Ωρα 7 και τεταρτο...Ο ευγενικος εκπροσωπος της οργανωτριας Didi Music μου παραχωρει εισοδο στο ιστορικο Ροδον. Τα εισιτηρια ειχαν τελειωσει τεσσερις μερες πριν και η ατμοσφαιρα αναμενοταν τουλαχιστον ζεστη. Ας μην ξεχναμε τη θεση των Paradise Lost στους μεταλλικους κυκλους της δεκαετιας του ’90. Υπο τους προσεκτικα επιλεγμενους ηχους απο Tool, Opeth, Tiamat, Theatre of Tragedy, Sentenced, Anathema, ο dj προετοιμαζε το κοινο. Υπηρχε μια αμηχανια στην ατμοσφαιρα. Οχι το γνωστο πανηγυρι που συνηθως επικρατει στο Ροδον πριν απο συναυλια. Αμηχανια για το τι προσωπο θα παρουσιασουν οι κοντοκουρεμενοι Αγγλοι μπροστα σε ενα αγαπημενο κοινο. Κακα τα ψεματα, οι τρεις τελευταιοι δισκοι ακουγονται ανουσιοι στα αυτια πολλων. Καλο το πειραμα του ‘One Second’, αλλα απο κει περα το σχημα καπου εχασε το νοημα. Βεβαια, οταν εχεις να κανεις με μουσικη, το να κατακρινεις τον καλλιτεχνη για τις επιλογες του ειναι ανωριμο. Δεν σου αρεσει; Μην «σκασεις» 29 ευρω...Αν και η σχεση των «μεταλλαδων» με τα αγαπημενα τους σχηματα ειναι σε αλλο επιπεδο απο αυτο που αντιλαμβανεται ο κοσμακης...Εξ’ου και οι εντονες εκδηλωσεις (ειτε λατρειας, ειτε αποδοκιμασιας και κριτικης).

Σκεψεις και κουβεντες σαν τιςπαραπανω πρεπει να εκανε η πλειοψηφια του κοινου μεχρι το ρολοι να δειξει 9 και τεταρτο περιπου. Ωσπου ξεχαστηκαν ολα. Εχω παει σε δεκαδες συναυλιες, τοσο σε Ελλαδα οσο και στην Αγγλια, αλλα τετοιο ξεσπασμα πρεπει να εχω ζησει ενα-δυο φορες στο παρελθον. Χωρις υπερβολη, η εκρηξη του κοινου στα πρωτα κιολας δευτερολεπτα του ‘Erased’ ηταν πρωτοφανης. Φυσικα, ο απλοικος ρυθμος του κομματιου βοηθαει, αλλα οπως και να το κανουμε, το συναισθημα της μαζας που πηδαει πανω-κατω ρυθμικα ειναι απιστευτο. Πριν προλαβει ο κοσμος να παρει ανασα, αντιλαμβανεται οτι το σχημα εκτελει το ‘Hallowed land’. Ο κοσμος εχει παθει παρακρουση, τραγουδαει καθε στχο, ενω ο αξιοτιμος κυριος Edmondson επι σκηνης δειχνει να τα εχει χασει. Οταν ο Nick Holmes προλογισε το ‘Say just words’ πιστεψα οτι η νυχτα θα ειχε ψωμι. Το πιο αντιπροσωπευτικο κομματι του συγκροτηματος δονουσε το Ροδον και τα χαμογελα ολων ειχαν φτασει μεχρι τα αυτια και τα μαλλια μεχρι το πατωμα...

Αυτα..Καπου εκει τελειωσε η εμφανιση των Paradise Lost οπως τους ξεραμε. Τεσσερα κομματια (πιστευω με αυτη τη σειρα) ‘Mouth’, “Two worlds’, ‘So much is lost’, ‘Self obsessed’ ηταν ικανα να κανουν το κοινο να παγωσει κανονικοτατα, αλλα και τους φανατικους οπαδους του συγκροτηματος να συνεχισουν απτοητοι να απολαμβανουν την εμφανιση. Εχω την εντυπωση παντως οτι πολυς κοσμος προσποιειται οτι του αρεσει η εξελιξη του σχηματος. Και το ειδα και στο συναυλια. Δηλαδη, οσο ανοιχτομυαλος και να εισαι, το να κανεις headbanging σε μια απλως rock εκτελεση του ‘So much is lost’ ειναι καπως παραξενο...

Μεσολαβει το (κατα τη γνωμη μου) πιο μετριο κομματι του “Draconian Times”, ‘Forever Failure’ οπου το κοινο προσπαθει να ξυπνησει. Καποια στιγμη παρουσιαστηκε και προβλημα με την κιθαρα του Aaron Aedy, το οποιο λυθηκε με συνοπτικες διαδικασιες, και ο συμπαθης κιθαριστας εδειχνε οτι ειναι ο πιο «μεταλλας» της παρεας. Σημειωτεα τα παρακατω που γραφει στο forum των Paradise Lost στο internet υπο το τιτλο “The perfect Christmas gift- the Greek shows”: “The hospitality, generosity and passion you all showed have made these shows amazing..[..]..About the most vocal singing crowds anywhere in the world”. Νομιζω οτι αυτα τα λογια ειναι η καλυτερη περιγραφη για το τι συνεβενε στο Ροδον. Κυριως στην αρχη και το τελος της συναυλιας....

Η ακολουθια ‘Mercy’, ‘I see your face’ και ‘Mystify’ περναει και επιβεβαιωνει την αισθηση οτι οι δισκοι της μετα “Draconian Times” εποχης ειναι επιπεδοι και μοιαζουν μεταξυ τους υπερβολικα. Θα πει βεβαια καποιος, οτι αντιστοιχα μεταξυ τους μοιαζουν οι δυο πρωτες δουλειες και οι τρεις επομενες...

Αν θυμαμαι καλα, εγιναν δυο διακοπες και ετσι σαν πρωτο encore ακουστηκε το ‘As I Die’ στο οποιο οι πεντε Αγγλοι εδειξαν να μεταμορφωνονται. Ο δρ. Τζεκυλ εγινε κος Χαιντ και οι απεγνωσμενες κραυγες του Nick Holmes, φανερωνουν την αναμενομενη αδυναμια του στην ερμηνεια τετοιων κομματιων πλεον. H επιλογη των κομματιων προς στο τριτο μισαωρο του show ηταν σωστη. Το ‘As I Die’ διαδεχθηκαν τα ‘Symbol of life’ και ‘Isolate’ (η μηπως ηταν πιο πριν;), ενω η διασκευη στο ‘Small town boy’ κρινεται καλη τοσο στο δισκο, οσο και ζωντανα.

Η κοιλια που ειχε η συναυλια στο μεσον της φαινεται οτι θα ειναι χαρακτηριστικο του σχηματος πλεον, καθοτι επιλεγει την αρχη και το τελος για να παιξει τα σπουδαια κομματια του(παρομοια ηταν και η κατασταση στο Λονδινο πριν σχεδον 3 χρονια, κατα την περιοδεια του ‘Host’). ‘True belief’ και η θερμοκρασια ανεβηκε αποτομα, ενω ο Lee Morris εσκασε και την μοναδικη διμποτιλα της βραδιας για να «ξεκαπνισουν» και ορισμενοι. Το ‘One Second’ σε μια αρκετα pop εκτελεση εδωσε τη θεση του στην εκπληξη ‘Enchantment’ οπου ο Mackintosh ελιωσε, μαζι με το κοινο...Και στη συνεχεια, οι πεντε Αγγλοι ελιωσαν ΤΟ κοινο με το ‘Last time’. Καθως ηταν το τελευταιο κομματι, ολοι τα εδωσαν ολα (πανω και κατω απο τη σκηνη).

Το ρολοι δειχνει 10 και 47... Ο κοσμος εχει μεινει ξεκρεμμαστος. Ηθελε περισσοτερα. Περιμενε περισσοτερα. Την αισθηση του ανεκπληρωτου αφησαν πισω τους oι Paradise Lost στο κοινο που ειχε σφηνωθει στο Ροδον...Αυτα παθαινεις οταν υπερ-ενθουσιαζεσαι στα τρια πρωτα κομματια, αλλα στη συνεχεια διαπιστωνεις οτι δεν ειναι ολα οπως τα φανταζοσουνα...Και δεν αναφερομαι στη φωνη του Holmes που χανοταν κατα διαστηματα, ουτε στην βαβουρα που επικρατουσε ακριβως μπροστα στη σηνη....



Υ.Γ. Περαστικα σε οσους ειχαν ανωμαλες προσγειωσεις απο το ατελειωτο crowd-surfing…