Για μια ακόμα φορά το avopolis.metal βρέθηκε κοντά σε συναυλία συγκροτημάτων που κρατούν τις παραδόσεις του metal και που δεν πέφτουν στην παγίδα του χρήματος με αντίτιμο τη θυσία των ικανοτήτων (;;;) τους να γράψουν ποιοτική μουσική. Κρατώντας τη μαγεία του παραδοσιακού metal και φιλτράροντάς το μέσα από τις ανάγκες της σύγχρονης εποχής, μάς προσφέρουν δίσκους με απίστευτο και καθαρό metal. Τέτοιου μήκους κύμματος συγκροτήματα έδωσαν συναυλία στις 27 Νοεμβρίου στο club “The Underworld” στο Camden Town του Λονδίνου. Ο λόγος, λοιπόν, για τους Gamma Ray, Edguy, Heavenly, Lullacry και Nostradameus οι οποίοι βρίσκονται σε περιοδείες για την προώθηση των τελευταίων δίσκων τους. Οι μεν Gamma Ray στα πλαίσια του No World Order Tour και οι δε Edguy με support τα άλλα τρία συγκροτήματα στα πλαίσια του Mandrake Tour, ένωσαν τις δυνάμεις τους για να μας προσφέρουν μια βραδιά γεμάτη από καθαρό και γνήσιο power metal.

Βγαίνοντας από τον σταθμό του μετρό στο Camden Town, αντικρύσαμε μια τεράστια ουρά από μεταλλάδες έξω από το club που περίμεναν να ανοίξουν οι πόρτες για να εισέλθουν στο συναυλιακό χώρο. Μη φανταστείτε κανένα τεράστιο χώρο. Το “The Underworld” χωράει μόνο γύρω στα 500 άτομα. Στην ουρά μπορούσες να διακρίνεις πάρα πολλές κλασσικές φάτσες Ελληνάρων φοιτητών οι οποίοι είναι πάντα πιστοί σε τέτοιου είδους συναυλίες. Εμείς, σαν ακόμα πιο κλασσικοί Ελληνάρες, βαριόμασταν να περιμένουμε στην ουρά, μέσα στο τσουχτερό κρύο του Λονδίνου, οπότε και πήγαμε να τσιμπήσουμε κάτι, όπου και είδαμε και το απίστευτο: Αγγλάρα με μπλούζα Nevermore και καπελάκι Dream Theater! Οι πόρτες άνοιγαν στις 19:00 και οι Nostradameus τελείωναν το πρώτο τραγούδι τους στις 19:15. Σημειωτέον ότι οι Άγγλοι είναι πολύ τυπικοί σε θέματα ωραρίου και δε σ’αφήνουν να περιμένεις ώρες στημένος στο κάγκελο, όπως γίνεται συνήθως στην Ελλάδα.

Στο μουσικό μέρος της συναυλίας, οι Σουηδοί Nostradameus, με δύο full-length albums στο ενεργητικό τους, έπαιξαν ακόμα δύο κομμάτια, “Murder” και “One For All And All For One” και μας αποχαιρέτησαν πολύ νωρίς. Στα λίγα αυτά λεπτά που παίξανε, δείξανε ότι είναι ένα πολλά υποσχόμενο συγκρότημα στο χώρο του power metal. Γρήγοροι, δυνατοί, μελωδικοί και με πολύ καλό συναυλιακό ήχο, δείξανε ότι η Σουηδία δε βγάζει μόνο καλά(σ.Σ.Τ.;;;) συγκροτήματα στον χώρο του death/black(σ.Σ.Τ. μην ανοίξωτο στόμα μου), αλλά ότι είναι μια υπολογίσιμη δύναμη και στο power. Μετά από ένα διάλειμμα και τα απαραίτητα sound checks, σειρά είχανε οι Φινλανδοί Lullacry. Με δύο full-length albums επίσης και με γυναίκα στα φωνητικά (Tanya), μάς δώσαν μια γερή δόση heavy/power με τραγούδια όπως “Damn You”, “Trust”, “Be My God” και μια διασκευή στο “Love Machine” των W.A.S.P. Οι Lullacry είναι ένα συγκρότημα που κινείται σε πιο χαλαρούς ρυθμούς, όχι πολύ γρήγορους και με την ιδιαίτερη φωνή της Tanya (η οποία χρειάζεται να χάσει λίγα κιλά), αποδίδουν ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Ο ήχος των Φινλανδών ήταν κι αυτός πολύ καλός και η προθέρμανση στο head banging είχε ήδη ξεκινήσει.

Απαραίτητο διάλειμμα για sound checks και ευκαιρία για μας να ξεδιψάσουμε με μια μπύρα. Στο bar χαμός και μέχρι να πάρουμε τις μπύρες μας, οι Heavenly από τη Γαλλία ήταν ήδη στην σκηνή. Αποτέλεσμα να χάσουμε το πρώτο τραγούδι. Δεν πειράζει όμως, με δύο symphonic speed/power δυναμίτες (“Sign Of The Winner” και “The World Will Be Better”), κατάφεραν να μας ανεβάσουν και να αποδείξουν ότι θα ασχοληθούμε μ’αυτούς στο μέλλον. Επιβλητική η παρουσία του τραγουδιστή Ben Scotto, με μαύρο πουκαμισάκι, κουρεμένος, ξυρισμένος, με μαύρο δερμάτινο γάντι στο αριστερό του χέρι και με μια φωνή τόσο ψιλή και δυνατή, που όταν τσίριζε, μ’έκανε να κλείνω τ’αυτιά μου(σ.Σ.Τ. φλωριές:)).

Το κοινό είχε ήδη «ζεσταθεί» και σειρά είχαν οι Γερμανοί Edguy, που δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, διότι έχουν αποκτήσει ένα αξιοσέβαστο όνομα στον χώρο του power και με αρκετά albums στο ενεργητικό τους, είναι ένα συγκρότημα που μπορεί πλέον και κάνει περιοδεία μόνο του. To τραγούδι με το οποίο ξεκίνησαν οι Edguy ήταν το “Fallen Angels”, για να ακολουθήσουν τα “Tears Of A Mandrake”, “Falling Down” και “Vain Glory Opera”. Μετά το φοβερό “Vain Glory Opera”, o Tobias Sammet ανακοίνωσε ότι ακολουθεί μια μπαλάντα, γεγονός το οποίο «γιουχαρίστηκε» από τo φορτωμένο κοινό, που ζητούσε το “Babylon”. Οι Edguy, εκπλήρωσαν την επιθυμία του κοινού και συνέχισαν με τα “The Headless Game”, “Avantasia” (από το ομώνυμο συγκρότημα του Tobias Sammet), για να κλείσουν με το “Out Of Control”. Encores δεν έπαιξαν λόγω του λιγοστού χρόνου που είχαν στη διάθεσή τους.

Σειρά είχε ν’ανέβει στην σκηνή το πνευματικό παιδί του πατέρα του power metal, Kai Hansen, οι Gamma Ray. Αποθέωση για τον Hansen και οι Gamma Ray ξεκίνησαν δυνατά και «επαναστατικά» με το “Dethrone Tyranny”. Το πρώτο πράγμα, που θα μπορούσε να δει ένας πολύ παρατηρητικός και κουτσομπόλης θεατής, ήταν η πλούσια κόμη του Hansen. Είχε περούκα; Έχει φυτέψει κάμποσες τρίχες; Πάντως η καραφλίτσα του σχεδόν δε φαίνονταν. Τέλος πάντων, καλύτερα να ασχολούμαστε με metal παρά με τρίχες. Μετά το “Dethrone Tyranny”, ακολούθησαν τα “New World Order” και “Short As Hell”, για να μας εκτοξεύσει στα ύψη μια τριλογία από το Land Of The Free, συμπεριλαμβάνοντας το ομώνυμο, “Man On A Mission” και “Rebellion In A Dreamland”. Λίγο διάλειμμα και παιχνίδια με το κοινό για να συνεχίσουν με τα “Fire Below”, “Eagle”, “Somewhere Out In Space” και κλείσιμο προσωρινό με το τελευταίο riffάκι από το “Rebellion In A Dreamland”. Για τα encores οι Gamma Ray μάς επιφύλαξαν μια έκπληξη: “I Want Out”, “Future World” και “Ride The Sky” βγαλμένα από τις παλιές καλές εποχές των Helloween, για να μας αποχαιρετήσουν οριστικά με τα “Valley Of The Kings” και “Send Me A Sign”.

Γενικά η συναυλία ήταν πολύ καλή και ο μικτός συναυλιακός χρόνος ήταν σχεδόν 5 ώρες! Οι Gamma Ray μας αποχαιρέτησαν στις 23:55. Ήταν κάτι σαν power metal festival. Πέντε ώρες καθαρού, γνήσιου και πορωτικού power με πολύ καλό ήχο καθ’όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Η απόδοση όλων των συγκροτημάτων ήταν σχεδόν άψογη. Για τους Gamma Ray δε χρειάζεται να γίνεται λόγος, οι Edguy, πιθανόν να είναι από τα ηγετικά power συγκροτήματα στην επόμενη δεκαετία, ενώ τα άλλα τρία «μικρότερα» συγκροτήματα άφησαν αρκετά καλές εντυπώσεις και έδειξαν ότι έχουν τα κότσια να σταθούν δίπλα στους «μεγάλους», να γίνουν «μεγάλα» και να συμβάλλουν κι αυτά στη διαιώνιση του καλού και γνήσιου power.

Στα αρνητικά της συναυλίας σημειώνεται ο λιγοστός χρόνος συμμετοχής των τριών «μικρών», που δεν προλάβαμε να τους απολαύσουμε όσο θέλαμε. Γεγονός, βέβαια, δικαιολογημένο, με δεδομένο τον αριθμό των support συγκροτημάτων. Αξιοσημείωτο το γεγονός ότι το κοινό ήταν πιο ενθουσιώδες στους Edguy παρά στους Gamma Ray. Ίσως να είχαν ήδη κουραστεί όλοι, δικαιολογία αβάσιμη για έναν μεταλλά, ο οποίος δεν κουράζεται ποτέ σε συναυλιές(σ.Σ.Τ. ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ). Κλασσικά το ελληνικό στοιχείο ήταν πολύ έντονο και μπροστά μπροστά στο χαμό, και εκτός από τους Έλληνες υπήρχαν Γάλλοι, Πολωνοί και φυσικά τα «πατροπαράδοτα» Γιαπωνεζάκια. Για μια ακόμη φορά οι Άγγλοι μεταλλάδες ήταν απογοητευτικοί , που ήταν οι μισοί μέσα σε club του Λονδίνου και με φανερή έλλειψη ενθουσιασμού. Είναι κρίμα για τους metal fans της -πρώην- μητρόπολης του metal, να μην ακολουθούν συγκροτήματα που πραγματικά αξίζουν και κρατάνε το metal ζωντανό. Εμείς, πάντως, φύγαμε καταευχαριστημένοι από το Camden Town και πραγματικά είναι σημαντικό και ευχάριστο το γεγονός ότι υπάρχουν και δημιουργούνται συγκροτήματα που μπορούν να κρατήσουν το καλό metal ψηλά.