Ξυπνημα στις εφτά το πρωί μια βρόχερη Πέμπτη στο Λονδίνο. Είναι και Halloween...Δύο ωρίτσες πανεπιστήμιο, μια αξιοπρεπής γείωση του απογευματινού μαθήματος και να μαστε εξω από το Astoria μες το κρύο στις 5. Αργήσαμε να μπουμε μεν, αλλα πότε πηγα να παρω μπλούζα και βγήκαν οι Blackshine (ποιοί;) δεν καταλαβα. Goth/stoner rock λοιπόν ετσι για να περάσει η ώρα. Τιποτα σπουδαίο, απλα είχαν πλάκα γιατι ήξεραν οτι έπαιζαν στον αέρα και το ευχαριστίοντουσαν. Τι γούστο μπορεί να είχε ο μπασιστας βέβαια φορώντας μπλούζα Venom και καμπάνα τύπου Beatles απο κάτω ακόμα να καταλάβω. 2-3 τραγούδια ήταν ωραία που, λόγω ρυθμού, προκάλεσαν ενα ελαφρο headbanging. Προσπερνάμε...

Πέντε μόνο λεπτα πέρασαν και ξαφνικά εμφανίστηκε ένα τέρας πανω στη σκήνη να συστήνει τους Sentenced. Πραγματικά, δεν ήξερα οτι ο Laihala ήταν δίμετρος. “Cross My Heart” και αρχίζουμε να μπαίνουμε στο κλίμα της βραδιάς. Ακούστηκαν αρκετά από την καινούρια δουλεία τους ‘A Cold White Light’ καθώς και από τα 3 προηγούμενα οπως τα “Neverlasting”, “Sun Won’t Shine”, “Brief Is The Light”, “Noose” (ολε!!!!), “Excuse Me While I Kill Myself”, “Nepenthe” (διπλο ολε!!!) και “No One There”.

Γενικά, η εμφάνιση με άφησε ανικανοποιητο. Βασικά, ήταν ακεφοι. Η έλλειψη όρεξης ήταν εμφανής σε όλα τα μέλη και μεταφερόταν στην πλειοψηφία του κοινού. Το περιεργο είναι οτι δημιουργήθηκε ενα pit σε καποια φάση για ανεξήγητους ακόμα λόγους (μα πως μπορεις να παίξεις ξυλίκι με το “No One There”;). Επίσης, η ένταση του ήχου ήταν σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα, και παρ’όλα τα παράπονα του τραγουδιστή, οι «Astorianοι» δεν εδειχναν να ενδιαφέρονται. Όσον αφορά στο setlist, κατά τη γνώμη μου παρέλειψαν πολλά καλά κομμάτια και έπαιξαν άλλα μικρότερης αξίας. Εκτελεστικά πάντως, το σχήμα στάθηκε στο ύψος του, καθότι δεν υπήρξαν λάθη και παραφωνίες.

Η σκηνή γεμάτη από μέλη του road crew να μαζέυουν πιατίνια, να αλλάζουν τα paneaux και όλα τα απαραίτητα και μετα απο λίγο πέφτει σκοτάδι. Χαμός!! Πραγματικά, μόλις έπεσαν τα φώτα, τα αγγλάκια «φόρτωσαν». Ετσι λοιπόν εν μέσω πανικού, γράπωσα το κάγκελο, παραμέρισα κατι κοκκινοτρίχηδες και άραξα. Ενώ περίμενα να ακούσω τα πλήκτρα του “Swamped”, άκουσα την αρχή του “To Live Is To Hide”. Περίεργο αλλά και ενδιαφέρον γιατι έτσι έβγαιναν ένας ένας στη σκήνη μεσα σε ένα πανικό από φωνες. Οταν βέβαια βγήκε η Cristina Scabbia έγινε ο σεισμός (γιατι αραγε;). Φορώντας όλοι τα ρούχα από το booklet του Comalies, παρατάχθηκαν στη σκηνή ξεκίνησαν. Πολύ καλός ήχος, σαφώς πιο δυνατός από πρίν και πιο καθαρός. Αμέσως μετα χωρίς πολλές κουβέντες, ξεκινάει το “Swamped”. Ενα μέτριο τραγούδι τόσο για συναυλίες, οσο και σε γενικές γραμμές, αλλα μέσα στην ένταση και τον ενθουσιασμό, όλα τρώγονται. Αντιθέτως με τους Sentenced που άραζαν σε ενα τετράγωνο ενα επι ενα στη σκηνή και έπαιζαν, οι Lacuna Coil δεν κάθησαν ήσυχοι ούτε στιγμή. Οι τραγουδιστές πηγαινο-έρχονταν απο μεριά σε μεριά, οι κιθάριστες και ο μπασίστας να μαζέυονται μπροστα στον drummer και να χτιπιούνται όλη την ώρα (μαζι με την Cristina οταν δεν τραγούδαγε!!!!). Όλα αυτά έδιναν με απίστευτη ατμόσφαιρα που σε έκανε να χαζεύεις ακόμα και να μη ξέρεις το συγκρότημα καλά.

Το περιεχόμενο ήταν βασισμένο ως αναμενόμενο στο ‘Comalies’, αλλα ακούστηκαν και τα καλά από τα 2 προηγούμενα, ‘Unleashed Memories’ και ‘In A Reverie’. Το ολο playlist ήταν περιεκτικότατο και σωστά δομημένο (όσοι ξέρουν το συγκρότημα θα καταλάβουν γιατι) με κορυφαίες στιγμές τα “Heaven’s A Lie”, “My Wings”, “Self Deception Tight Rope”, “Entwined” και “Daylight Dancer”. Τα υπόλοιπα τργούδια ( “Senzafine”, “Humane”, “When A Dead Man Walks”, “Falling Again” και “Aeon”) ήταν επίσης καλά απλά o ενθουσιαμός γινόταν στα προηγούμενα καθώς ήταν και πιο γνωστά στο κοινό.

Ας μου επιτραπεί να παραθέσω κάποια σχόλια για το κοινό. Απο που ως που έμαθε τους Lacuna Coil το 16χρονο αγγλάκι και έρχετε να τους δει με μπλούζα Korn και η «άντε-γεια» αγγλίδα με τα σκουλαρίκια, τις πεντάλφες και τη μπλούζα Immortal; Ήταν φανερό ότι πολύς κόσμος ήρθε για να δεί την Cristina (που την εβγαλαν και most shaggable για δευτερη χρονία στο Terrorizer….ήμαρτον) παρά επειδή ήξερε τι θα πει Lacuna Coil. Ευτυχώς οι πρώτη σειρά είχε καταληφθεί από Έλληνες που ήξεραν στίχους και απότελούσαν τον πυρήνα της έντασης. Γι’αυτο και ολες οι μπαγκέτες, πένες και το καπέλο (μάγισσας) της Cristina «πέταγαν» προς τη σωστή κατεύθυνση.

Σε γενικές γραμμές, χαζέψα με την απόδοση τους στη σκηνή, τη ζωντάνια τους και την όρεξη που είχαν. Πραγματικά αξίζει να τους εχει δει καποιος live, είναι πολύ καλή εμπειρία και ας μην είναι φανατικοί του είδους τους.