Βρισκόμαστε μπροστά από ένα ασύλληπτης βαρύτητας γεγονός για τα μουσικά δρώμενα της Ελλαδίτσας. Το βράδυ της Τρίτης 10 Ιουνίου 2003, περιμένουμε τους Queensryche στο Θέατρο Λυκαβητού. Και μόνο η ανάγνωση της προηγηθείσας πρότασης προκαλεί ανατριχίλα. Υπερβολή; ΟΧΙ! Όχι, γιατί οι Queensryche είναι ένα από τα 10 (ή μήπως 5) ευφυέστερα συγκροτήματα στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής. Έτσι απλά, και χωρίς κανένα περιοθώριο αμφισβήτησης.

Ο αντίλογος ισχυρίζεται ότι το να μας επισκεφτεί ένα τέτοιο συγκρότημα όταν έχει να βγάλει Δίσκο (με Δ κεφαλαίο) αρκετά, εώς πολλά χρόνια (13 χρόνια κατά τη προσωπική μου άποψη, 9 χρόνια κατ'άλλους), δεν είναι κάτι το σπουδαίο. Θα συμφωνήσω εν μέρει, αλλά θα επισημάνω ότι την εποχή που το 'Empire' γινόταν πλατινένιο αλλεπάλληλες φορές, τα μεγέθη της χώρας μας δεν επέτρεπαν να της δωθεί σημασία. Αυτό έχει να κάνει και με το γεγονός ότι τον εν λόγω συγκρότημα ποτέ δεν είχε το "ατελείωτο" κοινό από Ελληνες.

Τα πάντα έχουν να κάνουν με το κόστος ευκαιρίας. Οταν το 1990 έπαιζαν στο Donington με 150,000+ εισιτήρια (Monsters of Rock γαρ), που να χωρέσει στο ευρωπαικό πρόγραμμα το Ρόδον ή ο Λυκαβητός; Τώρα που στο Λονδίνο παίζουν στο Astoria των 2000 ατόμων, ο Λυκαβητός στέκει δίπλα με άνεση. Και με παραπάνω από 2000 κόσμο...Άρα λοιπον, η μουρμούρα ας μείνει στην άκρη και ας συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι (αν δεν γίνει καμμιά "ταρζανιά" όπως πέρσι) πρόκειται να γίνουμε μάρτυρες ενός εξωπραγματικού γεγονότος. Πώς είμαι τόσο απόλυτος; Τη Πέμπτη 6 Ιουνίου, είχα την τύχη να δω το λεγόμενο "thinking man's metal band" στο Λονδίνο για δεύτερη φορά.

Την πρώτη φορά, πριν από τρία και κάτι χρόνια στο Brixton Academy, το τότε πρόσφατο 'Q2K' φανέρωνε μια μπάντα (χωρίς τον Chris DeGarmo δυστυχώς) έντονα επηρρεασμένη από την grunge αισθητική του Seattle. Αισθητική η οποία παντρευόταν με την ολοκληρωση της στροφής του rhythm section Rockenfield/Jackson σε πιο funky-fusion καταστάσης. Κοινώς, παρουσίασαν ένα μέτριο δίσκο, με ορισμένες στριμμένες μελωδίες, σπαστικούς (για τα μεταλλικά μου αυτιά) ρυθμούς αλλά και 2-3 κομμάτια άξια αναφοράς. Τότε είχαν παίξει σχεδόν το μισό 'Q2K' ενώ οι αναφορές στο παρελθόν έφταναν μέχρι το "Walk in the shadows". Είχαν μπει με "Revolution calling" και μας αποχαιρέτησαν με το "Eyes of a stranger". Προσωπικά, έπαθα ίσως και ΤΗΝ πλάκα της ζωής μου.

Πριν λίγες μέρες λοιπόν, ανέβηκαν στη σκηνή του Astoria με το ομώνυμο "Open" από τον επερχόμενο δίσκο 'Tribe'. Χαλαρά, χωρίς ύφος και τα λοιπά, βγήκαν στη σκηνή και παρουσίασαν ένα κομμάτι σε ύφος 'Promised Land' εποχής, με αναφορές στους Tool (ίσως φταίει και το ότι στην αναμονή μετά το support, ακούσαμε σχεδόν όλο το "Aenima"). Εδώ που τα λέμε, από το εξώφυλλο και μόνο του 'Tribe' (αλλά και τον τίτλο), μπορεί κανείς να αντιληφθεί τί περίπου θα ακούσει. Δεν ενθουσιάστηκα, και τα άλλο δείγμα από το νέο δίσκο ("Desert dance") πιο πολύ μου κίνησε την περιέργεια ως ακροατή που ακούει κάτι καινούργιο, παρά ως ορισκισμένο οπαδό τους. Για παράδειγμα, στο "Desert dance", o ύψιστος Tate καταφέρνει να ξενερώσει το σύμπαν καθώς...ναι...βαθειά ανάσα...rap-άρει ελαφρώς. Γενικότερα πάντως, είναι σαφές ότι όσο ο Scott Rockenfield αφήνει τις rock-metal drumming φόρμες και "παίζει" με πιο alternative/funky/grunge ρυθμούς, Δίσκο δεν πρόκεται να βγάλει το σχήμα.

Αν το καλοσκεφθείτε, η προ-'Promised Land' διαφέρει κατά βάση από την μετέπειτα περίοδο στις ρυθμικές επιλογές. Eίναι φοβερή η διαφορά στο παίξιμο του (οχυρωμένου πίσω από πλαστικό τζάμι) Rockenfield σε ένα setlist που ξεκίναγε από το "NM156" και έφτανε στο 'Tribe'. Ναι λοιπον, τρίτο στη σειρά (μετά από το "My global mind") μας ίσιωσε το "NM156". Θα σας πω το εξής: κάντε ό,τι περνάει από το χέρι σας να βρεθείτε στις πρώτες σειρές. Οι ερμηνείες του Tate είναι ισοπεδωτικές,όχι μόνο οι φωνητικές, αλλά και οι αντιδράσεις του συνολικά. Δεν υπάρχει άλλος τραγουδιστής στο πλανήτη Γη που ερμηνεύει/ζει τα κομμάτια του με τέτοιο τρόπο.

Και πριν συνειδητοποιήσει κάνεις τη συνέβη, σειρά έχει το "Screaming in digital". Τα λόγια, οι λέξεις, αυτό το πληκτρολόγιο, δεν δύνανται να περιγράψουν τη αμοιβαία ανταλλαγή συναισθηματικής φόρτισης μεταξύ Tate και οπαδών. Είμαι ανίκονος να σας περιγράψω την ΕΡΜΗΝΕΙΑ-ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ του Tate όταν πίσω από τα keyboards μας χάριζε μια εμπειρία ζωής. Φυσικά, το Astoria χειροκροτούσε ασταμάτητα στο τέλος. Προφανώς, κάπου εκεί ο συντάκτης του Avopolis απορροφήθηκε στο κόσμο του, και έτσι για περαιτέρω λεπτομέρειες, ΑΡΠΑΞΤΕ ένα εισιτήριο και μην χάσετε αυτό το (ας το πω) Θείο δώρο!

Για να σκεφτώ..τι άλλο να σας πω; "Ι am I" και "Damaged" πακέτο; Να σας πω για τη σφήνα του "Needle lies" που έκανε το Astoria να βουίξει; Για το "Empire"; Nα σας πω βέβαια ότι η επιλογή 4(!) κομματιών από το 'Q2K' ("Falling down, Breakdown, Sacred ground, The right side of my mind") ήταν άστοχη με την έννοια ότι 2 έφταναν. Ακούστηκαν επίσης τα "Hit the black" και "Saved" από το 'Hear in the Now Frontier'.

Τί άλλο; Το "Silent Lucidity", όπου το "Astoria" φάνηκε πιο ζεστό από ποτέ, και βέβαια το "Jet city woman", όπου Michael Wilton κάπου τα έμπλεξε στην εισαγωγή και το βλέμμα του Tate ήταν απίθανο. Εννοείται πως το κομμάτι έσπειρε, και το Αγγλικό κοινό το εκτιμούσε πολύ. Πιο πολύ εκτιμήσαμε όλοι μας πάντως το mini-Mindcrime suite που (εκτός από το "Needle lies" που εκτελέστηκε μόνο του προηγουμένως) περιλάμβανε τα "Revolution calling" (πακέτο με την εισαγωγή "Ι remember now"), "Spreading the disease" (σε δύο μέρη με ενδιάμεσα το "Electric requiem"), "The mission" (ANTE ΓΕΙΑ!), "Speak" και "Eyes of a stranger". Εξαντλώντας κάθε αντικειμενικότητα που μπορώ να έχω απέναντι σε σχήμα-προσωπικό κόλλημα, δηλώνω ότι οι απόδοση του Tate ήταν θεόρατη, οι εκτελέσεις αψεγάδιαστες και ως εκ τούτου, τα κομμάτια από τον αρτιότερο και πληρέστερο δίσκο που έβγαλε ποτέ το metal ισοπέδωσαν το κοινό με συνεχόμενες εκρήξεις συναισθημάτων, στίχων, riffs…Συνολικά πρόκεται για μαγική εμπειρία. Πρόκεται για ανώτερη μουσική. Πρόκεται για ανθρώπινη ευφυία σε πλήρη έκσταση δια μέσου της οδού των συναισθημάτων. Πρόκεται για τέχνη. Και κρίμα που οι "ντίβες" μάλλον μάλλωσαν και οι επιστροφή DeGarmo περιορίστηκε στη σύνθεση του 'Tribe'. Πληροφοριακά, ο τύπος που θα δείτε να παίζει κιθάρα με ξυρισμένο κεφάλι και γυαλιά λέγεται Mike Stone.

Εντάξει...ομολογώ ότι δεν έχω την διάυγεια να γράψω ένα ρεπορτάζ της προκοπής. Αλλά τέτοιες μέρες η διάυγεια πάει περίπατο. Αν θέλετε κάποιο σχόλιο πάντως, λείπει κάτι ακόμα από τις 80's μέρες και δεν αντιλαμβάνομαι το γιατί. Οι κορώνες που εκτόξευε ο Εξωγήινος ήταν το κάτι άλλο. Πραγματικά, δεν υφίσταται πρόβλημα ικανότητας. Βασικά η φωνή του βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα. Αλλά κάτι σε "Take hold..." λείπει...Βέβαια, ο μόνος πραγματικός metalhead του σχήματος είναι ο Wilton, άρα λοιπόν περί ορέξεως μέσα στο σχήμα...δύσκολά τα πράγματα.

Κλείνωντας να σημειωθεί ότι ο Tate εντυπωσιάστηκε από το θερμό κοινό, το οποίο πράγματι είχε δημιουργήσει πολύ καλή ατμόσφαιρα. Και βέβαια, κάποιος από τους αρκετούς Έλληνες του κοινού φώναξε "you should come to Greece and see" ξαφνιάζοντας τον Tate, ο οποίος φάνηκε πραγματικά να περιμένει να εμφανιστεί στο Λυκαβητό. Πιστεύω ότι δεν θα απογοητευθεί, όπως επίσης πιστεύω ακράδαντα ότι όσοι δώσουν το παρόν, θα το θυμούνται για πολύ-πολύ καιρό. Θα το θυμούνται για πάντα δηλαδή..Αν βάλει και κάποιος λιγουλάκι το χεράκι του στο setlist...Αλλά και να μην το βάλει.....


Υ.Γ. Ευχαριστώ πολύ τον Βασίλη "Dr.X" Θεοδωρακόπουλο για τις φωτογραφίες...