Με μηδενική διαφήμιση, αλλά με ένα αξιοπρόσεκτο πρόσφατο δίσκο στο δυναμικό τους, οι Φινλανδοί Stratovarius γέμισαν το Ρόδον το βραδάκι της 4ης Μαίου. Είχαν και κάποιους ανοιχτούς λογαρισμούς με το ελληνικό κοινό, το οποίο είχαν απογοητεύσει στην εμφάνιση της 'Destiny' περιοδείας και είχαν αγνοήσει στη περιοδεία του 'Infitite'.

Ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ και το μελωδικό power metal θα είναι πάντα δημοφιλές στη χώρα μας. Η αλήθεια είναι πάντως ότι ο συναυλιακός χώρος γέμισε κυριολεκτικά στο παρά πέντε, ενώ η συμφωνική μουσική από τα ηχεία του club δεν επέτρεψε τη δημιουργία ενθουσιώδους ατμόσφαιρας στην αναμονή. Το ρολόι σημάδεψε 8μισι και απλά και χαλαρά οι Stratovarius ξεκινούν με το single "Eagleheart" από το 'Elements Pt.1'. Το κοινό τραγουδάει όλους τους στίχους του πιασάρικου κομματιού, εν αντιθέσει με εκείνους του υπερηχιτικού "Find your own voice" που ακολουθεί. Μάταια προσπαθεί κανείς να ακούσει τις πανύψηλες νότες του Kotipelto καθώς ο ήχος είναι υπερβολικά μπουκωμένος.

Ο ηχολήπτης παίρνει τα χαμπάρια του, αλλά μάλλον το παρακάνει διότι η εκτέλεση του "Kiss of Judas" που ακολούθησε ήταν τουλάχιστον τζούφια. Αυτά όμως είναι λεπτομέρειες που συμβαίνουν σε όλες ανεξαιρέτως τις συναυλίες. Η ουσία είναι αλλού...Το "Speed og light" για παράδειγμα ίσιωσε τα πάντα στο πέρασμά του, με μια αψεγάδιαστη δουλεία του Tolkki στη κιθάρα-σήμα κατατεθέν. Τολμώ να πω πάντως ότι αυτή η συνεχόμενη δικασίλα σε κάποια κομμάτια, καταντάει μονότονη ζωντανά.

H συνέχεια περιείχε το "Soul of a vagabond" το οποίο υποβοηθήθηκε από samples και δεύτερα φωνητικά, καθώς και μια μίξη του "Destiny" (χωρίς την εισαγωγή του) με το "Fantasia". Πολύ καλές οι εναλλάγές κομματιών μέχρι αυτό το σημείο, ανεβασμένα γκάζια με το "Father time" και εξ ίσου καλή η λύση του medley από παλιά κομμάτια που ακολούθησε. Από την άλλη θα προτιμούσα τα "We are the future" και "Dreamspace" ολόκληρα, και όχι "ανακατεμένα" με τα "Hands of time", "Tears of ice".

O Jorg Michael παίρνει ανάσες πίσω από το drum kit του και στη συνέχεια αποσύρρεται με τους υπόλοιπους. Ενα λεπτό αργότερα επάνέρχονται οι δύο Timo του σχήματος, οι οποίοι ουσιαστικά έχουν ρόλο...διευθυντή ορχήστρας, καθότι 8 στους 10 ήξεραν απ'έξω τους στίχους της μπαλάντας 'Forever'. Καταλαβαίνετε ότι ακολούθησε μια από τις μαγικές στιγμές με τις οποίες το ελληνικό κοινό ανέκαθεν εντυπωσίαζε. Και στο καπάκι, η κορυφαία στιγμή που δεν ήταν άλλη από την εκπληκτική εκτέλεση του καλύτερου (κατ'εμέ) κομματιού των Stratovarius, του "Visions". Το σχήμα ξάφνιασε το κόσμο με ένα κομμάτι που είχε να παιχτεί 5 χρόνια (κατά τα λεγόμενα του Kotipelto) και πραγματικά εδωσε ρέστα. Διαμάντι σύνθεση, διαμάντι εκτέλεση!

Από εκεί και έπειτα η ατμόσφαιρα μετράπηκε σε εορταστική, αν και έχω δει περισσότερο δυναμικό κοινό στο Ρόδον. Εντπωσιακός ο Kotipelto καθώς ρώταγε "Will the sun rise?", μονότονος ο Jorg Michael, "θαμμένος" μέσα στο χαμό ο Jari Kainulainen (κρίμα), το κερασάκι στη τούρτα από τον Jens Johansson. Όσο για τον Tolkki, χαρακτηριστική η φιγούρα΄ και χιουμοριστική διάθεση παρέα με ένα σχήμα που φάνηκε να αρέσκεται στις πλάκες. Αλλά και στα σοβαρά, όπως το "Paradise" αλλά και στα δύο encores "Hunting high and low" και "Black diamond". Δυο encores που έκλεισαν ικανοποιητικά μια συναυλία με χαρούμενη διάθεση και ανάλαφρο χαρακτήρα. Χρειάζονται και τέτοια ξέρετε...