Από το 2005 και το θεαματικό “Nouveau Gloaming” έχει περάσει πολύς καιρός. Πόσο μάλλον από τις κορυφαίες εποχές του “Neurotransmissions” demo και των Seasonal Code, τότε που ο Aort εξερευνούσε πραγματικά νέα τοπία. Το προπέρσινο “Augur Nox” έδειξε ότι η αποχώρηση του Kvohst απελευθέρωσε τις πιο ήρεμες ορμές του Βρετανού, παρουσιάζοντας ένα πρόσωπο πειραματικό, οριακά εφαπτόμενο με το metal, το οποίο απευθύνονταν σε ακροατές με ανεκτικότητα στον πειραματισμό. Οι μέρες του black metal τους ήταν μετρημένες.
Το “Mut” του σήμερα συνεχίζει στο μονοπάτι προκατόχου του, γλιστρώντας στην ονειρική περιοχή ανάμεσα στο πειραματικό post rock (καμία ανησυχία όσον αφορά τις διάρκειες, είναι μαζεμένες) και την ατμοσφαιρική ενδοσκόπηση της μετρημένης progressive. Τα ονόματα που έρχονται στο μυαλό είναι οι ύστεροι Anathema, οι Solefald των πρόσφατων ετών, αλλά και η βρετανική (popular) rock σκηνή των 90's-00's. Το metal είναι καταχωνιασμένο σε κάποιες ριφοπαλέτες που νοσταλγούν την κλινική σούπα του intelligent black, τους Mayfair,και τους Fleurety. Μη φανταστείτε βέβαια κάτι ρηξικέλευθο, ο τρόπος αναδίπλωσης του Aort είναι δοκιμασμένος. Στα φωνητικά, ο Wacian είναι καταπληκτικός τεχνικά, μετρημένος στους συναισθηματισμούς (παρόλο που το “Mut” είναι άκρως ενδοσκοπικό άλμπουμ), και γενικά μια απόλαυση για το αυτί, παρόλο που δεν έχει δικιά του προσωπικότητα – συχνά αποσπόμουν από την ακρόαση προσπαθώντας να σκεφτώ ποιον τραγουδιστή μου θυμίζει σε κάθε κομμάτι. Ιδιαίτερα κάποιες λοξοματιές στο στήσιμο της φωνής του Kvohst στους Hexvessel είναι ευχάριστες.
Συνθετικά, το “Mut” κρύβει αρκετές ιδέες, οι οποίες όμως είναι δυσδιάκριτες μέσα στο γενικό μινιμαλισμό της παραγωγής. Μια πρώτη ηχητική ανάγνωσή του δίνει τροφή για τις συγκρίσεις με τους Anathema που ανέφερα προηγουμένως, καθώς τα κοινά σημεία είναι προφανή, αρκετά, και τείνουν να χρωματίσουν αρνητικά το χαρακτήρα του δίσκου. Εδώ όμως βρίσκεται και το πνεύμα των μεγάλων Devil Doll, με ελαφρώς ανησυχητικούς θεατρινισμούς (ακούστε το “Affliction” περί του λόγου το αληθές).
Εν τέλει, αξίζει το “Mut”; Ελαφρώς, αλλά για όποιον θέλει να του αφιερώσει κάποιες ακροάσεις για να σκαλίσει την επιφανειακή νωχελικότητά του. Η αλήθεια είναι πως την πρώτη φορά που το άκουσα η αδιαφορία με κατέκλυσε. Επ' ουδενί δε μιλάμε για metal δίσκο, πόσο μάλλον για black metal. Οι Code δυστυχώς έχουν αφήσει αυτήν την εποχή πίσω τους. Αλλά αν θέλετε έναν πειραματικό (post) rock δίσκο με θεσπέσια (αλλά δίχως προσωπικότητα) φωνητικά, και η πρωτοτυπία δεν είναι το ζητούμενο, το άλμπουμ δεν είναι η χειρότερη επιλογή που μπορείτε να κάνετε.
