Είναι σαφές ότι τον τελευταίο καιρό οι Iron Maiden κάνουν πολλές φιλότιμες προσπάθειες να βοηθήσουν το κακόμοιρο το heavy metal στην Αγγλία, το οποίο στερείται υποστήριξης από τη νέα γενιά και από τα μουσικά περιοδικά τα οποία ακολουθούν με κλειστά μάτια τις ανα καιρούς μόδες και το MTV. 'Ετσι οι Maiden πραγματοποιούν συνεχείς συναυλίες επί Αγγλικού εδάφους, αλλά απ'ότι είδαμε, το σχήμα ακουλουθούν άτομα μέσης ηλικίας 30 χρόνων. Αυτό είναι αντιπροσωπευτικό για την ωριμότητα που χαρακτηρίζει τη μουσική τους (εμφανέστατη στο Brave New World), αλλά και θέτει περιορισμούς για το μέλλον του σχήματος και όχι μόνο. Όλα αυτά έχουν μάλλον θεωρητικό χαρακτήρα, και στο συγκεκριμένο κείμενο ενδιαφερόμαστε για τα "επί της ουσίας" της εμφάνισης στο Arena του National Exhibition Center του Birmingham. 

Ξεκινάμε λέγοντας -ως συνήθως- ότι βρεθήκαμε στο NEC Arena, γύρω στις 7 παρά δέκα κλπ κλπ. Το θέμα είναι το πώς βρεθήκαμε. Η μάλλον το πώς ο Φ.Ι. κατάφερε να διανυκτερεύσει στο Warwick όπως ειχε προγραμματιστεί (αφού έδωσε το παρόν στη συναυλία βέβαια), και όχι στα κρατητήρια του Coventry (πολύ κοντινή πόλη στο NEC). Εν συντομία, ο υπερενθουσιώδης εκλεκτός συν-Avo-πολίτης και φίλος προτίμησε να αποβιβαστεί από το τρένο στο σταθμό του Coventry (πολλές ώρες πριν το show) πηδώντας από το παράθυρο ενώ το τρένο είχε αναχωρήσει για τον επόμενο σταθμό! (Σημ. Φ.Ι.: Τί Indiana Jones και βλακείες μου λέτε τώρα...). Το τρένο εν κινήσει, ο Φ.Ι. στον αέρα (καθώς αφού βγήκε, ξαναμπήκε στο τρένο να πάρει το παλτό που ξέχασε βγαίνοντας, μένοντας μέσα στο τρένο αφού αυτό ξεκίνησε), και προσγειώθηκε στην πλατφόρμα πάνω σε παρακειμμενο υπάλληλο του σταθμού, τον οποίο φιλοδώρησε με πολλά καρούμπαλα (καθώς και τον εαυτό του). Η συνέχεια στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής, αλλά και τελικά στο NEC, όπου στις 7μισι, ο Rob Halford έκανε την εμφάνισή του με το νέο του σχήμα.

Καταιγιστικό σε συνθήκες συναυλίας το πρώτο κομμάτι από το νέο δίσκο, το ομώνυμο "Resurrection", μέτριο ως σύνθεση- κατά συνέπεια και ως εκτέλεση- το "Made in hell" που ακολούθησε. Ο ήχος ήταν σχετικά μπουκωμένος όταν το σχήμα έπαιζε κομμάτια από το νέο δίσκο. Βαριές και ασήκωτες κιθάρες, αλλά ταυτόχρονα γρήγορες, καθώς και πυροβολισμοί από τα drums του Jarzombeck συνέθεταν την εικόνα. Και πάνω απ'όλα, μία από τις κορυφαίες φωνές του heavy metal. Κορυφαία γιατί ειδικά στο live χαρακτηρίζεται από μια απίστευτη πολυμορφία. Άλλη φωνή ακούγαμε στο "Cyberworld", άλλη στο "Silent Screams", άλλη στο "Into the pit" (Fight) και άλλη στα κομμάτια από Judas Priest. Όλες του οι ερμηνειες πάντως είναι άμεσα αναγνωρίσιμες (ως Halford) και αυτό είναι που τον κάνει να ξεχωρίζει. Τα κομμάτια που παιχτηκαν από το "Resurrection" είναι εμφανώς τα πιο αξιοπρεπή (όπως μπορειτε να δείτε και στη κριτική του δίσκου). Αλλά βέβαια τα highlights ήταν τα "Jawbreaker", "Electric Eye", "Riding on the wind", "Tyrant", "Metal God" και βέβαια το "Breaking the law". Θεωρούμε τους εαυτούς μας προνομιούχους που απαντήσαμε ζωντανά στη θρυλική ερώτηση "breaking the what???", και μόνο για τα κομμάτια που θα παιχτούν από Priest, επιβάλλεται να παρακολουθήσετε τον Halford στο Ρόδον το Δεκέμβριο. Η "θρυλική ερώτηση" πάντως ήταν που έκανε τον Σ.Τ. να "καραφλιάσει" όταν διαπίστωσε ότι απάντηση έδινε όχι παραπάνω απο το 20% του κοινού. 

Τα εισιτήριά μας (παρότι κλεισμένα δύο μήνες πριν) μας τοποθετούσαν σε απόσταση 100 μέτρων από τη σκηνή. Η κατάσταση ήταν από πολύ εώς πάρα πολύ "ξενέρωτη", αν και ουσιαστικά βαβούρα είχε μόνο στους όρθιους και μπροστά μπροστά. Οι Αγγλοι είχαν τον ίδιο τον Rob Halford μπροστά τους -που να πάρει- και ούτε καν είχαν σηκωθεί από το κόκκινο βελούδινο καθισματάκι τους. Τι να πούμε; Ίσως επειδή είναι 30ρηδες και βάλε, τον έχουν δει 5 φορές. Και όταν άρχισε το "Electric eye" και ο Σ.Τ. σηκώθηκε και έκανε σαν παλαβός, τον κοιτούσαν σαν εξωγήινο. Θα μπεί ο άνθρωπος στο Ρόδον, θα τολμήσει να πει "breaking the what?" και υποψιαζόμαστε ότι πέρα από το σεισμό που θα προκληθεί, ορισμένοι ίσως τον δαγκώσουνε για να γίνει πιο πειστική η απάντησή τους. Αφού θαυμάσαμε για πολλή ώρα τον Θεό του Heavy Metal να σαρώνει μαζί με το τελείως ποζεράδικο συγκρότημά του (πραγματικά ο ένας κιυαρίστας και ο μπασίστας ήταν τόσο, μα τόσο, επιδειξίες...), φύγαμε από τις κανονικές μας θέσεις προς αναζήτηση καλύτερου οπτικού πεδίου. Καταλήξαμε σε κερκίδα κάθετη δίπλα στη σκηνή (σε αντίθεση με την προηγούμενη, παράλληλη και 100 μέτρα μακρυά), γλιτώνοντας από τις ταξιθέτριες που θα μας έστελναν πίσω, ενεργώντας "by the Greek way". 

9 παρά 5, τα φώτα έκλεισαν, η σκηνή έγινε μωβ-μπλε κατά το "Brave New World" και το riff του "Wicker man" που βλέπαμε στον ύπνο μας λίγες μέρες πριν το Rockwave, μας έκανε την τιμή. Ορμήξαμε προς τα κάγκελα με σκοπό να πηδήξουμε "στους όρθιους" αλλά η καθυστερημένη εφαρμογή του Greek way είχε ως αποτέλεσμα να μας πάρουν χαμπάρι (καθώς και άλλους Ελληνάρες) σεκιουριτάδες, ταξιθέτριες και σία, οπότε και βρήκαμε τρεις άδειες θέσεις στη κερκίδα και παρακολουθήσαμε τους Iron Maiden όρθιοι όπως όλος ο κόσμος. Περαιτέρω απόπειρες για "ντού" κατά τη διάρκεια του show ήταν άκρως αποτυχημένες. Στο ψητό τώρα. 

Ο,τι headline συγκρότημα έχουμε δει στη Αγγλία αποδίδει κάτω από απίστευτες συνθήκες καθαρότητας ήχου, σε βαθμό που πλέον θεωρούμε δεδομένο ότι θα διακρίνουμε και την παραμικρή λεπτομέρεια που έχουμε παρατηρήσει από το δίσκο. 1,2,3 από το καινούργιο δίσκο, δηλαδή ακολούθησε το "Ghost of the navigator" και το ομώνυμο (πηδούσε και τραγουδούσε όλο το NEC). Το set list στη συνέχεια πάνω-κάτω ήταν: "2 minutes to midnight" "Wrathchild", "Sign of the cross", "Blood brothers", "Clansman" (γίνεται ακόμα περισσότερο κομματάρα με Dickinson), "Mercenary", "Evil that men do" (lives on and oooooοοοοοnnn), "Fear of the dark" (τι να λέμε τώρα... Ξέρετε...), "Dream of mirrors" (απίστευτο στο live), "The number of the beast", "The trooper" (ανεβήκαμε στα καθίσματα αλλά κατεβήκαμε μόνοι μας είδαμε κίνηση των σεκιουριτάδων ενώ ο Bruce αλώνιζε την σκηνή κρατώντας τη Βρετανική σημαία). Για encores ακούσαμε -χάσαμε επαφή με περιβάλλον- τα "Iron Maiden", "Hallowed be thy name" και θα προτιμούσαμε να τελειώσουμε με κάτι καλύτερο από το "Sanctuary". 'Ισως έχουμε μπλέξει τη σειρά και τα encores, αλλά τρείς κιθάρες, ΤΟ μπάσσο, και ο μεταμορφωμένος McBrain παρέα με τον Dickinson συνιστούν συνδυασμό που δεν μπορεί να κρατήσει νηφάλιο τον πραγματικό ακροατή. Μερικοί ίσως πούνε ότι έχει ελλείψεις το set list, αλλά μέσα σε δύο ώρες, κανένας συνδυασμός δεν μπορεί να καλύψει 20 χρόνια. 

Είπε σε κάποια στιγμή ο Dickinson "people ask why we did the reunion" και έδωσε την απάντηση "simply because we love it". Τελικά τον πιστεύουμε. Και ας "πλακωνόταν" με τον Harris πριν το reunion. Δεν μπορούμε να μην το πιστέψουμε. Σαν μωρά παιδιά κάναν πάνω στη σκηνή. Σαν να μην έχουν περάσει 20 χρόνια. Steve Harris, 45+ χρονών με την καθιεωμένη πλέον ποδοσφαιρική εμφάνιση, δεν έπαψε στιγμή να χοροπηδάει. Στο "Evil that men do" ήταν οι τέσσερις κιθαρίστες μπροστά στη σκηνή και χοροπηδάγανε όλοι μαζί, ενώ ο Dickinson είχε στηθέι πάνω από το drum kit και έδινε ρέστα. Δεν μπορεί να είναι ούτε υποκρισίες, ούτε για τα χρήματα (ανάγκη έχουν;), ούτε για τίποτα. 'Ηταν εμφανές ότι το χαιρόντουσαν, και μαζί με αυτούς και εμείς ακόμα περισσότερο. Βέβαια ίσως ο Gers το παράκανε με τα "αεροπλανικά" του, σαν αυτά που έκαναν κάποιους κακόμοιρους (μαζί με εμάς) να πικραθούνε καλοκαιριάτικα... Ξέρετε τώρα. Κλασσικά είχαμε και τον 3μετρο Eddie να παίζει "κιθαρομαχίες" να αποχωρεί καταχειροκροτούμενος. 

Η αλήθεια είναι ότι οι τρεις κιθάρες δίνουν άλλο όγκο στη στα παλιά κομμάτια. Πιο heavy απο ποτέ, το συγκρότημα δεν αφήνει περιθώρια κριτικής, και είναι γεγονός ότι σε συναυλίες συγκροτημάτων τέτοιας εμβέλειας, θέλει θράσσος να πει κανείς το παραμικρό (π.χ. εκείνο το solo ήταν φάλτσο, ο Dickinson έκανε μια παραφωνία) γιατί πολύ απλά πρέπει να είναι κάτι κραυγαλέο για να αμαυρώσει την εικόνα μιας τέτοιας εμφάνισης. 'Οταν ακούει κανείς επί δύο ώρες κομμάτια-ύμνους, παλιά και καινούργια με τέλειο ήχο και στουντιακή εκτέλεση το μόνο που μπορεί να πει είναι "πότε είναι η επόμενη συναυλία;". Ξέρουμε πότε και που είναι, αλλα το Avopolis θα απουσιάσει λόγω υποχρεώσεων του metal team (εμείς άλλωστε σας τα είπαμε πριν!). Όμως και εσείς ξέρετε πότε είναι, και πιθανότατα θα ζήσετε κάτι ανώτερο απ'όσα διαβάσατε, λόγω Ελληνικού κοινού. Όπως και να'χει, "Hallowed be their names"!!! (Όχι και πολύ πρωτότυπο, αλλά αυτή τη στιγμή σκεφτόμαστε Maiden-ικά).