Ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Έτσι μόνο μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει μια τέτοια συναυλία. Άλλα ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οι σύγχρονοι ηγέτες του progressive metal, Dream Theater, στο τέλος του 1999 κυκλοφόρησαν το κατά γενικής αποδοχής καλύτερο άλμπουμ (ο Σ.Τ. διαφωνεί υπέρ του Images and words) τους Metropolis Pt.2: Scenes From A Memory, έναν δίσκο τόσο τόσο μα τόσο τέλειο, εμπνευσμένο, δυναμικό και συνάμα συναισθηματικό... 

Στο πλαίσιο της προώθησης της συγκεκριμένης κυκλοφορίας τους έκαναν ένα tour -το λεγόμενο Metropolis World Tour 2000- κατα το οποίο σταμάτησαν και στην Ελλάδα για το Rockwave. Τελευταία στάση τους το Λονδίνο (το οποίο είχαν επισκεφθεί και τον Απρίλιο) και δεν μπορούσαμε να λείψουμε από αυτήν τη γιορτή. Η περιγραφή που ακολουθεί έχει τη μορφή ιστορίας την οποία έζησαν οι συντάκτες Φ.Ι. και Σ.Τ. μαζί με τον φίλο Γ.Α.

Μπαίνοντας στο θέατρο στο οποίο θα έπαιζαν απογοητευτήκαμε, γιατί ήταν όλο "καθιστό" και γιατί οι θέσεις μας ήταν τέρμα πίσω και δεν θα μπορούσαμε να τους δούμε καλά και να ΄χτυπηθούμε΄ όπως αρμοζει σε έναν πιεσμένο Έλληνα φοιτητή του Λονδίνου (χεμ χεμ, και του Warwick) που πάει σε μια metal συναυλία. Και ενώ είχαμε τον Σήφη δίπλα μας να μας πρήζει ότι είναι ξενέρα εδώ (που να'ξερε ο αθεόφοβος) και τον Γιάννη να προσπαθεί να βρει λεφτά για να νοικιάσει ένα ζευγάρι κυάλια από ένα μηχάνημα μπροστά από τη θέση του (είπαμε θέατρο ήταν!), ακούγαμε το support συγκρότημα, τους prog rockers Porcupine Tree. Το τετραμελές σχήμα αποτελείτο από έναν κιθαρίστα, έναν τυμπανιστή, έναν μπασίστα και έναν πληκτρά... και κανέναν τραγουδιστή! Στο σετ τους υπήρχαν μόνο instrumental τραγούδια με ελάχιστα διασκορπισμένα φωνητικά και από τα δύο τελευταία που προλάβαμε να ακούσουμε καταλάβαμε γιατι τους διάλεξαν οι Dream Theater. Τεχνικοί, με πολλά πρίμα στη κιθάρα και το μπάσο στο προσκήνιο και τελικά ο κόσμος τους χειροκρότησε θερμά την ώρα της αποχώρησης.

Σε ένα εικοσάλεπτο περίπου τα φώτα χαμηλωσαν, η σκηνή φωτίστηκε ψυχεδελικά, ενώ το τεράστιο video wall πίσω από αυτήν μας είπε τα μαντάτα: Dream Theater! Εκεί έγινε και το κλου της βραδιάς, κοινώς το ντου μπροστά μαζί με την τεράστια Ελληνική σημαία. Το "μπροστά" σημαίνει στο κεντρικό διάδρομο (καθώς παντού υπήρχαν καθίσματα, αλλά και εμπρός απο την πρώτη σειρά καθισμάτων-στα οποία κανείς δεν καθόταν βεβαίως). Παράλληλα μπούκαραν και κάμποσοι Ελληνάρες και τρελαμένοι Άγγλοι, ενώ ταυτόχρονα έβγαιναν οι Dream Theater στην σκηνή με το Metropolis Pt.1: The Miracle And The Sleeper. Το ότι ο ήχος ήταν τέλειος δεν χρειάζεται να το μαντέψει κανείς. 

Συνέχισαν με το 'Overture 1928/ Strange Deja vu' και βλέπαμε τα μάτια του Γιάννη να έχουν βγει μπροστά από τα γυαλιά του. Στο τέρμα του διαδρόμου, μπροστά από το κόσμο, είχε στηθεί μια υποψία σεκιουριτα, με πουκαμισάκι, γραβατούλα και δερμάτινο παπουτσάκι. Ο καημένος/αφελής/αυθάδης σεκιουριτάς, σπρώχνωντας προσπαθούσε να μας πείσει να κάτσουμε στις θέσεις μας αλλά από τα ηχεία ακουγόταν το αρχικο riff του The Mirror που σήμανε τον πανικό. Ναι, αυτό το τερατώδες σε όγκο riff το οποίο άναψε τα λαμπάκια του avopolis.metal team και των λοιπών Ελληνάρων (τουλάχιστον το 10% του κοινού) και ξαφνικά ο σεκιουριτάς βρέθηκε να ψάχνει τα μανικετόκουμπά του και τους γιακάδες του, ενώ πλέον ο κόσμος είχε "φορτώσει" και βρισκόταν ακριβώς μπροστά από τη σκηνή (από πότε έχουν κάγκελα τα θέατρα;) σε τέτοιο βαθμό που αγκαλιάζαμε τα πόδια των μελών του συγκροτήματος.

Το να κάνει κανείς head-banging στο Mirror σε απόσταση ενάμισι μέτρου από τους Mesa/Boogie δημιουργεί ένα συναίσθημα, που δεν περιγράφεται, ούτε φυσικά έχει τη παραμικρή σχέση με ότι δημιουργεί η ακρόαση από στερεοφωνικό: Είναι α-σύ-λλη-πτο. Μία μέρα μετά, την βγάζουμε με μυοχαλαρωτικά πάντως. Μετά από αυτό το τραγούδι πρέπει να πούμε ότι χάσαμε το μπαλάκι. Πάνω-κάτω τα τραγούδια που παίξανε ήταν τα Home, The Spirit Carries On, Another Day, Wait For Sleep, Learning To Live, New Millennium μαζί με το Caught In A Web, κάτι από Hell's Kitchen και Trial Of Tears, Erotomania, Surrounded, Voices, κάτι από Scarred, Ytse Jam, όλο το A Change Of Seasons, λίγο από Liquid Tension Experiment, πολλά, μα πάρα πολλά, σόλο και αυτοσχεδιασμοί, λίγο από το… Master Of Puppets (laughter laughter, laughing at my cries) και άλλα που μας διαφεύγουν. Το σετ τους (που είναι το Pull Me Under γαμώτο;) κράτησε γύρω στις 2,5 ώρες(!) και παίξανε με πολύ απλά ελληνικά τα κέρατά τους! Από κάποια στιγμή και μετά η φωνή του LaBrie χάθηκε αλλά μάλλον οφείλεται στο ότι είμασταν πολύ κοντά στον Petrucci και τους ενισχυτές του, αλλά και στις διάφορα κολπάκια του ηχολήπτη. 

O Petrucci έπαιζε με τόση άνεση τα ατέλειωτα μέρη του που απορούσε κανείς αν πραγματικά έπαιζε ή χάιδευε την κιθάρα του, ή μάλλον τις κιθάρες του. Ο LaBrie με το γνωστό δερμάτινο παντελόνι του έκοβε βόλτες πάνω στη σκηνή αλλά δεν μπορεί να πει κανείς ότι είναι και ο καλύτερος frontman που υπάρχει. Με μειωμένη επαφή με το κοινό και με έντονες τις άσπρες τρίχες στις ρίζες των μαλλιών του (τα ξαναβάφουν άμα λάχει ε;) αφοσιώθηκε περισσότερο στην ερμηνεία των κομματιών του. Όσο για την φωνή του, σε υψηλά επίπεδα όπως πάντα. Αυτός που είχε την λιγότερη επαφή με το κοινό ήταν ο Myung, ο οποίος στεκόταν σκυφτός δίπλα από τον Rudess (πλήκτρα) και βίαζε το καημένο το 8-χορδό του μπάσο. Μετά τον πρώτο (και όλοι ξέρουν ποιος είναι αυτός), ο καλύτερος. Αλλά αυτός που είναι σίγουρα ο καλύτερος στην κατηγορία του είναι ο τρελό-Portnoy. Πρόκειται για έναν διαστημικό drummer, ένα φαινόμενο, έναν άνθρωπο που έχει ήδη αφήσει ιστορία. Σίγουρα ο καλύτερος drummer αυτή τη στιγμή ανατολικά και δυτικά του Πέκος (θυμάστε τον Ρόυ Μπήν, έτσι;). Τέλος ο Rudess με το ένα του (μόνο) αρμόνιο, άλλα με τα δάκτυλα που θα χαρακτούν στην μνήμη μας ότι ήταν πιο γρήγορα και από τη μουσική. Ένας τεράστιος άνθρωπος και μουσικός. Στο σόλο του, βγήκαν από τα παρασκήνια οι Portnoy (με ρόμπα για να μένει ζεστός)-Petrucci και χορεύανε στριφογυρίζοντας γύρω-γύρω με τις χαρούμενες νότες του.

Spots

- Πέρα από τη μουσική, τη συγκριμένη συναυλία θα την θυμόμαστε για αρκετούς άλλους λόγους. Ενώ ένα τραγούδι τελειώνε λοιπόν και το συγκρότημα μαζευόταν στα παρασκήνια για ένα διάλλειμα, ο Portnoy πέταξε τις μπαγκέτες του στο κοινό. Μια από αυτές έσκασε στη σκηνή και γύρισε πίσω σε ένα σημείο που δεν μπορούσαμε να την πιασουμε. Και τότε το γνωστό "λαγωνικό-σαύρα με γυαλιά" Γιάννης σκαρφάλωσε στην σκηνή, έκανε ένα μακροβόυτι (στην κυριολεξία!) και βούτηξε την μπαγκέτα. Μετά ο Φώτης τον τράβηξε από την άκρη της πατούσας του και τον ψάρεψε πίσω μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλου του κόσμου! Έτσι ο Γιαννάκης έχει μια μπαγκέτα του Portnoy. Η ιστορία πάντως για το πως ο Γιάννης πήρε και μια πένα του Petrucci είναι άλλη, άλλα αυτόματα αυτές οι δύο τον ανακύρηξαν -στα μάτια μας- τον πιο τυχερό άνθρωπο της γης για εκείνη τη μέρα. 

- Η ιδέα του Φώτη να πάρουμε Ελληνική σημαία αποδείχθηκε εξαιρετική, αν και τελικά ο Σήφης την "χειρίστηκε" (και την έσκισε εν μέρει). Στο τέλος του σόου, έξω από το θέατρο όλοι οι Ελληνάρες μας έλεγαν μπράβο. Γιατί; Μα γιατί η σημαία ήταν συνεχώς μέσα στη βαβούρα της πρώτης γραμμής, και γιατί όταν υψώθηκε μπροστά απο τον LaBrie, οι Ελληνάρες πανηγυρίζανε σα να έβαλε γκόλ η εθνική (ναι ναι, όπως με την Αλβανία... άντε μην αρχίσουμε τώρα..).

- Φυσικά, γελάσαμε και με την (και καλά) απρόσμενη εμφάνiση ενός κλόουν στη σκηνή, κατά τη διάρκεια του Metropolis 1, αλλά και με τον guitar tech του Petrucci ο οποίος εισέβαλε στη σκηνή με μάσκα Burt Simpson και έκανε δίαφορα. Το τρίτο μασκαριλίκι το έκανε ο Portnoy, ο οποίος έδωσε τη θέση του στον Ace Frelhey πίσω από τα drums, μέχρι που η μάσκα του κιθαρίστα των Kiss έγινε ανυπόφορη λόγω ζέστης. 

- Δεν έχουμε να πούμε τίποτα παραπάνω. Ακούσαμε ποιοτική μουσική, διασκεδάσαμε, παίξαμε "air-drums" παρέα με τον Portnoy ο οποίος μας πρόσεξε και άλλαξε προς στιγμήν το tempo του γελώντας και τελικά αποκομίσαμε άλλη μια εμπειρία ζωής που η αγαπημένη μας μουσική τόσο απλόχερα (δεν πέρασε και πολύς καιρός από τότε που είδαμε Queensryche) μας προσφέρει. Πραγματικά Scenes From A Memory. Κάπως έτσι το θυμόμασταν (από το Rockwave, ή deja-vu...δεν ξέρουμε), κάπως έτσι το φανταζόμασταν…