Η είδηση του ερχομού των Fates Warning στην Ελλάδα είχε προκαλέσει αναστάτωση και ενθουσιασμό στην προοδευτική - και όχι μόνο - μεταλλική κοινότητα, μια που το εν λόγω συγκρότημα είχε πολύ καιρό να περάσει από τα μέρη μας - γύρω στα 7-8 χρόνια περίπου. Τότε, στα πλαίσια της περιοδείας του "Parallels", o Jim Matheos και η παρέα του μας είχαν τιμήσει με την παρουσία τους, έχοντας στο πλευρό τους, τους Sanctuary.

Λίγα λεπτά λοιπόν πριν την προκαθορισμένη ώρα έναρξης της συναυλίας το club ήταν γεμάτο και η ατμόσφαιρα πολύ ζεστή, κάτι που προμήνυε μία ωραία συναυλιακή βραδιά. Πέντε λεπτά μετά τις 20:30 ανέβηκαν στη σκηνή οι Θεσσαλονικείς Sarissa, ως support στους Fates Warning και επανεμφανιζόμενοι ύστερα από πολλά χρόνια. Καθώς οι πρώτες νότες του "War for peace" ακούστηκαν από τα μεγάφωνα εντύπωση προκάλεσε ο πολύ καλός ήχος, πράγμα μάλλον σπάνιο για τα δεδομένα του συγκεκριμένου συναυλιακού χώρου. Το συγκρότημα απέδωσε πολύ καλά το ούτως ή άλλως αξιολογότατο heavy/power metal που το χαρακτηρίζει. Αν και αδρανές για αρκετό χρονικό διάστημα παρουσιάστηκε πολύ καλά δεμένο, με τα μέλη του εμφανώς ενθουσιασμένα που ανέβηκαν ξανά στη σκηνή. Μελανό σημείο τους ο μάλλον μέτριος τραγουδιστής (καμία σχέση με τα φανταστικά φωνητικά των demo τους) ο οποίος μάλιστα προσπαθούσε να ξεσηκώσει το κοινό φωνάζοντας "Θεσσαλονίκη!" και "Μακεδονία!" ανάμεσα στα κομμάτια, λες και βρισκόταν σε καμία εθνικιστική συγκέντρωση. Εν πάσει περιπτώσει, μετά από 50 λεπτά οι Sarissa αποχαιρέτησαν το κοινό που από τη μία τους χειροκρότησε και από την άλλη προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει τι επρόκειτο να ακολουθήσει τις επόμενες 2 ώρες.

Μετά από 35 λεπτά - που μας φάνηκαν αιώνες ολόκληροι - τα φώτα έσβησαν και από τα ηχεία ακούστηκε η εισαγωγή του "A pleasant shade of Gray" με τους ήχους ψιλόβροχου στο background. Ο ενθουσιασμός του κοινού ήταν εμφανέστατος, και όταν ο Ray Alder εμφανίστηκε στη σκηνή τραγουδώντας "So where do we begin...?", πεντακόσια και πλέον άτομα τραγουδούσαν μαζί του.

Δεν χρειάστηκε να περάσει πολλή ώρα για να καταλάβουμε το μεγαλείο των Fates Warning. Άψογη εκτέλεση των κομματιών, με έναν ήχο απλά ΤΕΛΕΙΟ - νόμιζες πως άκουγες CD. Δίχως δεύτερο κιθαρίστα - τι να τον κάνουν άλλωστε - και με session keyboard player, έδωσαν ρεσιτάλ ερμηνείας. Ο R.Alder απέδωσε άψογα την κάθε λέξη, έπιασε και τις πιο ψηλές νότες, και έδειξε τι σημαίνει "τραγουδάω". Ο J.Matheos, ο συνθετικός εγκέφαλος του συγκροτήματος, παίζοντας σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας με κλειστά τα μάτια, φαινόταν να ζει την κάθε στιγμή που περνούσε. Oσο για τον θεό M.Zonder τι να πει κανείς... Πίσω από το drum set του φαινόταν να είναι στον κόσμο του, κάνοντας απίστευτα πράγματα με χέρια και πόδια, αφήνοντας το κοινό εκστασιασμένο με τις ικανότητές του.

Η σκηνική παρουσία; Λιτή δίχως φρου-φρου και αρώματα, όπως αρμόζει σε ένα σοβαρό συγκρότημα. Άλλωστε οι Fates δεν χρειάζονται ούτε να σφάξουν κατσικάκια ουτε να βγάλουν γκόμενες να χορεύουν για να προκαλέσουν το ενδιαφέρον του κοινού. Αξιοσημείωτο ότι στα ξεσπάσματα των τραγουδιών o   Alder τραβιόταν στην άκρη διακριτικά, για να φανούν στο κοινό τα όργια του Zonder πίσω από τα τύμπανα... Βέβαια το "φανούν" είναι μάλλον σχετικό, μια που 2 χτυπήματα έβλεπες και 10 ακούγονταν...

Το set list δεν νομίζω ότι άφησε κάποιον παραπονεμένο, μια που η συναυλία στο σύνολό της ήταν μία απίστευτη εμπειρία που δεν δίνει περιθώρια για γκρίνιες... Για την ιστορία και μόνο, ακούστηκαν (με τη σειρά που παίχτηκαν) τα : "A pleasant shade of gray, parts I-XII" (!) , "The eleventh hour", "Point of view", ένα καινούριο κομμάτι από την επερχόμενη δουλειά των Fates που μάλλον θα κυκλοφορήσει την ερχόμενη άνοιξη, "At Fate's Hands", "Monument", "We only say goodbye".

Εν κατακλείδι, ήταν - μαζί με το live των Nevermore τον περασμένο Μάρτιο - η καλύτερη συναυλία που έχουμε δει ως  τώρα για το 1999... Μακάρι να ξαναζήσουμε σύντομα τέτοιες στιγμές που κάνουν τις ψυχές μας να πετάνε μέσα σε ένα μωσαικό φανταστικών μελωδιών και συναισθημάτων..."Today
was the end of a dream..."