Μετά τη συναυλία των Sentenced στο Λονδίνο μαζί με τους Lacuna Coil, το avopolis.metal ακολούθησε τους Φινλανδούς και στη Θεσσαλονίκη όπου θα έπαιζαν ως headliners με support τους Θεσσαλονικείς Out Of The Lair. Έτσι, μας δίνεται και η ευκαιρία να συγκρίνουμε συναυλίες συγκροτημάτων όταν είναι headliners και όταν δεν είναι. Για να δούμε λοιπόν...

Με τους δρόμους γεμάτους ξεραμένα φύλλα από τα δέντρα και με έναν συννεφιασμένο και μουντό καιρό η Θεσαλονίκη ήταν καταλλήλως προετοιμασμένη για να υποδεχθεί ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα του καταθλιπτικού ήχου στο χώρο του metal. Ήμασταν από τους πρώτους που φτάσανε στο club Υδρόγειος, οπότε κρατήσαμε την καλύτερη θέση μέσα στο club, που δεν είναι άλλη από την πρώτη σειρά στο κάγκελο και ακριβώς στη μέση. Εδώ θα θέλαμε να κάνουμε κι ένα παράπονο προς την διεύθυνση του club: πολύ ψηλό το κάγκελο ρε παιδιά. Εντάξει, «χορεύουμε» λίγο περίεργα αλλά δεν είμαστε και κανίβαλοι. Τουλάχιστον ας τοποθετηθεί σφουγγάρι γύρω απ΄τα κάγκελα. Το στέρνο μας ακόμα μελανιασμένο είναι. Βέβαια θα μου πείτε: κάτσε ρε φίλε. Με Sentenced θα «χτυπηθείς» τόσο πολύ; Κι όμως οι Sentenced απέδειξαν ότι είναι και ένα πολύ καλό συναυλιακό συγκρότημα και ότι με τη μουσική τους μπορείς να γουστάρεις και να επιδοθείς σε τρελό headbanging.

Ας πάρουμε όμως τα πράματα από την αρχή. Αναμονή στο κάγκελο λοιπόν, για τους Θεσσαλονικείς Out Of The Lair, οι οποίοι, όπως μας είπαν, παίζουν power. Ούτε Αμερικάνικο, ούτε Τευτονικό. Σκέτο power. Πράγματι, θα ήταν λίγο δύσκολο να ορίσεις ακριβώς αυτό που παίζουνε αλλά θα μπορούσαμε να πούμε ότι παίζουν ένα στυλ power προς το Αμερικάνικο θυμίζοντας Iced Earth πριν το “Burnt Offerings”. Με 7τραγούδια και περίπου 45 λεπτά μεικτό συναυλιακό χρόνο, μας έκαναν μια καλή προθέρμανση πριν από την εμφάνιση των Φινλανδών. Οι Out Of The Lair έδειξαν ότι είναι ένα πολύ δεμένο συγκρότημα και πιστεύω ότι έχουν ελπίδες για κάτι καλύτερο στο μέλλον. Τα τραγούδια τους ήταν αρκετά καλά, με καλές ιδέες και το κοινό τούς εμψύχωνε συνέχεια αναγνωρίζοντας την προσπάθειά τους. Ο ήχος τους πολύ καλός και το setlist τους περιείχε τα τραγούδια: “Wolverine’s Knights”, “Last Time Of Firechild”, “G.O.D.”, “Vampire Lady”, “Nosferatu”, “Psychotears” και “Out Of The Lair”.

Μετά τους Out Of The Lair σειρά είχαν να σβήσουν τα φώτα και ν’ αρχίσουν να ακούγονται οι πρώτες νότες του “Konevitsan Kirkonkellot” (εισαγωγή στο “The Cold White Light”). Ενθουσιασμός από τα περίπου 800 άτομα που βρίσκονταν στο club και αρχή με “Cross My Heart And Hope To Die”. Συνέχεια με “Neverlasting” και για να γυρίσουμε λίγο στα παλιά με “Sun Won’t Shine”, το οποίο ήταν αφιερωμένο στις θηλυκές υπάρξεις που βρίσκονταν εκεί. Ακολούθησαν τα “Brief Is The Light”, “Aika Multaa Muistot [Everything Is Nothing]”, “Noose”, “Drown Together”, “Broken”, “No One There”, “Nepenthe”, “Farewell” για να κλείσουν το κύριο μέρος του setlist με τα “The Suicider” και “Excuse Me While I Kill Myself”. Για τα encores οι Sentenced μάς επιφύλαξαν κάποιες εκπλήξεις. Δύο encores από δύο τραγούδια το καθένα: “Bleed”, με τον Sami Kukkohovi στα brutal φωνητικά του τραγουδιού, “The Trooper” των Iron Maiden (ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί έχουν διασκευάσει αυτό το τραγούδι), “Warrior Of Life (Reaper Redeemer)” και μας αποχαιρέτησαν με το “Dance On The Graves (Lil Siztah)”.

Η σκηνική παρουσία του συγκροτήματος ήταν πάρα πολύ καλή και αυτό οφείλεται κατά τον μεγαλύτερο βαθμό στον τραγουδιστή Ville Laihiala που είναι καταπληκτικός frontman. Ξέρει να κινηθεί πάνω στην σκηνή, πότε να τρέξει, πότε να ηρεμήσει, πότε να μιλήσει με το κοινό, πώς να ανεβάσει το κοινό, πότε να πει καμιά μαλακία και γενικά είναι ο frontman που ακριβώς χρειάζεται η μουσική των Sentenced. Πολύ εκδηλωτικός ήταν και ο μπασίστας Sami Kukkohovi, ενώ όλοι οι άλλοι κινούνταν πάνω στην σκηνή με πιο «μουντό» στυλ. Ο Miika Tenkula εκτελούσε όλα τα lead μέρη στις κιθάρες ενώ ο Sami Lopakka κρατούσε τα ρυθμικά. Σαν session μουσικό στα πλήκτρα είχαν τον Antti Pikkarainen. Η ποιότητα του ήχου ήταν πάρα πολύ καλή και δεν υπήρξαν προβλήματα καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας.

Αυτό που πραγματικά μας εντυπωσίασε ήταν όλη αυτή η ενέργεια που έβγαινε μέσα από τα τραγούδια των Sentenced. Κι όμως μέσα από τα τραγούδια τους, ακόμα και από τον καινούριο δίσκο που δεν υπάρχουν «πορωτικά» riffs, αντλούνταν τέτοια ενέργεια που σε ξεσήκωνε στον αέρα. Ακούγοντας τον τελευταίο τους δίσκο, δε θα λέγαμε ότι υπάρχουν οι riffάρες που σε κάνουν να «χτυπιέσαι» ανελέητα, απλά τα τραγούδια τους έχουν τέτοια ταχύτητα που στο live σε πορώνουν και δεν μπορείς να σταματήσεις. Λογικά και σύμφωνα με την ανταπόκριση του avopolis.metal στο Λονδίνο περιμέναμε μια πιο χαλαρή και καταθλιπτική συναυλία των Sentenced. Παρ’ όλα αυτά διαψευστήκαμε και καραγουστάραμε μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Επίσης, σημαντικό ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι οι Sentenced ήρθαν στην Ελλάδα ως headliners κι έτσι δεν είχαν την πίεση και το άγχος για το setlist τους. Στο Λονδίνο έπρεπε να παίξουν όλα τα τραγούδια που προωθούν από τον καινούριο τους δίσκο και ότι άλλο «χωρέσει» από τα παλιά. Στη Θεσσαλονίκη είχαν την άνεση να παίξουν και τα καινούρια κομμάτια αλλά και να κάνουν μια πάρα πολύ καλή επιλογή από τα παλιά. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα παίζανε το “Dance On The Graves (Lil Siztah)” ή το “Bleed” στο οποίο συμμετείχε ο Vorph των Samael κατά την ηχογράφησή του; Εν κατακλείδι, η συναυλία των Sentenced ήταν καταπληκτική και εμείς οι «καταδικασμένοι» στο ν’ ακούμε τη μουσική τους φύγαμε με την σκέψη: «Ευτυχώς που δεν ήρθαν μαζί με τους Lacuna Coil…»