Το avopolis.metal team, πάντα πιστό στις σοβαρές συναυλιακές εκδηλώσεις παραδοσιακού metal και όχι μόνο, βρέθηκε στο Camden του Λονδίνου στις 26 Φεβρουαρίου για την εμφάνιση των Hammerfall. Λίγες μέρες πριν τη συναυλία, διαφάνηκε στον ορίζοντα ο κίνδυνος η συντακτική παρουσία του avopolis να έχε μειωθεί στο μισό. Οι τακτικοί αναγνώστες θυμούνται την ηρωική προσπάθεια του Φ.Ι. να παραστεί στο NEC του Birmingham για τους Iron Maiden (λεπτομέρειες στο σχετικό review) το περασμένο Νοέμβριο η οποία περιλάμβανε και κατάθεση στο αστυνομικό τμήμα. Κατάθεση η οποία έκρυβε τόσα στοιχεία για την αμαρωλή του προσωπικότητα που στις 26/2 έφερναν τον Φ.Ι. στο δικαστήριο του Coventry και όχι στο Camden. Όμως, υψιλά ιστάμενα άτομα όπως οι συντάκτες του avopolis βρίσκουν τρόπους να ξεφέυγουν από τα χέρια της δικαιοσύνης...and justice for all. Η πληροφορία ότι βασανίστηκε ο κλητήρας υπό τους ήχους τελευταίου δίσκου Paradise Lost και ότι έγινε αποτυχημένη προσπάθεια να δωροδοκηθεί ο δικαστής με τη δισκογραφία των Rhapsody, ελέγχεται ως ανακριβής.

Στην ουρά του Underworld, παρέα Ελλήνων φοιτητών μεταξύ των οποίων και κρυφομεταλλάς (κοιμάται με μπλούζα Old Man’s Child) φοιτητής μουσικής που παραλίγο να χάσει έτος δηλώνοντας την υπεροχή των Iced Earth έναντι του Bach, είχαν την τιμή να καλωσοριστεί από έναν brother of metal, ο οποίος βλέποντας το κοντομάνικο Manowar του υπογράφοντος μόνο που δεν τους κάλεσε για μπύρες.

7:30 και κάποιοι τύποι ονομαζόμενοι Freedom Call (με highlight τον Dan Zimmermann στα drums) εμφανίζονται στη μικροσκοπική σκηνή του club, που για τις ανάγκες συναυλιών εκδίδει μόλις 500 εισητήρια. Παίζουν περίπου 35 λεπτά όπου μεταξύ ανούσιων power metal τραγουδιών και βουίσματος από τις δίκασες που κάλυπταν τα πάντα, ακούσαμε ένα αξιόλογο κομμάτι με τίτλο “The Crest”.

Στις 8:10 σήμανε η σειρά των βετεράνων Virgin Steele. Ο wannabe-Joey DeMaio(εμφανισιακά)-meets-Eric Adams(φωνή) αρχηγός του group έχει στήσει το synthesizer του και με τη συνοδεία κιθάρας-μπάσου-drums καταφέρνει να εντυπωσιάσει τον υπογράφοντα ο οποίος δεν ήξερε τι να περιμένει. Όσοι ξέρετε από Virgin Steele καταλαβαίνετε ότι δεν ήταν τίποτα το απίστευτο αλλά αυτό το μίγμα Manowar-power metal-keyboards τραβάει τη προσοχή και ακόμα και ο πλέον άσχετος με την υπόθεση μπαίνει στο κλίμα αμέσως. Και όχι απλώς αυτό, αλλά απολαμβάνει τα μέστα riffs, το πολυδιάστατο drumming, την ατμόσφαιρα των πλήκτρων και όλα αυτά σε ρυθμούς power metal. Βέβαια το παντελονάκι από (υποτίθεται) δέρμα φιδιού και το φλεγόμενο ξίφος που εμφανίστηκε είναι μάλλον γραφικά, αλλά αυτή τη στιγμή γράφονται γραμμές γι’αυτά, και συνεπώς πετυχαίνουν το σκοπό τους.

Το γλειψιματάκι που ξεκίνησε με τα “thankyous” εις άπαντες, κατέληξε στους “greek fans”. Πραγματικά, μια παρέα 15 Ελληνάρων είχε κατασκηνώσει μπροστά στη σκηνή μαζί με μια Ελληνική σημαία και τραγουδούσε όλους τους στίχους καθώς και εκείνους από τα δύο “House of Atrieus” (ναι, για τους Ατρίδες μιλάνε). Δείγμα θετικόν.

Και κάπου στις 9:15 οι Hammerfall εμφανίζονται υπό τους ήχους μια επιβλητικής εισαγωγής. Έκπληξη πρώτη: το παρουσιαστικό του Oscar “Batman” Dronjak, ο οποίος πέρα από τo «μπιρμπιλωτό» παντελόνι και τη υποψία πανοπλίας, είχε φορέσει και μια μπέρτα. ‘Εκπληξη δεύτερη: τρεις κάσες ο drummer Anders Johansson, εκ των οποίων βέβαια οι δύο ήταν διακοσμητικές και η μεσαία είχε διπλοπέταλο. Έκπληξη τρίτη: για κάποιο λόγο δεν υπήρχε κάγκελο μπροστά από τη σκηνή, οπότε φαντάζεστε τις καταστάσεις απείρου κάλους όταν το ύψος της έφτανε λίγο πάνω από το γόνατο. Που να στηριχτεί κανείς όταν πιέζουν από πίσω (σ.σ. Πασοκ..τι περιμένεις); Ήταν απλό. Αγκαλιά, στη κυριολεξεία, με τους ενισχυτές φωνής του Joacim Cans. Ή αγκαλιά με ΠΑΟΚτζή, ο οποίος αφού απέφυγε έναν χαριτωμένο-ας τον πούμε-fan του Rob Halford, επιδώθηκε σε ασταμάτητο headbanging.

Το setlist (με 100% σωστή σειρά-αρπάξαμε και ένα μπινελίκι για να την εξασφαλίσουμε) ήταν: “Templars of steel”, “The metal age”, “Stronger than hell”, “A legend reborn”, “Steel meets steel”, “At the end of the rainbow”, “Let the hammer fall”, “Raise the hammer”, “Glory to the brave”, ”The way of the warrior”, ”Legacy of kings”, ενώ για encores είχαμε τα “Renegade”, “Heeding the call” και “Hammerfall”. Οι τίτλοι φανερώνουν τη γενικότερη ανώριμη προσέγγιση του σχήματος, η οποία κινείται στο ίδιο μήκος κύμματος με τους Manowar και true metal φλυαρίες. Πάντως, οι ωραίες μελωδίες και τα εύκολα refrains δημιουργούν μια party ατμόσφαιρα στη οποία λίγοι προσέχουν την αξία της μουσικής και τις λεπτομέρειες. Αξία όχι ιδιαίτερα μεγάλη (απλοικές συνθέσεις, λίγα και μονοκόμματα riffs) και λεπτομέρειες σαν το ότι το μπάσο δεν ακουγόταν στην αρχή καλά, όπως πρόσεξε ο δραπέτης Φ.Ι., και χρειάστηκε να αντικατασταθεί, σαν το ότι ο drummer έκλεβε μέρη στα πετάλια, σαν το ότι τα solos τα έκανε μόνο ο Stefan Elmgren.Στιγμές που ξεχώρισαν ήταν τα “Metal age” καθώς “A legend reborn” παρέα με το επόμενο “Steel meets steel”. Συμπαθητική η κατάσταση στο “Let the hammer fall” το οποίο ακολουθήθηκε από ένα drum solo. Έντονη χαρακτηρίζεται η σκηνική παρουσία του συγκροτήματος αν και περιμέναμε περισσότερα «ποζεριλίκια». Ο μπασίστας Magnus Rosen έκανε ότι ήθελε πάνω στη σκηνή με τη μαλλούρα και τη αγριόφατσά του ενώ κόντεψε να βγάλει κανένα μάτι όταν πλησίαζε το κοινό με το μπάσο-ακόντιο. Έκπληξη τέταρτη: δύο αγοράκια συνολικής ηλικίας 8 ετών το πολύ φορώντας ωτοσασπίδες, φαινόντουσαν πλάγια πίσω από το drum kit και...κάνανε headbanging. Χωρίς αστεία, το μεγάλο μιμόταν και τον μπαμπά-drummer στο χτύπημα των πιατινιών και εν συνεχεία και τα δύο πήγαιναν πάνω-κάτω συγχρονισμένα με τους Dronjak-Elmgren-Rosen! Απίστευτο, πρωτοφανές! Και από δίπλα τους η μαμά να επιβλέπει...Δεν είναι γορίλλες οι μεταλλάδες όπως πιστεύουν οι βαθιά νυχτωμένοι...Άνθρωποι είναι με οικογένειες....

Πλήρης συμμετοχή του κοινού στη μπαλάντα “Glory to the brave” ενώ στο “Legacy of kings” βρεθήκαμε ενώπιον της πέμπτης έκπληξης: ο Cans ξετρύπωσε ένα μετρητή decibel και αφού «προπόνησε» το κοινό (Cans: ”leeeegacy of…” κοινό: “legacy of kings”..χαμός) στη συνέχεια το προέτρεψε να φτάσει (γκαρίζοντας, ουρλιάζοντας, όχι τραγουδώντας στίχους πάντως) περίπου τα 125db για να σπάσει το ρεκόρ άλλων εμφανίσεων. Φυσικά και το σπάσαμε (και καλά) και η μπάντα αποχώρησε για να επιστρέψει χωρίς πάρα πολλά παρακάλια για τα encores.

“Renegade”…μάλλον η καλύτερη σύνθεση των Hammerfall μέχρι σήμερα, και ως και τούτου τιμήθηκε με crowd surfing (συνιστάται ανεπιφύλακτα, με λίγη προσπάθεια σε πάνε και μέχρι το bar και παραγγέλνεις). Από την οπτική γωνία του υπογράφοντος και όχι μόνο φαντάζομαι, η καλύτερη στιγμή του show. Το εμβατήριο στη μετριοφροσύνη “Hammerfall, we will prevail…let us reign” σήμανε τη λήξη μιας διασκεδαστικής από κάθε άποψη βραδιάς. 500 άτομα (είδαμε και το αόρατο...’Αγγλους με μπλούζα Iced Earth…καθώς και τα κλασσικά «Γιαπωνεζάκια» με κοτσιδάκια, πάντα κοντά στο power metal) με σωστή αντίληψη του τί είναι metal και τί όχι, σίγουρα πέρασαν μια ευχάριστη άκρως μεταλλική βραδιά...ή μαλλον true μεταλλική, γιατί όσο και αν κοροιδεύουμε τον όρο, στο τέλος θα τον υπερσασπιζόμαστε για λόγους διαχωρισμού. Ανέκαθεν το αλήθινό, το γνήσιο αν και όχι απαραίτητα ποιοτικό-δεν διεκδικούν δάφνες οι Hammerfall-metal έπρεπε να διαχωρίζεται για να κρατάει όλο το ιδίωμα στην επιφάνεια...