Ήδη έχουν περάσει κάμποσες μέρες από εκείνο το Σάββατο 26 Ιανουαρίου. Σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου γύρω από τη συναυλία, συνεχώς. Σκέψεις προσωπικές, αντίστοιχες με εκείνες που με (μας) συνοδεύουν ύστερα από κάθε μεταλλική παράσταση. Αλλά και σκέψεις που έχουν να κάνουν συγκεκριμένα με το avopolis metal. Επίκεντρο είναι ένα απλό ερώτημα: πως θα τραβήξει το ενδιαφέρον του κόσμου μια 3η παρουσίαση ζωντανής εμφάνισης των Dream Theater από αυτό το site σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα; Πως είναι δυνατόν να υπάρξει πρωτοτυπία σε ένα τέτοιο κείμενο, όταν αφ’ενός οι εντυπώσεις ύστερα από κάθε φορά είναι παραπλήσιες, και αφ’ετέρου τις έχετε σχηματίσει και μόνοι σας από προσωπική εμπειρία;

Με άλλα λόγια, τί να γράψω πέραν τούτων που έχετε διαβάσει ή ζήσει; Διότι ορισμένα πράγματα θεωρούνται και είναι de facto. Ότι δηλαδή το σχήμα είναι άρτιο εκτελεστικά, διατηρεί σε μεγάλο βαθμό μια στουντική ποιότητα, καθηλώνει με διάφορους τρόπους το εντυπωσιακά πολυσυλλεκτικό κοινό του, έχει πάντα να παρουσιάσει ένα διαφορετικό πρόσωπο και ένα σωρό άλλες διαπιστώσεις.

Αφήνωντας τα δεδομένα, ας σας κεντρίσω λίγο το ενδιαφέρον σημειώνοντας πράγματα που αποκαλύφθησαν στους παρευρισκόμενους στο Hammersmith Apollo. Και ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Τους Pain Of Salvation τους ξέρατε. Και αν όχι, τότε τους γνωρίσατε από την κριτική του προ-τελευταίου τους δίσκου στις σελίδες αυτές. Αυτό που δεν ξέρετε είναι ότι το σχήμα ζωντανά είναι μάλλον αδιάφορο. Αν το συγκρότημα δεν δουλέψει λίγο προς την αμεσότητα των κομματιών, μια ζωή θα εντυπωσιάζει με τα διάφορα «σπασμωδικά» που παίζει, αλλά στο τέλος θα καταντήσει γραφικό, όπως πολλοί άλλοι που από την πολύ progressive νοοτροπία, ξεχνούν τί θα πεί αρμονία και μελωδία. Και έχω την εντύπωση ότι ο drummer τους έχει πρόβλημα με την ανεξαρτησία στα πόδια.

Μην έχοντας ακούσει το ακυκλοφόρητο “Six Degrees of Inner Turbulence”, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου πάσχιζε να «πιάσει» το αρχικό κομμάτι του set των Theater. Απίστευτα δυνατός ήχος, αλλά και απίστευτος θόρυβος αρχικά, έκαναν δύσκολο το έργο του κόσμου. Το “Glass prison”, με το οποίο εικάζω πως ξεκίνησαν, αποτελεί ένα φοβερά heavy και ακατέργαστο κομμάτι, με γρήγορο tempo και επιθετικότητα πρωτόγνωρη. Σιγά-σιγά ο ηχολήπτης τα βρήκε, το κομμάτι από μόνο του είναι σκέτος δυναμίτης, φύλλο δεν κουνήθηκε πάντως από το κόσμο. Και τώρα που το σκέφτομαι, δεν θυμάμαι καν τη μελωδία. Τί θα πάθαιναν να περίμεναν μια βδομάδα να βγει το δισκάκι να ξέρουμε τι μας γίνεται; Συνέχεια με το “Misunderstood”, ένα σχετικά βαρύ κομμάτι, με χαμηλά κουρδίσματα και οργή από τον LaBrie. Πρέπει να κράτησαν γύρω στα 25 λεπτά μαζί. Συνέχεια με το γνωστό μας “Lie” και ελαφρό ζέσταμα του κόσμου και η σκυτάλλη δώθηκε στο “Scenes From a Memory” album και το “Strange deja-vu”, και επί μισή ώρα βρεθήκαμε «αλλού», τελειώνοντας με το “The spitit carries on” . Ακούσαμε επίσης άλλο ένα καινούργιο, ονόματι “Blind Faith”, αρκετά ατμοσφαιρικό, ίσως και κουραστικό. Κάπου εδώ σταματάω να αναφέρομαι στη σειρά των κομματιών, καθότι σε show διάρκειας 2 ωρών και 45 λεπτών, το να θυμηθείς τη σωστή σειρά είναι συνώνυμο του να μπλέξεις τα μπούτια σου.

Είχαμε ακόμα λοιπόν τα “Scarred” και “Voices” (χωρίς να είμαι σίγουρος, ενώ έγινε και ένα πέρασμα από το 6:00 στην αρχή του set) από το “Awake”, ενώ το “Falling into Infinity” τιμήθηκε –δυστυχώς- με δύο κομμάτια, τα “Hollow years” και “Lines in the sand”. Ακούσαμε και τo “Under a glass of moon”, ενώ κάπου φύτεψαν και το τέλος του “2112” των Rush (εύστοχη παρατήρηση του πρώην συν-avopo-λιτη, νυν τεμπελχανά αλλά και Rush-maniac Φ.Ιακωβίδη, ενώ ο υπογράφων έσπαγε το κεφάλι του να θυμηθεί) με τον Petrucci να ανακοινώνει ότι “we have assumed control” τρις.

Δύο ώρες κράτησε το βασικό set, το οποίο περιελάμβανε την έκρηξη ηφαιστείου “Pull me under”, στο οποίο κάτι πήγε και ήρθε από head-banging. Επίσης πανικός (που λέει ο λόγος) επικράτησε στη κομματάρα “Home”, το οποίο αν και το «κοντύνανε» ελαφρώς, μας έστειλε. Και τώρα θα θίξω δύο θέματα με κοινή αφορμή το....headbanging. Πρώτον, η επίλογή του setlist ήταν μέτρια. Τί εννοώ; Ότι ναι μεν να υπάρχει ποικιλομορφία, ναι μεν να μας αποδείξουν ότι έχουν δεκάδες εξαίσια κομμάτια, αλλά κάπου πρέπει να παραμερίζεται ο εγωισμός του καλλιτέχνη προς όφελος των ακροατών. Οι ελλείψεις από τα “Images and Words” και “Awake”, είναι παραπάνω από τρανταχτές (Metropolis, Surrounded, Mirror). Ωραίο το “Learning to live”, ιδανικό για οριστικό κλείσιμο συναυλίας, αλλά μας έλειψαν και πολλά από το κορυφαίο και αξεπέραστο album του συγκροτήματος. Ωραίο το “Lie”, (προσωπικά που φάνηκε ακόμα ωραιότερο γιατί χάρη στον LaBrie είπα και δύο μικροφωνικούς στίχους), αλλά υπάρχουν τόσα να διαλέξει κανείς. Στη γκρίνια για το setlist μπορεί να συμπεριληφθεί και η αρκετά μεγάλη σημασία που δώθηκε στο καινούργιο δίσκο, χωρίς κανείς να ξέρει τί του γίνεται. Ναι μεν προώθηση, αλλά ή περιμένετε μια βδομάδα, ή κόψτε ένα κομμάτι και τα διάφορα solos για χάρη ενός hit που θα ξυπνήσει επιτέλους τους φλωρο-άγγλους.

Η αλήθεια είναι ότι είχα(με) μεγαλύτερες προσδοκίες από το show. Προσδοκίες για πιο συναυλιακό setlist, για πιο ζωντανό συγκρότημα (με την έννοια του περισσότερο fun attitude – ο Myung δεν βγήκε καν να χαιρετήσει στο τέλος), για πιο ζωντανό κοινό (αμήν και πότε), ίσως και για πιο εντυπωσιακά καινούργια κομμάτια. Σκέφτομαι ότι δυό κομμάτια, τα “Pull me under” και “Home” στήριξαν όλη τη συναυλία από άποψη ενθουσιασμού (και το “Strange deja-vu” ίσως) και αυτό είναι κακό.

Συνολικά πάντως, ήταν μια εντυπωσιακή εμπειρεία, όπως και κάθε εμφάνιση των DT. Το σχήμα απέδειξε τα όσα αναφέρονται ως de facto στην αρχή του κειμένου. Όσο για τις 4 κιθάρες που άλλαζε ο Petrucci (δηλαδή τουλάχιστον 4 κουρδίσματα-πως αλλιώς θα βγει τέτοια ποικιλομορφία στα κομμάτια), τις 3 κάσες του διαστημικού Mike Portnoy (ουσιαστικά ήταν δύο drum kits ενωμένα: ένα με δύο κάσες, και ένα με διπλοπέταλο. Συνολικά 2 ταμπούρα, 3 κάσες, καμμιά 15αριά toms, 5-6 βαθειά, και μια....τραπεζαρία με πιάτα, πιατέλες, πιατίνια κλπ.) και τα περιστρεφόμενα keyboards του Rudess, δείχνουν ότι το σχήμα «την έχει ψωνίσει». Και ξέρετε κάτι; Καλά κάνει. Γιατί έτσι ανεβάζει τον πύχη από μόνο του και έχει έτσι την υποχρέωση να βγάζει καλούς δίσκους μια ζωή...

Σημ.Το πλούσιο φωτογραφικό υλικό αποτελεί προιόν συνεργασίας της "Ελληναράδικης" συμπεριφοράς της καθιεωμένης πλέον μεταλλο-παρέας και του υπογράφοντος (διακρίνεται με τη σημαία-μπέρτα) με το πλούσιο ταλέντο και την εγρήγορση του -περιστασιακού φωτογράφου- Φ.Ιακωβίδη...