Όταν έχεις πουλήσει δεκάδες εκατομύρια δίσκους κατά την διάρκεια της σχεδόν 25χρονης καρριέρας σου, όταν έχεις σαρώσει Donington και ποδοσφαιρικές αρένες, όταν οι πιο πετυχημένοι σου δίσκοι περιέχουν σαφείς δόσεις από βαρύ μετάλλο και όταν χαρακτηρίζεσαι ως το πιο ευκολοάκουστο σχήμα που ξεπήδησε από το NWOBHM, τότε λέγεσαι Def Leppard. Από το 1979 και το 'On Through The Night' μέχρι το 2002 και το 'Χ', οι Def Leppard πάντοτε τραβούσαν την προσοχή. Πάντοντε ξάφνιαζαν (θετικά και αρνητικά) με τη μουσική τους. Και τη δεκαετία 1985-1995, είχαν το κόσμο στα πόδια τους. Και το έκαναν χωρίς να παίζουν "κρυάδες", αλλά μουσική.

Δυστυχώς, μερικοί γεννηθήκαμε μια δεκαετία αργότερα απ΄όσο θα θέλαμε, και έτσι αντί να τους πετύχουμε σε κάποιο πανηγύρι 50000 κόσμου, η πρώτη επαφή ήταν τον Οκτώβριο 1999 στο μισογεμάτο Wembley Arena. Τότε υποτίθεται ότι είχαν κυκλοφορίσει ένα δίσκο που επέστρεφε στον παλιό ήχο. Δυστυχώς όμως το 'Euphoria' έμοιαζε με τα παλιά αριστουργήματα μόνο στο εξώφυλλο και στον ελληνικό τίτλο.

Όσο για το πρόσφατο 'Χ', δεν μοιάζει ούτε στο εξώφυλλο με τα περασμένα μεγαλεία. Όπως σε πλήθος άλλων σχημάτων (Queensryche, Judas Priest, Iron Maiden), έτσι και στους Leps, η χημεία ανάμεσα σε συγκεκριμένα μέλη και μόνο, είναι το Α και το Ω. Έπειτα από το άδικο θάνατο του μεγάλου κιθαρίστα και προπάντων συνθέτη, Steve Clark, λίγο πριν τη κυκλοφορία του 'Adrenalize', το σχήμα πήρε την κάτω βόλτα. Η κεκτημένη ταχύτητα, το ήδη έτοιμο 'Adrenalize' και η πετυχημένη κυκλοφορία διασκευών, b-sides κλπ 'Retro-Active', τους κράτησαν μέχρι το 1995 περίπου. Από το 1991 μέχρι σήμερα πάντως, οι αξιόλογες καινούργιες συνθέσεις μετριόνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Το δε 'Χ', χαρακτηρίζεται ως τραγικό, όχι μόνο ως κυκλοφορία των Def Leppard, αλλά και αντικειμενικά ως μουσική. Δεν ξέρω αν δεν θέλουν, ή αν δεν μπορούν (το "Scar" στο 'Χ' δείχνει ότι μπορούν, αλλά είναι μόνο αυτό)...

Με αυτά και με πολλά άλλα στο μυαλό, 4000 άτομα γέμισαν το καταπληκτικό Brixton Academy του Λονδίνου στις 27 Φεβρουαρίου 2003. Μπαίνοντας στο συναυλιακό χώρο, βρήκα τον Ricky Warwick (The Almighty) να παίζει solo στη σκηνή, μαζί με την ηλεκτροακουστική κιθάρα του. Τον βαρέθηκα πολύ-πολύ γρήγορα, ενώ το ντουέτο με τον Vivian Campbell δεν "είπε" τίποτα. Στο καπάκι, ξεπήδησε στη σκηνή ένα –κατά τα λεγόμενα- πολλά υποσχόμενο Αγγλικό σχήμα (με single στο No.38 των charts) με το όνομα The Darkness. 70's ήχος και εμφάνιση, μίξη AC/DC, Deep Purple και Thin Lizzy και αρκετό groove ξύπνησαν το κόσμο και τράβηξαν την προσοχή. Μέχρι που ο –ντυμένος στα ροζ- τραγουδιστής και κιθαρίστας αποφάσισε να βγάλει τα ρούχα του και να φορέσει μια κολλητή στολή τίγρης ενώ άρχισε να τραγουδάει και "ψηλότερα", ή και "ξεφωνημένα", αν με καταλαβαίνετε. Κάπου εκεί σταμάτησα να ασχολούμαι...Οι Άγγλοι έχουν ξεφύγει.

Η κουβέντα με άλλους Έλληνες στις πρώτες σειρές αποκάλυψε ότι σε προηγούμενο show στο Newport, οι Leps ξεκίνησαν με το 'Let it go' από το "High N' Dry". "Κουφάθηκα" όταν το έμαθα, ενώ όταν έγινε πραγματικότητα πίστεψα ότι θα περνάγαμε καλά. Και έτσι έγινε. Στη συνέχεια, το "Action" ανέλαβε να ταρακουνήσει το κόσμο. Αν θυμάμαι καλά, ακολούθησε το "Make love like a man" και το "Foolin'", ενώ έπαιξαν και το "Bringin' on the heartbreak" όπως πρέπει, δηλαδή με το instrumental "Switch 625" να ακολουθεί. Κάπου εκεί νομίζω φύτεψαν και το άθλιο "You're so beautiful", προλογίζοντας και το νέο δίσκο 'Χ'. Που είσαι ρε Mutt Lange να τους στρώσεις;

Ο ήχος ήταν αρκούντως βαρύς, ίσως περισσότερο απ΄όσο έπρεπε στο "Hysteria" για παράδειγμα, αν και στη δεύτερη σειρά, με τη συστοιχία από τους ενισχυτές του Rick Savage "φάτσα", όλα δικαιολογούνται. Το "Slang" από την ομώνυμη αποτυχία του 1996 πέρασε ανώδυνα, ενώ το "Promises" από το 'Euphoria' είναι ήταν μια πραγματικά καλή στιγμή. Από το 'X' έπαιξαν επίσης το "Four letter word", το single "Now" (τρίζουν τα κόκκαλα του Steve Clark), καθώς και μια μετριότατη μπαλάντα, την οποία δεν μπορώ να ξεχωρίσω όταν ακούω το δίσκο.

Η συναυλία ξεκίνησε πολύ καλά και έκανε μια κοιλία στη μέση, η οποία ήταν μάλλον προγραμματισμένη. To Αγγλικό σχήμα με την Αμερικάνικη νοοτροπία έμοιαζε να θέλει να ξεμπερδέψει με τα καινούργια και να αρχίσει το πανηγύρι. Το πανηγύρι περιλάμβανε λοιπόν άλλα 4 κομμάτια από το 'Hysteria' ("Animal, Rocket, Armageddon it, Women") και το "Two steps behind" κάπου ανάμεσα, καθώς και τα "Photograph" και "Rock of ages" από το 'Pyromania'. ΄Οπως καταλαβαίνετε, για να το πω απλά, έγινε της Πόπης. Τα χαρακτηριστικά διπλά φωνητικά των Collen-Savage ήταν "όλα τα λεφτά". Ειδικότερα στο "Armageddon it", οι φανατικοί Def-fans έλιωσαν και μόνη παραφωνία υπήρξαν διάφορα κομπλεξικά μέλη του κοινού που διαμαρτύρονταν στους "σεκιουριτάδες" για τα σπρωξίματα ενθουσιασμού. Στο τέλος θα τρώμε και κλήση όταν χοροπηδάμε.

Οι 4 Άγγλοι έβγαζαν φωτιές (ο Phil Collen έβγαλε τη μπλούζα και τα μάτια των –λιγοστών- γνήσιων μεταλλάδων γυάλισαν), ενώ ο Ιρλανδός Vivian Cambel (αν και ξένο σώμα συνθετικά όπως έχει αποδειχθεί), πέταγε ασταμάτητα solos. Είχαμε μπροστά μας ένα μεγαθήριο μουσικής που έκανε ό,τι ήθελε. Βλέπαμε τους τύπους που έχουν παίξει σε ιστορικές συναυλίες, να αποδίδουν τα μέγιστα σε κομμάτια που αποθεώνουν τη μουσική. Το "Photograph" ήταν ένα από αυτά, ενώ στο "Rock of ages" τα θετικά συναισθήματα γεννιόνται με τρόπο μαγικό. Η φιγούρες των Elliott και Savage είναι τουλάχιστον επιβλητικές, ενώ οι δύο μικρόσωμοι κιθαρίστες έχουν ο καθένας τη δική του ιστορία. Όσο για τον μονόχειρα ήρωα Rick Allen, δεν έχανε τίποτα χάρη στο υβριδικό (μισό ακουστικό, μισό ηλεκτρικό) drum kit του. Το snare, αλλά και δεύτερη μπότα σε πετάλια DDrum και όλα εντάξει.

Μια φορά βγήκαν για encore, και τα "ίσιωσαν όλα". "Ι have one question" είπε ο Joe Elliott και το Brixton Academy πήρε φωτιά. Στο χορικό, ακούγονταν οι ιαχές "Let's get rocked", από το γενικότερα "φλώρικο" (αλλά και πλούσιο σε γκομ...εεε...γυναίκες) κοινό και προς το τέλος όλοι πίστεψαν ότι η συναυλία ολοκληρώθηκε. Λάθος! "We'll take you back to our first album" και αμέσως θυμήθηκα τo headbanging από κάτι 80's-μεταλλάδες στο Wembley Arena όταν είχαν κλείσει με το "Wasted". Έτσι και τώρα, το απίστευτο αυτό riff, έφερε να κεφάλια στα γόνατα και τα χαμόγελα στα αυτιά. Απόλαυση! Μπορεί να ήθελα και 2-3 κομμάτια ακόμα από το "Hysteria", αλλά δεν έχω παράπονο από 2 ώρες και ένα τέταρτο.

Αυτό το συγκρότημα όλο κακοτυχίες είχε (βλ. αυτοκινητιστικό που στοίχισε το χέρι στον drummer, θάνατος Steve Clark από μίξη αλκοόλ και painkillers, ενώ έχω την εντύπωση ότι ο 'Sav' δεν βλέπει από το δεξί μάτι!), και εξακολουθεί να κάνει λάθος κινήσεις σε ότι αφορά στη μουσική του. Ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν όμως ποτέ. Αν είσαι ιστορικό σχήμα, τότε εκπέμπεις κύρος. Και αν είσαι οι Def Leppard τότε εκπέμπεις και όλη τη λάμψη της φοβερής δεκαετίας του 80...Έτσι για να πάρουν και μια τζούρα οι νεότεροι...





Σημειωση 1: Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, στα παρασκήνια βρίσκονταν κάποιοι φίλοι των Def Leppard που παίζουν σε ένα σχήμα με το όνομα Iron Maiden.

Σημείωση 2: Οι (θολές) φωτογραφίες ανήκουν στο Βασίλη "δεν ξέρω πως δουλεύει η digital camera" Θεοδωρακόπουλο