Βρέθηκα με τον φίλο μου και τρελλαμένο Gathering-fan Άρη στο σταθμό της Αττικής στις 4:30 περίπου για να πάμε για τη συνέντευξη πρίν τη συναυλία και η χαρά και η αγωνία μας ήταν μεγάλη. Μαζί είχαμε ξαναπάει στους Gathering ένα χρόνο πρίν στο ίδιο μέρος και είχαμε βρεί τη συναυλία καταπληκτική! Και ευχόμασταν και περιμέναμε να γίνει το ίδιο και τώρα.

Μετά τη συνέντευξη, η αγωνία άρχισε να ανεβαίνει όλο και παραπάνω. Από το soundcheck το οποίο και καταφέραμε και είδαμε λίγο, πειστήκαμε ότι θα είναι μια πάρα μα πάρα πολύ καλή βραδιά… και δεν πέσαμε έξω. Πιάνουμε θέσεις στα κάγκελα, ακριβώς μπροστά στο μικρόφωνο της Anneke και περιμένουμε υπομονετικά.

Στις 8:30, πρώτοι στη σκηνή εμφανίζονται οι AKAKTA, ένα σχετικά νέο ελληνικό σχήμα, αρκετά ελπιδοφόρο όπως απέδειξε επι σκηνής. Παίζοντας στο στιλάκι των Incubus (σε τεράστιο βαθμό θα έλεγα ήταν ίδιοι), κατάφεραν να αποσπάσουν ένα θερμό χειροκρότημα από το κοινό. Τόσο για τα ωραία τραγούδια τους, όσο και για την παρουσία τους επι σκηνής. Πολύ καλοί τεχνικά (σσ. γειά σου Αντωνάκη!) και αρκετά καλές συνθέσεις και κέφι, ήταν τα χαρακτηριστικά τους. Ελπίζω ν’ ακούσουμε κάτι από αυτούς δισκογραφικά σύντομα.

Στις 9:20 περίπου, εμφανίζονται οι Gathering και ο κόσμος ενθουσιάζεται. Με το που βγαίνει η Anneke, το Gagarin 205, εκτοξεύεται στο διάστημα. Από ‘κεί και πέρα, τι να πρωτοπείς. Όλα λειτούργησαν όπως έπρεπε για να είναι μια υπέροχη βραδιά… μια Gathering βραδιά. Οι αποδόσεις των κομματιών σε άριστα επίπεδα. Είτε τεχνικά και παιχτικά, είτε στα φωνητικά. Το συναίσθημα να υπάρχει παντού στο χώρο και η φωνάρα της Anneke, να πλανάται και να στοιχειώνει τις ψυχές μας! Σ’ αυτό βοήθησε και ο πολύ καλός ήχος της βραδιάς. Ο κόσμος να μην ησυχάζει στιγμή και να τραγουδάει μαζί με τη θεά τα περισσότερα τραγούδια. Τα τραγούδια του Sleepy Buildings, αποδόθηκαν στην εντέλεια, κάτι που μας έχουν συνηθίσει οι Gathering όποτε τυχαίνει να τους βλέπουμε live. Με καλύτερες στιγμές τα “In Motion part 2”, “Amity”. “Even The Spirits Are Afraid”, “Electricity”, χωρίς να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα τραγούδια ήταν λιγότερο καλά, οι Gathering μας χάρισαν σχεδόν 2 ώρες ηρεμίας και ταξιδέματος στην καλή και ατμοσφαιρική πειραματική μουσική τους.

Η νέα μπασίστρια και μόνιμο μέλος τους πλέον, έχει αφομοιωθεί πλήρως στη μπάντα και κατά γενική ομολογία άφησε πολύ καλές εντυπώσεις και έδειξε να το χαίρεται πραγματικά. Ο Hans, πίσω από τα τύμπανά του, σταθερός και ουσιαστικός, χάρισε ακόμα και μια μεμβράνη του, πέρα από τις μπακέτες. Ο Rene και o Frank ωριμότεροι από ποτέ πλεόν, έδιναν στα κομμάτια την απαραίτητη ατμόσφαιρα και μελαγχολία που χρειαζόντουσαν, ανα πάσα στιγμή. Χωρίς υπερβολή όμως, οι Gathering δεν θα ήταν ό,υι είναι χωρίς την Anneke και αυτό φάνηκε και σ’ αυτό το live. Όλο το Gagarin κρεμόταν από τα χείλη της και εκστασιασμένο άκουγε το δικό της φωνητικό ρεσιτάλ, το αλάνθαστο και χωρίς ίχνος κούρασης ή παραφωνίας! Μια φωνή ζεστή, επιθετική όπου πρέπει, μελαγχολική και με τεράστια έκταση, η οποία έχει το σπάνιο χάρισμα να καθηλώνει τον ακροατή. Και σε συνδυασμό με την εκπληκτική όπως πάντα άλλωστε σκηνική της παρουσία, μας χάρισε μοναδικές στιγμές. Αυτό το “παιχνίδι” που κάνει με το κοινό και αυτό το εκπληκτικό χαμόγελο που σχεδον πάντα είναι ζωγραφισμένο στα χείλη της είναι πραγματικά μοναδικά. Και μιάς και μιλάμε για παιχνίδι, όλα τα λεφτά ήταν το επι σκηνής μάθημα ελληνικών που έγινε στην Anneke από κλασσικούς Ελληνάρες (κορυφή τα παιδιά!!!) και το οποίο απέλαυσε με την ψυχή της και συνέχισε όσο μπορούσε! “Γειά μας Anneke”!

Ήταν ένα ακόμη σχεδόν τέλειο Gathering-live στην Αθήνα. Η σχέση του κόσμου με την μπάντα είναι μοναδική και το απολαμβάνουν εξίσου και οι δύο κάθε φορά που συναντιούνται! Προσωπική μου άποψη πάντως είναι ότι οι Gathering είναι καλύτεροι live σε κανονική μορφή και όχι σε semi-accoustic. Ειδικά live των Gathering χωρίς “Nighttime Birds” και “Eleanor” στη heavy ας πούμε έκδοση, είναι ελάχιστα πιο φτωχά. Ακόμα κι έτσι όμως είναι πάντα μια ευχάριστη και μοναδική εμπειρία να τους βλέπεις.

“The day you went away, you had to screw me over…”