«Είδαμε Black Sabbath….με Ozzy…στο κάγκελο...». Αυτό σκεφτόμασταν ή λέγαμε συνεχώς ο ένας στον άλλον, σεληνιασμένοι λίγα λεπτά μετά το τέλος του φετινού Ozzfest. Αυτή η φράση-σκέψη θα μας συντροφεύει για πάντα. Όπως για πάντα θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη μας σκηνές του τύπου, νερά από τη κορυφή της σκηνής, νερά από τη μάνικα του Ozzy, χιλιάδες χαρτάκια, φωτιές και...κερασάκι το riff του “Children of the grave”. Και όλα αυτά υπό την πίεση των 65000 ατόμων να σκάει πάνω μας και να μας κάνει ένα με το κάγκελο...

Όλα ξεκίνησαν 13-14 ώρες νωρίτερα και αρκετά αγχωτικά όταν τα τρένα βάλθηκαν να μας βγάλουν από το πρόγραμμα που περιλάμβανε παρουσία στο Milton Keynes Bowl από τις 12μισι περίπου ώστε να προλάβουμε τη καινούργια παρέα-τσίρκο του Max Cavalera. Ύστερα από μια παθητική αλλά γερή τζούρα «μπάφου» αρίστης ποιότητας στο λεωφοριάκι από το σταθμό του τρένου στο Bowl, βρεθήκαμε να περπατάμε προς την είσοδο. Το περπάτημα έγινε αγώνας δρόμου όταν ακούστηκε ξαφνικά “Roots…bloody roots”. Ο έλεγχος στην είσοδο υποτυπώδης ευτυχώς και τελικά ίσα που προλάβαμε 30 δευτερόλεπτα από το κομμάτι...τρέχοντας πάλι προς τη σκηνή. Το ζουλού-metal των Soulfly μας απογοήτευσε και ζωντανά εκτελεσμένο. Την απογοήτευση πρόλαβε η ξαφνική είσοδος του Tom Araya στη σκηνή, ο οποίος με χαλαρό στιλάκι και το ένα χέρι στη τσέπη έκανε μια duo εκτέλεση με τον Cavalera του “Terrorist”. Έκπληξη δεύτερη η εμφάνιση του καραγκιοζοπαίκτη-τραγουδιστή(που λέει ο λόγος) των Slipknot. Αυτή τη φορά ο Max δεν τραγούδησε και άφησε στον προσκεκλημένο να αναλάβει το υπέρτατο έπος της συμφοράς “Jumpdafuckup”, όπου οι φλωρο-Άγγλοι ψευτομεταλλάδες χοροπηδάγανε σαν μαιμούδες. Ουφ...Ρε Max, τόσο τρέξιμο μόνο για το “Roots”;

Πάνω που είπαμε να πάμε να πιούμε για να ξεχάσουμε αντιληφθήκαμε ότι στη σκηνή του περιοδικού-καταστροφή του metal-Kerrang!, που βρισκότανε σε απόσταση μερικών μέτρων από τη κεντρική, θα έβγαινε ο Zakk Wylde με τους Black Label Society. Η επαφή μας με τη νέα προσπάθεια του φίλτατου Zakk περιοριζότανε σε ένα κομμάτι. Επομένως δεν ξέραμε τί να περιμέναμε.Καταλήξαμε ότι η περίπτωση είναι «ή σ’αρέσει πάρα πολύ, ή καθόλου». Αυτό φάνηκε και από τις εκ διαμέτρου αντίθετες αντιδράσεις μελών του κοινού. Το θέμα είναι η πλειοψηφία άνηκε στη δεύτερη κατηγορία. Μαζί και εμείς. Στη σκηνή εμφανίστηκαν μια κιθάρα “bulls-eye” με νέα χρώματα, κάτι μαλλιά, πολλά μαλλιά, κάτι μούσια και μουστάκια και πίσω απ’όλα αυτά ο Zakk. Επί της ουσίας, καλά τα solos, του Zakk ακόμα καλύτερα, αλλά ποτέ μέχρι σήμερα δεν χρησιμοποιήθηκαν ως δομικά στοιχεία ενός κομματιού από κανέναν. Και o Zakk Wylde δεν άλλαξε το τρόπο του γράφεται η μουσική τη δουλειά του στους Black Label Society. Ένα-δυό τραγούδια καλά αλλά πέρα από αυτά κούραση. Και πολύ μα πολύ «στρίγγος» ήχος με πρίμα παραμόρφωση, ένας κουλός drummer με μανία με τα πιατίνια και κάπου στο βάθος μια ρυθμική κιθάρα, της οποίας η στάθμη βρισκόταν πολύ χαμηλά για ζωντανή εμφάνιση όπου απαιτείται παλμός. Λίγο Jack Daniels μας έλειπε...

Ωραίαααα. «Είδαμε ότι πιστεύαμε (τρομάρα μας) ότι θα μας ενδιέφερε από τα opening acts…Τώρα τί;» Μικρό το πρόβλημα. Μπλουζίτσα, φαγητό (κατευθείαν από τα catering services του Boschetto..φρεσκότατο και πεντανόστιμο το άτιμο...το sandwich), παγωτό και αράζουμε το αμφιθεατρικό (!) γκαζόν που περιβάλει την αρένα. Δεν μπορείτε ούτε καν να φανταστείτε καλύτερο συναυλιακό χώρο. Αφού ανάψαμε με φάτσα τον ήλιο, και γράψαμε κανονικότατα τους Papa Roach (ή σχεδον κανονικότατα αφού τους πήραμε μια φωτογραφία), αλλάξαμε πόστο να δροσιστούμε μέχρι την ώρα των Tool.

Ποιών Tool; Των Αμερικάνων (κατά πλειοψηφία και φήμη) intellectual progressive rock(προς το nu-metal)-άδων, οι οποίοι αφού τάραξαν τα νερά το 1995 με το “Aenima” επανέρχονται στο προσκήνιο με το “Lateralus”. Το κουαρτέτο στήνεται στη κυριολεξία στη σκηνή, όπου κανείς δεν κάνει πάνω από 2-3 βήματα, και για μια ώρα πατημένη παρουσιάζουν το εξαιρετικά ιδιόμορφο και δύσκολο να ακουστεί «δενξέρωτι» rock-προς το-metal τους. Το κοινό έχει μαζευτεί κοντά στη σκηνή και πιο πολύ παρακολουθεί και προσπαθεί να τους ακολουθήσει, παρά «χτυπιέται». Φυσικά τα γνωστά “Stinkfist” και “Jimmy” ανεβάζουν τους ρυθμούς, ενώ η αποθέωση είναι το ομώνυμο “Aenima” για το οποίο καλό είναι να μην λέγονται πολλά. Δεν κάνει. Όλα τα λεφτά στους Tool πάντως είναι ο μπασίστας τους, Justin Chancellor. Μείναμε να τον παρακολοθούμε να παίζει. Χαζέψαμε. Ο τύπος όχι απλώς δεν «ακολουθεί τη μπότα» αλλά ουσιαστικά κάνει το μπάσο να φαίνεται κιθάρα και τη κιθάρα μπάσο, σε ότι αφορά τη μελωδία και το γενικότερο «τρέξιμο» του κομματιού και το ρόλο του κάθε οργάνου. Πρωτόγνωρη εμπειρία, παίξιμο που δεν έχουμε είδε ούτε από τον Eddie Jackson, ούτε από Myung ούτε από Harris, ούτε από κανέναν. Δεν λέμε ότι είναι ο καλύτερος, αλλά είναι σίγουρα μορφή απίστευτου βεληνεκούς που αν δεν τον δεις και τον ακούσεις δε το πιστεύεις. Οι ικανότητες γενικότερα των μελών είναι μεγάλες, με τον drummer Danny Carey να «παίζει μουσική» και όχι να δίνει απλώς το ρυθμό. Καλά το καταλάβατε. Οι Tool δεν ξεχωρίζουν μόνο για τη φωνή και συνθετική «εξωγηινοσύνη»του Maynard James Keenan, αλλά επειδή το rhythm section τους απλά δεν είναι rhythm section. Το παίξιμό τους κάνει αυτόν τον όρο να φαίνεται αστείος. Αλλά, υπάρχει και ένα αλλά. Δεν νομίζω ότι ίδρωσε ή έκλαψε και πολύς κόσμος που τους είδε. Είπαμε, ή τους ξέρεις και καταλαβαίνεις, ή ψάχνεσαι και περιμένεις για την επόμενη φορά.

Slipknot…Τί να πεί κανείς γι΄αυτούς. Ένας δίσκος, τρία χιτ-άκια από αυτόν είναι αρκετά να τους έχουν κάνει ηγέτες του nu-“metal”. Και αναρωτιέται κανείς. Είναι ιδιοφυίες; Διότι αναλογικά τέτοια επιτυχία από το πρώτο δίσκο κανένα άλλο συγκρότημα δε κατάφερε ποτέ. Οι τύποι μονοπωλούν εξώφυλλα με αφορμές «φταρνίστηκε ο drummer» και πουλάνε δίσκους επείδη τα ανεγκέφαλα Αγγλάκια «χαίρονται» να «τραγουδάνε» “Fuck it all, fuck this shit, fuck everything…”. Ο δίσκος τους βρίσκεται στη κατοχή του συντάκτη του avopolis.metal από σπόντα, και όχι επειδή «χαίρεται» και αυτός. Και όταν έλεγε στους υπολοίπους της παρέας τα χάλια τους, οι πιο ανοιχτόμυαλοι έλεγαν «κάτσε να δούμε». Το «κάτσε να δούμε» έγινε «τί είναι αυτές οι γοριλλιές» περίπου 3 λεπτά αφού βγήκαν στη σκήνή. Ειλικρινά είναι απίστευτο πως αυτός ο θόρυβος με τους ηλίθιους στίχους (“don’t ever judge me” τί θράσος πια) και την παντελή απουσία μελωδίας έχει κάνει άνω-κάτω τους μεταλλάδες παγκοσμίως και τους έχει διχάσει. Παγκοσμίως βέβαια, διότι το λίγο διαφορετικο Αμερικάνικο Ozzfest περιλαμβάνει τους Slipknot (βέβαια εκεί ο κόσμος είναι ακόμα πιο «αλλού» καθώς έχουν και Manson πριν από Sabbath). Πρωτότυπη σκηνική παρουσία, σύμφωνοι. Αλλά μετά όλο “fuck” και «666» και μπινελίκια και επιθετικό attitude από 9 κατεστραμένους, υπέρ του δέοντος παρακμιακούς αληταράδες, εκ των οποίων «μουσική» (μεταξύ άλλων) παίζουν οι 5, με 4 κομπάρσους να κάνουν τη δουλειά (π.χ. να κοροιδεύουν το κόσμο ότι κάνουν scratch με pick-up ενώ είναι playback, ή να χτυπάνε τη λαστιχένια μύτη της μάσκας τους σε κάτι ταμπούρλα, σαν και αυτά που χτυπάγανε οι Ινδιάνοι μάγοι για να καλέσουν βροχή φωνάζοντας «χαχαχιχα») που θα έκανε...μισός.

Επειδή ως site δεν μασάμε τα λόγια μας, ανοίγει μια μικρή, πολύ μικρή παρένθεση, που σκοπό έχει να κατακρίνει τον κύριο Osbourne για το α-πα-ρά-δε-κτο festival του. Διότι ως θέαμα που διαρκεί σχεδόν 12 ώρες εκ των οποίων οι 9 είναι για τα μπάζα, μόνο ως απαράδεκτο μπορεί να χαρακτηριστεί. Τέτοιου είδους παρενθέσεις φυσικά και δεν πρόκεται να σώσουν το heavy metal, αλλά τουλάχιστον ας ακουστεί το alternative voice του avopolis, έστω για την τιμή των όπλων. Όσοι ξεπεράσουν την πιθανόν τυφλή τους αφοσίωση στον Ozzy και όσοι είναι από ρεαλιστές εώς πεσσιμιστές θα δουν τη καταστροφή του αληθινού, του γνήσιου, του ΠΟΙΟΤΙΚΟΥ metal στο προσεχές μέλλον εφ’όσον οι μάζες τείνουν είτε προς numetal είτε προς τους σατανοκουραμπιέδες της παρακμής, εκ Σκανδιναβίας αλλά και εκ νοτίων Η.Π.Α. ορμώμενων. Κλείνει η παρένθεση πριν εξελιχθεί σε ξεχωριστό άρθρο.

Το μόνο καλό είναι το ξυλίκι που παίξαμε με τους φλωρο-Αγγλάρες, οι οποίοι στο τέλος εγκατέλειψαν μέρος της αρένας εξουθενωμένοι. Φυσικά οι Ελληνάρες με πολυετείς σπουδές στα Ελληνικά «ιδρύματα» δεν χαμπάριασαν και έτσι σπρώξε-βρίσε-σπρώξε-βρίσε έφτασαν που; Στο κάγκελο φυσικά. Όχι όλη η παρέα για την ακρίβεια, αλλά ο συντάκτης παρέα με ΠΑΟΚ-τζή και τρεις φωτογραφικές μηχανές. Γιατί όλα αυτά; Μαντέψτε ποιοι θα βγαίνανε 1 ώρα και ένα τέταρτο αργότερα. Ναι, μια ώρα και ένα τέταρτο είμασταν στιβαγμένοι «εμπρόσθεν», όπου οι σεκιουριτάδες μας κερνάγανε νερό είτε με ποτήρια, έιτε με...βαρέλια.

Όσο πέρναγε η ώρα η πίεση αυξανόταν και η αγωνία μεγάλωνε. Μας έπιασε και ένας μικρός πονοκέφαλος από τη βαβούρα που με τόση μαεστρία δημιουργούσαν οι Disturbed (Disturbants έπρεπε να λέγονταν βέβαια) στη παρακείμενη μικρή σκηνή του Kerrang! Σημειωτέον ότι η Ελληνική παρουσία στις πρώτες σειρές ήταν απίστευτη και μετανιώσαμε που δεν είχαμε μια σημαία μαζί έτσι για να γινόταν ντόρος. Και μπράβο στα παιδία που είχαν έρθει ειδικά από διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Οι παλμοί χτύμησαν κόκκινο όταν από τις γιγαντοοθόνες άρχισε να αναβοσβήνει το όνομα του συγκροτήματος από το Birmingham και το κοινό άρχισε να φορτώνει, εμψυχωμένο και από τα διάφορα που έλεγε και τραγουδούσε ο «οικοδεσπότης μας για τη βραδιά» από τα μεγάφωνα. Μια εισαγωγή στις οθόνες από αποσπάσματα videoclips και ζωντανών εμφανίσεων, με ήχο φυσικά, και 2λεπτά αργότερα από το πουθενά σκάνε μύτη 4 άτομα στα ονόματα των οποίων ορκίζονται «μεταλλάδες» και όχι μόνο.

Δεν αφήνουν το κόσμο να προλάβει να συνειδητοποιήσει τί βλέπει, τί ακούει, πού βρίσκεται. Τον πυροβολούν ανεξέλεγκτα. Οι σφαίρες ποικίλου διαμετρήματος. Από κλασσικά 45άρια “N.I.B”., σε διεισδητικά 357 magnum “Iron Man”, σε κτήνη 44άρια “Into the void” και από εκεί στα διαδεδομένα 9mm “Paranoid”. Στο “Children of the grave” αφήνουν τα πιστόλια και πιάνουν τα Μ1. Τί να γράψει κανείς πραγματικά για μια εμφάνιση των Black Sabbath. Πόσο μάλλον τι να σχολιάσει χωρίς να τον πάρουν με τις λεμονόκουπες. Το avopolis.metal έχει γλώσσα και το έχει αποδείξει, αλλά εδώ αγαπητοί αναγνώστες διαβάζετε κείμενο γραμμένο από άνθρωπο που ακόμα απορεί πως άντεξε, ψυχικά και σωματικά το “Black Sabbath” με τον Ozzy να...ψέλνει σε απόσταση 5 μέτρων.

Κάτι solos πήγε να ξεκινήσει ο Iommi παίζοντας με τα wah-wah, όσπου ξαφνικά με εκτελεί εν ψυχρώ όταν πιάνει τη πρώτη συγχορδία του “Paranoid”. Ο άνθρωπος είναι εγκληματίας, ψυχοπαθής, αλλά άλλο τόσο ψυχοπαθές είναι και το κοινό του, και ο συνδυασμός οδήγησε σε αυτό που λέμε πανζουρλισμό. Ξέρετε, είναι δύσκολο να θες να εκτονωθείς στο “Paranoid” και να σε λιώνει όλη η αρένα. Η λύση ήταν να γίνουν όλοι ένα κουβάρι και να επιδωθούν σε headbanging άνευ προηγουμένου. Απίστευτες καταστάσεις. Ασσύληπτες. Άνευ προηγουμένου αλλά πιθανότατα μετ’επομένου καθώς κάτι «βρωμάει» για Ozzfest 2002 στο Donington. Σημειωτέον ότι το φετινό δεν έγινε στο ιστορικό αυτό μέρος γιατί οι Stereophonics είχαν προλάνει να υπογράψουν συμβολαίο ώστε να είναι οι μόνοι που θα το χρησιμοποιήσουν το 2001. Οι Stereophonics (ποιοί, ποιός ήρθε) νίκησαν το metal. Aaaaarrrgggghhhhh.

Πίσω στους Sabbath. Οι cliché εκφράσεις του τύπου «εμπειρία ζωής» δίνουν και παίρνουν τσάμπα και βερεσέ. Η ουσία είναι αλλού. Πού; Άγνωστο. Ο καθένας την ανακαλύπτει για τον εαυτό του κάθε φορά που έχει την τύχη να παρακολουθεί ζωντανά άτομα των οποίων η προσωπικότητα και το ταλέντο είναι ικανά να...

....Να κάνουν 65000 άτομα για παράδειγμα να χαβαλεδίαζουν με “Fairies wear boots”, να παρακολουθούν σαν χάνοι και με τεντωμένα αυτία το καινούργιο δημιούργημα “Scary dreams” και ορισμένοι από αυτούς πριν το καταλάβουν αρπάζουν ένα πίδακα νερού από τον madman στα μούτρα. Κρίμα που η μετάβαση σε άλλη δίασταση διήρκεσε λιγότερο από 90 καθαρά λεπτά. Ασχολίαστη η κουβέντα “the louder you scream, the longer we will play” γύρω στις 10:15 όταν οι καλά ενημερωμένοι ξέρουν ότι για να τελειώσει show στο Milton Keynes μετά τις 10:30 πρέπει να εμφανιστούν επί σκηνής η QEII σε ντουέτο με τον Lemmy για το “God save the Queen”. Ας είναι...

Ας είναι βέβαια διότι πρέπει πρώτα να ευχαριστούμε γι’αυτό που είδαμε και μετά να μιλάμε γιατί οι λεμονόκουπες παραμονεύουν. Παραμονεύουν βέβαια. Τί να γραφτεί; Αν «είναι καλό το δέσιμο», ή αν «ήταν κρυστάλλινος ο ήχος», ή αν «το κοινό έκανε σαν λυσσασμένο κοπάδι» κλπ. Το μόνο που γράφεται είναι ότι καλό θα είναι οι κάτοικοι της καλύτερης χώρας του κόσμου και σοβαροί «μεταλλάδες» να κάνουν κάποιες οικονομίες ώστε να έχουν την ευκαιρία να αναρωτηθούν για παράδειγμα “what is this that stands before me?”, καθώς όσο και να «μπαίνουμε στο συναυλιακό χάρτη», κάποια πράγματα μένουν απ’έξω. Μέσα ή έξω από το χάρτη, μπλούζα “AC/DC, Metallica, Queensryche-Monsters of Rock 91” δεν πρόκειται να πουληθεί ποτέ από ελληνικά χέρια. Μια τέτοια είδαμε κάποια στιγμή και κοντέψαμε να σκίσουμε την δική μας Ozzfest καθώς στη σκηνή ήταν οι Pure Rubbish (όνομα και πράγμα). Τα σχόλια λοιπόν για τη συναυλία των αυτοκρατόρων Black Sabbath περιορίζονται στο «γιατί έκοψε 5 πόντους από τα μαλλιά του ο Buttler και χάνει σε headbanging». Όταν μια εμφάνιση είναι εκτυφλωτική, όταν υπεύθηνοι είναι τέσσερεις τύποι 50 ετών, όταν ο Ward παίζει με συλλογή by-pass στη πλάτη, όταν όταν όταν....απλά απολαμβάνουμε, δεν ξέρουμε τι να πρωτοκάνουμε από ευγνωμοσύνη, και αφού όλα τελειώσουν και πατήσουμε πάλι στα πόδια μας, μεταφορικά και κυριολεκτικά, κάνουμε μια μικρή επέμβαση-αλλίωση και λέμε:“I can see the things that make true happiness, I am not blind”.

OE OE OE OE...SABBATH....SABBATH...