Άλλο ένα σημαντικό συναυλιακό γεγονός για τον μεταλλικό κόσμο (ωραία αρχίζει η χρονιά,έτσι?) έλαβε χώρα στο Gagagin 205. Η προσεύλευση του κόσμου δεν ήταν πάντως η αναμενόμενη. Λίγο το κρύο,κάπως τα έξοδα απ' τα πολλά live που έσκασαν μαζεμένα, λίγο ο τελευταίος δίσκος των headliners που είναι ψιλοπατάτα... Ωστόσο, αρκετοί ήταν οι λόγοι για να φέρουν λαό στο συγκεκριμένο live. Άλλοι ήθελαν να δουν τους TIAMAT του "Clouds" και του "Wild Honey", άλλοι την εκρηκτική Ιταλίδα, Cristina Scabbia, των Lacuna και άλλοι(?) για τους DIVISER...

Το live ανοίγουν οι δικοί μας Diviser. Καλούτσικος ήχος, με σετ κομματιών που το βάρος του απευθυνόταν κυρίως στο πρώτο άλμπουμ, από το οποίο προέρχονται κατά βάση τα καλύτερα κομμάτια τους. Τη σκηνική τους παρουσία την αμαύρωσαν τα περριτά poserιλίκια του μπασίστα... Σε γενικές γραμμές, καλοί. Πάμε παρακάτω...

Μετά τους DIVISER τη σκυτάλη παίρνουν οι LACUNA COIL, με την Cristina να είναι ιδιαίτερα "ανεβασμένη", προς τέρψην όλου του αντρικού κοινού. Για να λέμε και την αλήθεια, την περίμενα πιο εντυπωσιακή. Περνώντας στο μουσικό μέρος τώρα, η φωνή της υπέροχη, αν και ακουγόταν χαμηλά στην αρχή. Η υπόλοιπη μπάντα ανταπεξήλθε επάξια στις απαιτήσεις των οπαδών,οι οποίοι συμμετείχαν κι αυτοί με τον τρόπο τους. Ο ήχος αρκετά ικανοποιητικός και με αρκετό όγκο, γεγονός που οφείλεται και στις εφτάχορδες κιθάρες,με στιγμές έκρηξης που θύμιζαν hardcore συγκρότημα. Αναφορικά με την σκηνική παρουσία, βλέπουμε τη μπάντα να έχει ντυθεί με την τρέχουσα industrial μόδα,που θέλει τους άνδρες να φοράνε φούστες. Ο.Κ. Ιταλοί είναι, κάτι παραπάνω ξέρουν από μόδα...

Έφτασε και η ώρα για τους Tiamat. Προσωπικά, θα προτιμούσα να τους έβλεπα πριν μερικά χρόνια, με τον ήχο που τους ανέδειξε. Όσοι τους είδαν την πρώτη φορά ήταν οι τυχεροί. Το Goth Rock που πλέον παίζουν ακούγεται σαν τους ακατανόμαστους (πόσες μπάντες με τρία γράμματα γνωρίζετε, εκτός του Dio?) και αυτο πονάει αν αναλογιστεί κανείς το παρελθόν τους. Αρκετά καλό playlist με βάρος κυρίως στο τελευταίο album. Τουλάχιστον, θυμήθηκαν και 3-4 φορές το "Wild Honey" -για πολλούς ο καλύτερος τους δίσκος. Ήχος πολύ καλός, μπάντα δεμένη, με ενα τυπάκο drummer να χρωματίζει όμορφα τα κομμάτια. Η πιο ωραία στιγμή,που έμεινε ήταν το τέλος, όπου το κοινό απελπισμένα ζητούσε να ακούσει το Sleeping Beauty και τότε ο Edlund εκβιαστικά ρωτάει: "Do you want The Sleeping Beauty or a new song?"... και το κοινό φυσικά επέλεξε ομόφωνα το πρώτο...

Σε γενικές γραμμές, ένα καλό live. Καλός ήχος, καλή απόδοση από τις μπάντες. Ωστόσο, περίμενα κάτι παραπάνω από τους τελευταίους... Cristina, να μας ξανάρθεις.