Ας γίνει μια προσπάθεια να μην αρχίσω τη γκρίνια με την οποία εμπλουτίζω κάθε review συναυλίας που καλύπτει το avopolis.metal επί Αγγλικού εδάφους. Ίσως να έχετε βαρεθεί κιόλας. Και μάλλον έχετε κατανοήσει τη κατάσταση του heavy metal στη χώρα που το γέννησε. Αλλά τελικά θα μείνω στη προσπάθεια καθώς δεν δύναμαι να μην γράψω το εξής: Είναι απαράδεκτο και απίστευτο ένα σχήμα 25 ετών να αναγκάζεται να τρυπώνει σε παρακμιακό club στη πρωτεύουσα της πατρίδας του. Σημειώστε πως η εν λόγω «πρωτεύουσα» έχει μεγαλύτερο πληθυσμό απ’ότι η Ελλάδα (μαζί με τους Αλβανούς) και το «παρακμιακό club» χωράει 1000 άτομα σε συνθήκες ζωντανής εμφάνισης group.

Δε πειράζει όμως. Δε μασάμε. Θα υποστηρίζουμε το αληθινό, το γνήσιο heavy metal και κάτω από τέτοιες συνθήκες. 13 Οκτωβρίου, απογευματάκι βρεθήκαμε στη ουρά του Mean Fiddler (ex-Astoria 2) όπου και πιάσαμε συζήτηση με τους κλασσικούς Ελληνάρες της υπόθεσης “metal στην Αγγλία». Στη συνέχεια, αφού φάγαμε ένα άθλιο punk-meets-Foo-Fighters-meets-metal-riffs support συγκρότημα, αρχίσαμε να μετράμε τα λεπτά για να υποδεχτούμε ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα που υπηρέτησαν και υπηρετούν ακόμα τη μεταλλική μουσική. Εκ των πατεράδων του ιδιώματος λοιπόν, οι Saxon βγάλαν πρόσφατα στη αγορά νέο δίσκο με τίτλο “Killing Ground”, και ευτυχώς απ’ότι φαίνεται θα βρίσκονται στο προσκήνιο (εκείνων που ξέρουν) για αρκετό καιρό ακόμα.

Πλησίαζε οκτώ η ώρα, όταν η ασύλληπτα επιβλητική φιγούρα του μεγάλου Biff Byford έσκασε μύτη στη αναλογικά και κυριολεκτικά πολύ μικρή σκηνή του club. Μια φιγούρα που αποπνέει έναν αέρα γνήσιου μέταλλου. Ναι, γνησιότητα είναι η λέξη που ταιριάζει. Η «μαλλούρα» παραμένει και στα 50 και μπράβο του. Σίγουρα ο πιο αντιπροσωπευτικός άνθρωπος του τί (πρέπει να) σημαίνει metal μουσικός. Πλάι του, ο έτερος από τους αυθεντικός Saxon, o χαρισματικός συνθέτης και κιθαρίστας Paul Quinn, που έχει μόνιμα ένα καθαρό χαμόγελο στο πρόσωπό του. Doug Scaratt συμπληρώνει τα κενά στη κιθάρα, ενώ οι Fritz Randow (drums) και Nibbs Carter (μπάσο) δίνουν έναν πιο επιθετικό τόνο στα παλιά κλασσικά κομμάτια.

Το ομώνυμο από το νέο δίσκο ανοίγει το show για να σκάσει σα βόμβα το “747 (Strangers in the night” και να αποσπάσει σημαντικά αποθέματα ενέργειας του κοινού από νωρίς. Και που να ξέραμε ότι μας περίμενε αμέσως μετά το “Dogs of war” που απέδειξε ότι το «ζέσταμα» για head-banging πρέπει να καθιερωθεί πριν από κάθε συναυλία. Αλλιώς τέτοια διαπλανητικά riffs μας πιάνουν κρύους και αλίμονό μας.

Ξεχωριστή στιγμή αδιαμφισβήτητα, η εκτέλεση του “Backs to the wall” από το πρώτο δίσκο του σχήματος, κάτι που είχε να γίνει πολύ καιρό. Τo πρόγραμμα περιλάμβανε ακόμα τo “In the court of the crimson king”-που περιλαμβάνεται στο νέο δίσκο και αποτελεί διασκευή προς τιμήν ενός αγαπημένουν συγκροτήματος του Byford, των King Crimson- τα “Never surrender”, “Thin red line” καθώς και ένα mini-medley των “Conquistador” και “Heavy metal thunder”. Στη συνέχεια, η κατάσταση χόντρινε απότομα με μια άψογη εκτέλεση του “The eagle has landed”, όπου οι αετοί πράγματι προσγειώθηκαν στο Λονδίνο και οι...Έλληνες παρεβρισκόμενοι έχουν καταλάβει περίπου το 70% της πρώτης σειράς. Συμπαθητικό το καινούργιο “Dragon’s lair”, συνδυάζει ενέργεια και μελωδία κατά τη κλασσική σαξωνική συνταγή, ένω το “Solid ball of rock” έχει όλο το ακροατήριο να τραγουδάει τους στίχους του.

Ενδιαμέσως είχαμε ένα θεαματικό drum solo (αν και απ’ότι ακούστηκε δεν δάγκωνε τα drumsticks όσο γρήγορα και αλάνθαστα όσο στην Αθήνα πριν μερικούς μήνες- και όποιος κατάλαβε) και ένα bass solo καθώς και απολαυστικά καλαμπούρια με θέμα –μεταξύ άλλων- τα «Καραμανλικά» φρύδια του Byford.

Και καλά μας αποχαιρετήσανε, και καλά ψαρώσαμε και πραγματικά το κοινό ούρλιαζε μέχρι να βγει η μπάντα για το πρώτο encore. “Crusader”, ή αλλιώς η μελωδία της ευτυχίας, και το αποτέλεσμα ένα χαμόγελο σε κάθε πρόσωπο και όλοι μαζί τους στίχους. Μαγεία. Αλλά και ντελίριο όταν προαναγγέλεται το “Princess of the night”, ενώ καπάκι το “Wheels of steel” κάνει το κόσμο να χτυπιέται και μέρος του να αναρωτιέται γιατί δεν γεννήθηκε μια δεκαετία πριν (λέμε μέρος του, διότι κλασσικά υπήρχαν οι πατροπαράδοτοι σαραντάρηδες original μεταλλάδες, άλλοι με φίλους, άλλοι με οικογένειες). Το πιο δυνατό σημείο του show. Πάλι φεύγουν, αλλά είμαστε σίγουροι ότι θα ξαναβγούν.

div align="left">