Photos: LiveAlive Pictures / Kissadjekian

Τί συμβαίνει όταν ένα από τα πλέον αγαπημένα συγκροτήματα του Ελληνικού μεταλλικού κόσμου και από τα σημαντικότερα της νέας γενιάς του metal, έρχεται για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια και μάλιστα με την καλύτερη σύνθεση που είχε ποτέ; Όταν οι Anathema λοιπόν παίζουν στην Ελλάδα, είτε στην Κρήτη, είτε στη Θεσσαλονίκη, είτε unplugged στο Club22, το αποτέλεσμα είναι ένα... ΜΑΓΕΙΑ!!! Και αυτή τη φορά ήταν πιο δυνατή απ' όλες!

Ας πάμε με τη σειρά καλύτερα. Όταν έφτασα στο Ρόδον, γύρω στις 8 ο κόσμος είχε ήδη μαζευτεί και είχε σχηματίσει μια μεγάλη ουρά. Απ' έξω στο ταμείο πουλιόντουσαν εισιτήρια για την Κυριακή (περασμένη ώρα πλέον) που απ' ότι άκουσα, παρ' όλες τις σκέψεις ότι δε θα είχε πολύ κόσμο λόγω του ντέρμπι, είχαν μείνει ελάχιστα κομμάτια! Κατά τις 9:30, ο κόσμος ήταν έτοιμος, στη θέση του και τα φώτα κλείνουν για πρώτη φορά και στην σκηνή εμφανίζονται οι Sense of Loss, ένα ελληνικό συγκρότημα, οι οποίοι είχαν ανοίξει και τη συναυλία των Moonspell.

Την μισή ώρα που έπαιξαν, κατάφεραν να πείσουν τον κόσμο με το καλό ατμοσφαιρικό metal τους και εισέπραξαν δικαίως το χειροκρότημα του κοινού. Όπως στις περισσότερες συναυλίες όμως, έτσι και σ΄αυτή ο κόσμος περίμενε το μεγάλο όνομα...κι αυτοί ήταν οι Anathema! Όσο κι κατάντησε εκνευριστική η μισή περίπου ώρα αναμονής για να στήσουν τα δικά τους μηχανήματα και όργανα, στις 22:25 τα φώτα ξανασβήνουν και οι απόλυτοι άρχοντες της μελαγχολικής μουσικής κάνουν την εμφάνισή τους με το πλήθος να τους αποθεώνει! Ο Danny μας χαιρετάει στα ελληνικά, ακούγονται οι πρώτες νότες απ' το "Shroud Of False" και το show ξεκινάει...

Εισαγωγή του "Fragile Dreams" και η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο με το "καλημέρα"! Ο κόσμος στα περισσότερα κομμάτια να τραγουδάει στίχο-στίχο και να καλύπτει πολλές φορές τον Vincent, ο οποίος σε πολλά σημεία να δείχνει πραγματικά ενθουσιασμένος με την ανταπόκριση του κοινού και να κάθεται να χαζεύει τον κόσμο μ' ένα χαμόγελο ικανοποίησης και ευχαρίστησης μαζί! Το playlist αποτελεί ουσιαστικά ένα live best-of του συγκροτήματος, με τραγούδια ακόμα και από το ΕΡ του Crestfallen! Η μπάντα σε μεγάλα κέφια, να δίνει το 100% της και ο κόσμος να αποδεικνύει για ακόμη μια φορά ότι δικαίως θεωρούμαστε ιδανικό κοινό metal συναυλιών! Οι αποδόσεις των κομματιών ήταν εξαιρετικές!

Να πώ για τα "Parisienne Moonlight" (σκέτη ανατριχίλα!!!), "A Natural Disaster" και "Everwake" που πάνω στη σκηνή βρέθηκε η Lee Douglas, για πρώτη φορα στη χώρα μας; Για το "One Last Goodbye" με τη συγκίνηση του Vincent να γίνεται ακόμα μια φορά εμφανής μετά το κλάμα που είχε ρίξει στο club22 από την ανταπόκριση του κόσμου; Για τα "Panic", "Pulled Under At 2000 metres/sec", "Forgotten Hopes", όπου σείστηκε το Ρόδον; Ειλικρινά θα ήταν άδικο να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι. Μέχρι τις 23:40 αρχικά ζούσαμε ονειρεμένες μουσικές στιγμές συνεχώς εναλλασσόμενες από θλίψη σε χαρά κι από πόνο σε ατέλειωτη πώρωση! Στις 23:40 ως είθισται, οι Anathema φεύγουν, όλοι μένουμε στις θέσεις μας και βγαίνουν να γκρεμίσουν ότι είχε μείνει όρθιο! "Angelica" για αρχή και στα χέρια τα ξυραφάκια! Συνέχεια με "Sleepless" και το headbanging να έχει την τιμητική του (και όποιος ξαναπεί ότι είναι αντρικό "άθλημα" να ήταν εκεί να έβλεπε τις κοπέλες). "Inner Silence" με αφιέρωση του Vincent στους γονείς μας, επειδή μας γέννησαν και βρισκόμασταν εκείνη την ώρα εκεί και του χαρίζαμε αυτή τη μοναδική εμπειρία που ζούσε ο ίδιος (τι να πούμε κι εμείς ρε φίλε!). "One Last Goodbye"... χωρίς σχόλιο. Όσοι ήταν εκεί ξέρουν! "Dying Wish" για το τέλος (όπως είπαν τουλάχιστον) και η λαϊκή απαίτηση απ' την αρχή του live γίνεται πραγματικότητα και η χαρά και η πώρωση του κόσμου αναγκάζει τους Anathema να σταματάνε στη μέση μετά από ένα ολικά μαζικό σήκωμα χεριών και ρυθμικών παλαμακιών και να κοιτάνε σαστισμένοι!

Ο κόσμος τρελαίνεται και για ενάμιση λεπτό επικρατεί το απίστευτο! Όλο το Ρόδον να χειροκροτάει τη μπάντα, να έχουν ανοίξει τα φώτα πάνω απ' τη σκηνή και να έχουν πέσει πάνω στον κόσμο, τα μέλη του γκρουπ να έχουν παλαβώσει και απλά να κοιτάνε με την ικανοποίηση, τη σαστιμάρα και και την ευγνωμοσύνη ζωγραφισμένη στα χαμόγελά τους, ο Vincent να ψάχνει για φωτογραφική ή video και την Lee να βγαίνει και να τραβάει φωτογραφίες! Με το τέλος του "Dying Wish" (μας πήρε κάνα 8λεπτο στάνταρ!) ξεκινάει σαν ένδειξη ευχαρίστησης το “Everwake” και το χειροκρότημα ειδικά για την Lee, κάτι παραπάνω από θερμό! Και επειδή ούτε οι ίδιοι ήθελαν ιδιαίτερα να φύγουν, μετά από ένα μίνι συμβούλιο μας αποχαιρετούν με το "Wish You Were Here" των θεών Pink Floyd και αυτό δυστυχώς δεν περιγράφεται με λόγια!!! Απίστευτη εμπειρία...

Ήταν μια μαγική βραδιά που είχε φοβερή ζωντάνια, ενέργεια από παντού, τον Vincent και τον Danny σε τρελά κέφια και στις 2 ώρες και 10 λεπτά που ήταν στη σκηνή, να δίνουν ουκ ολίγα highlights, και βρήκε άπαντες απόλυτα ικανοποιημένους με τον κόσμο να είναι καλεσμένος από τον Vincent στην σημερινή δεύτερη μέρα! Ας όψειται ο «Θρύλος» ρε Vincent! Είμαστε σίγουροι ότι θα σε ξαναδούμε σύντομα! Όπως είπες κι εσύ κι ο Danny "You really are the best crowd we ever played for! And love doing it! We really mean it!" Κι ο τρόπος που το έλεγες δεν άφηνε αμφιβολίες! Άλλωστε η σχέση Anathema και Ελλήνων οπαδών τους είναι απόλυτα στενή και τα αισθήματα αμοιβαία και ακόμα παραπάνω! Ευχαριστούμε... για όλα!

Οι Έλληνες γουστάρουμε Anathema και αυτοί εμάς!!! Τέρμα!

Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα,γιατί έγιναν πολλά άξια λόγου, αλλά ώς εδώ! Δε θα λείψουν πολύ! Μέχρι την επόμενη φορά... "Maybe i always knew...."