Queensryche και progressive metal είναι δύο όροι άρρηκτα συνδεδεμένοι με κάθε σοβαρό ακροατή της heavy metal μουσικής. Και αυτό διότι το σχήμα αυτό είναι ένα απο τα λίγα πού παρουσιάζεται διαφορετικό από δίσκο σε δίσκο, δικαιολογώντας εν μέρει και τον όρο progressive - ο οποίος βέβαια πολλές φορές μπερδεύει γιατί, ενώ μιλάμε για πρόοδο, η αλλαγή σε καθε δισκογραφική δουλειά μπορεί τελικά να συνιστά οπισθοδρόμηση. Κακά τα ψέμματα πάντως, οι Queensryche δεν έχουν εντυπωσιασει με τις τρείς τελευταίες κυκλοφορίες τους.

Τα εισιτήρια για την συναυλία τους τα είχαμε προμηθευτεί βδομάδες πριν, και η αγωνία για να δούμε ζωντανά το ένα από τα τρία μεγάλα συγκροτήματα του progressive metal (τα άλλα δύο είναι οι Dream Theater και οι Fates Warning παρεμπιπτόντως) ήταν μεγάλη. Πηγαίνοντας λοιπόν στον συναυλιακό χώρο, είχε ενδιαφέρον να δούμε την εικόνα του group ζωντανά, καθώς και την αντίδραση του κόσμου αφού όπως είναι γνωστό έχουν αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια..

London Brixton Academy λοιπόν, ένα πανέμορφο θέατρο με τρομερή ακουστική και καθηλωτικό στολισμό. Μέρα: Κυριακή 6 Φεβρουαρίου. Και η πρώτη έκπληξη μας ήρθε από το support group με όνομα ‘The tea party’. Ακούγοντας τις νότες τους μπαίνοντας μέσα κάτι μας μαγνήτισε. Θα ήταν αυτό το πιασάρικο prograssive rock που παίζουν, ίσως και ο εκφραστικότατος τραγουδιστής τους. Μα σίγουρα ήταν η ποικιλία στην μουσική τους, η ποιότητά της και οι καταπληκτικοί στίχοι. Ξεχώρισα τα ‘Sister Awake’, ‘Temptation’ και το τεράστιο τόσο σε διάρκεια όσο και σε ποιότητα ‘Save me’. Πραγματικά κατάφεραν να κερδίσουν το κοινό που τους αποθέωσε.

Λίγο αργότερα είχε έρθει η στιγμή. Τα φώτα έσβησαν, και μπροστά σε 3500 κόσμο οι Geoff Tate (φωνητικά), Michael Wilton (κιθάρα), Eddie Jackson (μπάσο), Scott Rockenfield (τύμπανα) μαζί με τον νεοφερμένο κιθαρίστα Kelly Gray, εμφανίστηκαν ένας-ένας στην σκηνή υπό τις πρώτες νότες του ‘Revolution Calling’. Tελευταίος βγήκε ο Tate, του οποίου η παρουσία στη σκηνή δικαιολογησε τη φήμη του performer που τον ακολουθεί, ανεξάρτητα από τις φωνητικές του ικανότητες, που απλά είναι τέλειες.

Η αντίδραση του κόσμου ήταν ενθουσιώδης, καθώς τραγουδούσε συνεχως το refrain και χόρευε υπό τον εκπληκτικό του ρυθμό. Ακολούθησε το ‘Speak’, με όλο το Brixton να τραγουδά “Speak the word, the word is all of us”. Ύστερα απο το αρχικό ενθουσιασμό το πλήθος ηρέμησε απότομα για να ξαναξυπνήσει στο μέσο περίπου της συναυλιας. Πάντως και τo crowd-surfing δεν έλειψε την ώρα των ‘I don’t believe in love’ και ‘Breaking the silence’.

Το setlist ήταν το ακόλουθο: ‘Revolution Calling’, ‘Speak’, ‘Falling Down’, ‘Spreading The Disease’(χαμός), ‘When The Rain Comes’, ‘Empire’, ‘Liquid Sky’, ‘The Right Side Of My Mind’, ‘Breaking The Silence’, ‘I Don’t Believe In Love’(πανικός), ‘Jet City Woman’, ‘Burning Man’, ‘Sacred Ground’, ‘Walking In The Shadows’, ‘Damaged’, ‘The Needle Lies’, ‘Eyes Of A Stranger’, ‘Silent Lucidity’(η απόλυτη μπαλάντα) και ‘Breakdown’.

Μουσικά, το συγκρότημα δύσκολα βρίσκει αντίπαλο. Όπως αποδείχθηκε, το ίδιο συμβαίνει σε ότι αφορά τις ζωντανές, εκτελεστικές τους ικανότητες. Ο ήχος ήταν κρυστάλλινος, επιτρέποντας στον Tate, σε κομμάτια όπως ‘Eyes of a stranger’, ‘I don’t believe in love’, ‘The right side of my mind’ και ‘Εmpire’ να μας αφήσει με ανοιχτό το στόμα. Φυσικά, στο ‘Silent Lucidity’ η συμμετοχή του κόσμου ήταν εντυπωσιακή, και συγκίνησε τους Tate και Wilton, οι οποίοι δε το έκρυψαν.

O Jackson φαινόταν ότι είναι καταρχήν μεγάλος μουσικός και από την άλλη άνετος, με φοβερά φιλική συμπεριφορά προς το κοινό. H συνεργασία του με το αργό, αλλά με πολλές εναλλαγές, παίξιμο του Rockenfield ήταν τέτοια ώστε στο χτύπημα της μπότας σε συνδυασμό με το μπάσο, δινόταν η απαραίτητη μεταλλική υφή, κάτι που έκανε το Brixton να τρίζει.

Το πονηρό υφάκι του Gray του απέφερε διάφορα σχόλια, από ένα κοινό που τον θεωρεί υπεύθυνο για το διαφορετικό ήχο του ‘Q2k.’. Κάθε τραγούδι, παντως ακουγόταν όπως στο δίσκο του, κάτι που επιτεύχθηκε με προσπάθεια, διότι ακούγοντας κανείς τα ‘Operation: Mindcrime’ και ‘Q2k’ διακρίνει πολλές αλλαγές στoν ήχο. Η εντύπωση που μας δώθηκε ήταν ότι τα παλιά κομμάτια αναλάμβανε ο Wilton, με τον Gray να ξεχωρίζει σε ότι παίχτηκε απο το τελευταίο album, ‘Q2k’. Η Les Paul του Gray είναι και αυτή που κάνει τη διαφορά στο νέο ήχο του συγκροτήματος, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να παιχτεί το riff του ‘The Needle Lies’ με τέτοια κιθάρα σωστά.

Όσον αφορά στο κοινό, όντας αυστηρός και θεωρώντας ότι επρόκειτο για συναυλία metal, μάλλον ήταν λιγότερο κινητικό από όσο έπρεπε. Σε κομμάτια-θρύλους, η κατάσταση άλλαζε άρδην, με τους πανταχού παρόντες Έλληνες να δίνουν παλμό. Μέσος όρος ηλικίας γύρω στα 30 (!!!) και χαρακτηριστική ήταν η παρουσία Ελλήνων φοιτήτων στις δύο πρώτες σειρές, οι οποίοι φρόντισαν να κάνουν μαθήματα Rugby, Judo κτλ. σε ατυχή ζευγάρια άνω των 50 έτων, τα οποία νόμιζαν ότι έβλεπαν ...Rod Stewart. Με το συμπάθειο… δε θα θυσιάσουμε τη διασκέδασή μας και θεωρώ ότι μια συναυλία έχει διαφορά από την ακρόαση στο σπίτι. Επίσης, οι metalheads των 80’s παρόντες να μας θυμίζουν που βρισκόμαστε και να δίνουν ένα τόνο στο show.

Η συναυλία έφτασε στο απόγειό της στο δεκάλεπτο ‘Τhe Needle Lies’/ ‘Eyes of a Stranger’, και αφού εκτονώθηκε η κατάσταση ( συγκριτικά με τα Αγγλικά δεδομένα των 90’s, μη φανταστείτε Metallica ή Iced Earth στην Ελλάδα – εμείς είμαστε μία κατηγορία μόνοι μας ) το ‘Silent Lucidity’ επανέφερε τις ισοροπίες. Η θεατρικότητα του Tate, έκλεψε τη παράσταση και ήταν φανερό ότι ζούσε και όχι απλώς ερμήνευε κάθε κομμάτι.

Θα λέγαμε ότι επρόκειτο για μια συναύλια με πολύ βάθος που τη συνέθεταν τραγούδια με νόημα (κάτι που χαρακτηρίζει το metal, αλλά ορισμένοι βαθιά νυχτωμένοι δε θα το καταλάβουν ποτέ) από ένα συγκρότημα που έπαθε μεγάλη ζημιά από τα καμμώματα του πρώην κιθαρίστα και βασικού συνθέτη Cris DeGarmo, ο οποίος αφού πειραματίστηκε (όχι και τόσο επιτυχώς σύμφωνα με πολλούς) στο προτελευταίο τους δίσκο, ανακοίνωσε την αποχώρησή του...

Η μουσική των Queensryche (κυρίως στα ‘Rage for order’, ‘Operation: Mindcrime’, ‘Empire’) είναι αξιοθαύμαστη, από όποια πλευρά και να τη μελετήσει κανείς. Και αυτό φαίνεται και από το σχετικά μεγάλο σε ηλικία κοινό το οποίο εδώ και χρόνια ξέρει να “ακούει μουσικη” (δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται). Η συναυλία μας άφησε μιά πικρία διότι οι Queensryche υποβαθμίζονται παίζοντας στο Brixton. Να θυμίσω ότι στο tour τους για το ‘Empire’ (‘90-91) η αντίστοιχη συναυλία είχε γίνει στο Donnington. H διαφορά είναι αχανής, οι αιτίες πολλές, το συμπέρασμα πάντως είναι ότι τουλάχιστον στην Αγγλία (από όπου ξεκίνησε το κίνημα του metal), ο κόσμος δεν ξέρει τί ακούει πλέον. Το όνομα των Queensryche, πάντως, εξακολουθεί να φέρνει στο μυαλό την ποιότητα, όχι μόνο στο heavy metal, αλλά στη μουσική γενικότερα.

Rycheans…Live on!!!

Φράση της ημέρας : ’We'll burn the White House down’ (‘Speak’ από το ‘Operation: Mindcrime’).