Η συναυλία άργησε να ξεκινήσει. Η πόρτα άνοιξε στις οκτώμισι και η συναυλία άρχισε μια ώρα μετά, άνευ λόγου και αιτίας. Μια μικρή εισαγωγή από έναν κλασσικό αμερικάνο καλοαναθρεμμένο roadie και εμφανίστηκαν οι Exodus επί σκηνής. Παρατήρηση πρώτη: γέρασαν. Παρατήρηση δεύτερη: δεν πτοούνται. Η απόδοση του συγκροτήματος ήταν εντυπωσιακή, αφού σήμερα δε βλέπεις πολλά από τα «άγρια» συγκροτήματα να είναι έτσι παθιασμένα με τις καφρίλες τους. Ξεκινάμε λοιπόν, ως αναμενόταν με το "Scar Spangled Banner" από το πρόσφατο 'Tempo Of The Damned' και η συνέχεια ήταν σχεδόν εξωπραγματική. Ιδού το ακριβές setlist (να ‘ναι καλά ο roadie που μου το έδωσε) το οποίο εύκολα χαρακτηρίζω ως πλήρεστατο:

Scar Spangled Banner
Deliver Us From Evil
Black List
Piranha
Till Death Do Us Part
Shroud Of Urine
Brain Dead (δια στόματος Souza, το τραγούδι ήταν ειδικά για Ελλάδα.)
Fabulous Disaster
And Then There Were None
A Lesson In Violence
Culling The Herd
Forward March
Only Death Decides
Metal Command
Cajun Hell
War Is My Shepherd
Bonded By Blood
Tempo Of The Damned
-----------
Toxic Waltz
Strike Of The Beast
Dirty Deeds (Done Dirt Cheap)

Είμαι σίγουρος ότι θα αρχίσουν μερικοί να λένε ότι δεν έπαιξαν το "Thrash Under Pressure", το "Seeds Of Hate", το "Impaler" κλπ. Έπαιξαν 20 τραγούδια και μια διασκευή, σύνολο 2 ώρες και 10 λεπτά, πιστεύω είναι αρκετά για να ικανοποιήσουν τους πάντες.

Το Ρόδον ήταν σχετικά γεμάτο, σίγουρα όχι φίσκα (γιατί ρε παιδιά;), άλλα ο κόσμος ανταποκρίθηκε άψογα. Ούτε υπερβολική βία, ούτε τραμπουκισμοί και ψευτομαγκίες, μάλιστα υπήρξαν και στιγμές...ανθρωπιάς όπου σταματούσε ο χαμός για να σηκωθεί ένας μικρόσωμος που ισοπεδώθηκε άθελα του. Υπήρχαν βέβαια και κάποια όντα που είχαν μαστουρωθεί αρκετά και ενοχλούσαν πολύ, άλλα μετά το γεγονός ότι ένα τσαντισμένο μέλος της ομάδας περιφρούρησης προσγείωσε μπουνιές με άψογο στυλ σε έναν από δαύτους, έπαψαν να δημιουργούν προβλήματα. Ομορφιές...

Βασικότερο όλων, ο ήχος ήταν τέλειος. Στην αρχή βέβαια ο Souza ήταν θαμμένος μεταξύ snare και κιθάρας, άλλα 2-3 τραγούδια χρειάσθηκαν για να καθαριστεί ο ήχος. Δυνατός λοιπόν και καθαρός, ακόμα και στην πρώτη σειρά, γεγονός θετικό για την ακουστική του Ρόδον. Από την πλευρά τους, οι 5 μουσικοί έδωσαν ο καθένας το δικό του ρεσιτάλ. Ο Souza ήταν όσο κινητικός όσο του επιτρέπει ο όγκος του, τραγούδησε άριστα, συνεργάστηκε με το κοινό και αποδεικνύεται άξιος για τη θέση του. Οι 2 κιθαρίστες, Holt και Hunolt, εμφανώς γερασμένοι στην όψη άλλα όχι στην αντοχή, την όρεξη και την ικανότητα. Έχει διαφορετική γοητεία το άσπρο μαλλί όταν επιδίδεται σε συνεχές headbanging, είμαι σίγουρος ότι δε διαφωνείτε. Ο Hunting, αν και φάνηκε ότι τρώει όλο του το φαΐ, ήταν αλάνθαστος, ακούραστος και όπως πάντα γεμάτος νέες ιδέες για να αλλάξει λίγο τα κομμάτια. Χαμηλών τόνων και...συχνοτήτων, ο Jack Gibson στο μπάσο ακουγόταν πεντακάθαρα παίζοντας με τα δάχτυλα.

Eν κατακλείδι, κοινό και σχήμα συνεργάστηκαν τέλεια και το αποτέλεσμα ήταν αξέχαστό. Τόσο συναυλιακά , όσο και..συνθετικά, καθώς το κοινό δεν άφηνε το συγκρότημα να συνεχίζει φωνάζοντας ρυθμικά το όνομα του, μέχρι που προσέθεσαν τύμπανα και κιθάρα και βγήκε ένα πολύ ωραίο τραγουδάκι με μοναδικό στίχο το “Exodus, Exodus”. Σίγουρα όσοι πήγαν δε θα την ξεχάσουν σύντομα αυτή τη βράδια…