«Τέτοια γιορτή δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει στο Λυκαβητό»...Τέτοιες σκέψεις τριγύρναγαν στο μυαλό μου καθώς πήγαινα προς την έξοδο ύστερα από μια γερή δόση ‘Overkill’. Και εκεί που οι περισσότεροι είχαμε ένα μόνιμο χαμόγελο ζωγραφισμένο, βγαίνοντας από το χώρο του θεάτρου βλέπουμε ένα φορτηγάκι να φλέγεται. Κοιτώντας στο οδόστρωμα, αντικρύζουμε μπουκάλια και πέτρες. Λίγο παραπέρα, ένα δεύτερο φορτηγάκι καιγόταν. Και γύρω μας καμμιά δεκαριά διανοητικά καθυστερημένοι με κρυμμένα πρόσωπα άρχιζαν να εγκαταλείπουν το χώρο με ελαφρά πηδηματάκια. Πίσω τους άφησαν επίσης 5-6 αυτοκίνητα με σπασμένα τζάμια και όχι μόνο. Το ένα μάλιστα ανήκει σε φίλο μου και παλίο συντάκτη αυτού του site.

Οι τακτικοί αναγνώστες ίσως θυμούνται ένα κείμενο που υπάρχει ακόμα στη στήλη features, στο οποίο αναφέρομαι στην ακύρωση της εμφάνισης των Demons&Wizards στη Πετρούπολη προ διετίας, καθώς είχαν προηγηθεί αντίστοιχα (αν και μεγαλύτερης έκτασης) επεισόδια μια εβδομάδα πριν μετά από εμφάνιση των Rage Against the Machine. Έγραφα τότε ότι η συναυλία ακυρώθηκε –μεταξύ άλλων λόγων- εξ’αιτίας των επεισοδίων. Γκρίνιαζα για το τί φταίνε οι «μεταλλάδες» να χάνουν συναυλίες εξ’αιτίας κάποιων ανεγκέφαλων. Το θέμα είναι πως θα πειστεί ο κοσμάκης ότι δεν φταίνε οι «αλήτες» και οι «μεταλλάδες» για τα αίσχη στο Λυκαβητό. Όπως επίσης το πως θα πειστεί η αστυνομία ότι το «μεταλλικό» κοινό έχει συμπεριφορά 10 στα 10 και ότι είναι κρίμα να στερείται συναυλιών εξ’αιτίας κάποιων απροσάρμοστων...

Οι μόνοι που φταίνε για τις «αρκουδιές» είναι μια ομάδα ανέραστων και κουφιοκέφαλων κρετίνων οι οποίοι αμαύρωσαν την εκπληκτική αυτή βραδιά. Το χειρότερο είναι ότι τώρα «βγαίνουν από πάνω» οι ...«ιθύνοντες» της «αστυνομίας» και σε ότι έχει να κάνει με την ματαίωση του Rockwave. Ας είναι... Ό,τι έγινε δεν αλλάζει. Απλά οι συμπλεγματικοί που απαγόρευσαν το Rockwave βρήκαν ένα ακόμα πάτημα για το μέλλον.

Μετά από μια σχεδόν 20λεπτη καθυστέρηση που κούρασε τον ανυπόμονο κόσμο, ο Lemmy καλωσορίζει το κοινό με το κλασσικό πλέον «Good evening…we are Motorhead…and we’re gonna kick your ass» και το κομμάτι ‘We are Motorhead’ βάζει φωτιά στο θέατρο. Αν και κυριολεκτικά στο παρα-πέντε, τα εισιτήρια φαίνεται πως εξαντλήθηκαν και πολύς κόσμος βρισκόταν στιβαγμένος στις πόρτες ενώ τα τριιγύρω βράχια ήταν ασφυχτικά γεμάτα. Πραγματική γιορτή με τον κόσμο στην αρένα να να μοιάζει με καζάνι που βράζει και στις κερκίδες να εκστασιάζεται. Πραγματικά απίστευτες σκηνές. Τέτοιες που οδήγησαν τον Lemmy να δηλώσει ότι έχοντας περάσει από όλη την Ευρώπη σε αυτή τη περιοδεια, το ελληνικό κοινό είναι το καλύτερο από όλα. Και ξέρετε κάτι; Όταν 9 στα 10 σχήματα το λένε αυτό, και δεν λένε τίποτα σε συναυλίες στην Αγγλία, τότε πραγματικά συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν «σκαμπαναιβάσματα» στη συναυλία καθώς το setlist ήταν σε σημεία ιδιόμορφο, αν και όταν μιλάμε για καρριέρα 27 ετών, οτιδήποτε σχόλιο για τα κομμάτια είναι από υποκειμενικό εως γελοίο. Το ‘Born to raise hell’ έλειπε παντως και θα σκάσω αν δεν το γράψω! Φοβερή η ιδέα κάποιου που πέταξε από τα βράχια μια φωτοβολίδα σε ασφαλές σημείο της κερκίδας την οποία ανέλαβε να κουνάει κάποιος από τη κερκίδα. Ηταν εκπληκτική η ατμόσφαιρα. Ακούστηκαν τα ‘Bomber’, ‘Metropolis’, ‘Sacrifice’, ‘Civil war’, ‘Iron fist’, ‘Love for sale’ (κορυφή), ‘Killed by death’ (ύμνος), ‘Going to Brazil’, ‘Ace of spades’ και άλλα, μεταξύ των οποίων το ‘Brave new world’ από τον τελευταίο τους δίσκο “Hammered” (αναμένεται το video-clip για το κομμάτι) αλλά και ένα (άγνωστο προς εμένα) κομμάτι προς τιμήν του Joey Ramone (R.I.P.)

Κορυφαίες στιγμές ήταν τα ‘Orgasmatron’ και ‘Overkill’. Το πρώτο έβγαλε τέτοιο συναίσθημα (συναίσθημα δεν σημαίνει μόνο «σιρόπια») στην επιφάνεια που μπορεί και να έσκαγε ο Λυκαβητός. Το τελευταίο αποτέλεσε μια ειδική περίπτωση κλείνοντας και τη συναλία. Ειλικρινά ήταν από τις εντονότερες καταστάσεις που θυμάμαι σε συναυλία. Το κοινό χτυπιότανε και χοροπηδούσε μανιασμένα. Στην αρένα, στις κερκίδες, στα βράχια..παντού. Όπου και να κοιτούσες έβλεπες κόσμο να κουνάει χέρια-ποδια αριστερά-δεξια και πάνω-κάτω. Στις πρώτες σειρές, το γνωστό ξύλο έδινε και έπερνε και τα νεύρα του υπογράφοντος έσπασαν από την κίνηση διαφόρων να φορέσουν περικάρπια με καρφιά (έλεος πια) μέσα σε τόσο κόσμο. Το συγκρότημα έδειχνε να μην πιστεύει τι γινότανε. Επιδόθηκε έτσι σε μια επιμηκυνμένη έκδοση του κoμματιού. Η κατάσταση έμοιαζε ότι θα μπορούσε να συνεχιστεί μέχρι το πρωί.

Όπως διαβάζετε, τα γραφόμενα επικεντρώνονται κυρίως στο κοινό. Αυτό συμβαίνει απλούστατα επειδή τα λόγια περιττεύουν για τους Motorhead. Λίγα σχήματα υπάρχουν που δικαιολογούν πλήρως τον όρο «εγγύηση». Ανεξάρτητα από το πού και πότε παίζουν, θα αποδώσουν τα μέγιστα και θα ενθουσιάσουν και τον πλέον αδιάφορο. Φανταστείτε τι γίνεται λοιπόν όταν παίζουν σε έναν εξαιρετικό συναυλιακό χώρο, ανάμεσα σε πεύκα και ψηλούς βράχους, έχοντας από κάτω ένα θεότρελο κοινό. Σε μια εμφάνιση των Motorhead το ζήτημα δεν είναι πως θα αποδώσει το σχήμα (το μόνο σχόλιο αφορά στο «θάψιμο» του Mikkey Dee από τον ηχολήπτη), αλλά πόσο θα αντέξει το κοινό. Ίσως και το πόσο θα αντέξει και ο Lemmy, ο οποίος πάντως έδειχνε αδυνατισμένος και σε άριστη φόρμα, ενώ έβγαλε και το πουκάμισο προς το τέλος και έδωσε το παρασύνθημα. Παρ’όλα αυτά, η μιάμιση ώρα που έπαιξαν είναι μάλλον λίγη...

Το μόνο «αρνητικό» της συναυλίας ήταν ότι οι Lemmy/Cambell/Dee έκαναν την εμφάνιση του Dickinson να δείχνει τόσο μα τόσο υποδεέστερη. Τώρα που το σκέφτομαι, σκόνη την έκαναν. Φυσικά, ο περισσότερος κόσμος (και πιο «σοβαρός», δηλαδή όχι maidenάκια 17 ετών) έκανε σημαντική διαφορά, αλλά φάνηκε ποιός πραγματικά άξιζε τα 30 ευρώ. Συνοπτικά, πρόκεται για τις καλύτερες συναυλίες επί ελληνικού εδάφους από ανέκαθεν. Όχι πως δεν το περιμέναμε βέβαια. Είπαμε...έχουμε να κάνουμε με «εγγύηση». Αν έλειπαν και οι απροσάρμοστοι...