Ο Κώστας Ζαφειρίου είναι μεγάλη γάτα! Ο drummer των Unisonic (ex-Pink Cream 69) ήταν αυτός που με την ιδιότητα του manager, ανέλαβε να πείσει τον Michael Kiske και με το επιχείρημα της καλύτερης προοπτικής στην καριέρα του, να θυμηθεί λίγο τα παλιά και να τραγουδήσει ξανά σε πιο σκληρές φόρμες. Δύσκολο εγχείρημα, δεδομένου πως ο «Μιχαλάκης» είχε πλειστάκις δηλώσει πως δεν ξανατραγουδάει μέτσαλ. Ο μπαγάσας όμως ο Ζαφειρίου τον τούμπαρε, του ‘φερε στη μπάντα τον πολύ Kai Hansen (ο Kiske είχε δηλώσει ανοιχτά πολύ πιο πριν πως θα ήθελε να ξανασυνεργαστούν), τον Dennis Ward (Pink Cream 69) και τον Mandy Meyer (Krokus) και τσούπ να σου το supergroupάκι. Tα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά. Ψιλό-χλιαρούλι  ντεμπούτο (πάντα κρίνοντας με τις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί) αλλά σε καμιά περίπτωση κακό και σβάρνα τους δρόμους κι δώσε στον κόσμο ΑORικό μελωδικό hard rock/ metal. Πριν ακούσω το 2ο album της μπάντας “Light Of Dawn” κρατούσα τις πισινές μου, μιας και μετά το άκουσμα του ομώνυμου ντεμπούτου ένιωθα σαν να είχα πληρώσει Saab και τελικά πήρα Seatάκι, αλλά ευτυχώς οι Γερμανοί με διέψευσαν.

Ακούγοντας  το δίσκο είναι από την αρχή εμφανές πως οι Unisonic απομακρύνονται από την πιο hard rock κατεύθυνση του ντεμπούτου τους, ακολουθώντας την power οδό, κρατώντας βέβαια μια καταπληκτική ισορροπία, μιας και καταφέρνουν να κινούνται ντελικάτα μεταξύ των δύο ήχων. Πιο σκληρό, πιο δυνατό και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση συγκριτικά με  το ντεμπούτο τους, ακούς την πιο Helloween-ική μουσική που έχει γραφτεί εδώ και πολλά χρόνια (τρανταχτό παράδειγμα οι φωνητικές γραμμές του "Find Shelter"). Το υλικό είναι πολύ καλό και φρέσκο, χωρίς ανισότητες μεταξύ των κομματιών, ξεφεύγοντας εντέχνως από την παγίδα του ρετρό και του αναχρονιστικού. Και για όσους ακούσατε το δίσκο και είσαστε έτοιμοι να ζητωκραυγάξετε και να  ξελαρυγγιαστείτε από χαρά για το τι κομματάρες έγραψε ο άνθρωπας ο Hansen, θα σας ξενερώσω άσχημα. Εξαιτίας των υποχρεώσεών του με τους Ray’s, o Kai δεν έγραψε ούτε ένα κομμάτι στο δίσκο, σε αντίθεση με το ντεμπούτο τους που είχε γράψει το μισό. Όλα εδώ είναι προϊόν του ταλέντου του Dennis Ward, ο οποίος δείχνει με τον εμφατικότερο τρόπο πόσο πολυδιάστατος συνθέτης είναι. Για τον δε Kiske τι να γράψεις. Κελαηδάει και λάμπει στο δίσκο, όντας σε μεγάλα κέφια. Ο κερατούκλης είναι σαν το παλιό κρασί και ακούγεται σαν να μην έχει περάσει μια μέρα από πάνω του. Μοναδικός όπως πάντα! Βάλε το "Exceptional" με τη ρεφραινάρα του και το χορευτικό groove, το "Night Of The Long Knives" που είναι και η κορυφαία στιγμή του δίσκου ή το "Your Time Has Come" που είναι και γαμώ τις power-ιές και θα με θυμηθείς.

Το “Light Of Dawn” είναι δυο επίπεδα πάνω από τον προκάτοχό του. Η πιο metal στροφή αυτή που έκαναν στον ήχο τους, είναι εμφανές πως τους ταιριάζει και μπορούν να την υποστηρίξουν καλύτερα. Και που ‘στε! Είναι και καλύτερο από τις τελευταίες δουλειές των Gamma Ray και Pink Cream 69…

{youtube}92_XyoAGprc{/youtube}