Κάθε φορά που πέφτει στα χέρια μας μια νέα δισκογραφική δουλειά Eλληνικoύ συγκροτήματος, ελπίζουμε να είναι πολύ καλή. Κάποιοι θα έλεγαν για να αποδείξουμε ότι μπορούμε να γράψουμε metal και όχι μόνο «νταχτιρντί», αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος. Το βασικό είναι να φτιάχνονται νέες μουσικές που να βγαίνουν από μέσα από τους μουσικούς και να υπάρχουν άνθρωποι που να θέλουν να τις ακούσουν.

Οι Amniac λοιπόν, μια σχετικά νέα post-Sludge Metal μπάντα από τον Πειραιά και το “Infinite” είναι η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά τους.  Τα επτά κομμάτια του δίσκου, με διάρκεια από ένα έως και εννιά λεπτά, είναι άκρως χορταστικά, με μια τάση προς την υπερβολή. Ακούγοντας το δίσκο ολόκληρο βλέπουμε μια μπάντα που προσπαθεί να εξωτερικεύσει τις ιδέες της, μια ομάδα ανθρώπων που μέσα από το αργό tempo και το βαρύ παίξιμο θέλει να πει πολλά. Ξεκινώντας από την παραγωγή του δίσκου, έχουμε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα με ξεκάθαρο ήχο και αρμονία μεταξύ των οργάνων, αρκετά δεμένα τα φωνητικά και εναλλαγή μεταξύ καθαρού και παραμορφωμένου ήχου. Δίνοντας βάση στις μελωδίες τώρα, έχουμε δύο κόσμους. Ο ένας, ο εύπεπτος, με «πενιές» πατημένες στα κλασσικά εύηχα μονοπάτια και δεύτερες μελωδίες να γεμίζουν τα οργανικά μέρη και ο δεύτερος κόσμος, που μας δίνει τον χαρακτήρα που έχουν τα δικά τους γυρίσματα, τα δικά τους πατήματα, η δικιά τους σειρά με την οποία ακούγονται όλα.
Αυτοί οι δύο κόσμοι, αν και έχουν πολλές διαφορές, έχουν και μια μεγάλη ομοιότητα, τις επαναλήψεις. Πολλές επαναλήψεις στις κιθάρες, πολλές φορές η ίδια σειρά από νότες με διαφορετικότητα μόνο στα ντραμς και το μπάσο. Σχεδόν σε όλα τα κομμάτια παρατηρούμε να παίζονται τόσες φορές τα ίδια μέτρα που η post πλευρά της μπάντας υπερκαλύπτει τα προηγούμενα που έχει ακούσει ο ακροατής, κάνοντας τον να μην μπορεί να δέσει την προηγούμενη μελωδία/ συναίσθημα, με τη επόμενη εύκολα στο μυαλό του. Έτσι του δίνει την εντύπωση ότι οι Amniac ήθελαν πάση θυσία, να χωρέσουν όλες τις ιδέες τους σ’ ένα κομμάτι, τιμώντας υπέρ του δέοντος τον όρο Post-Sludge του ύφους της μπάντας. Αντίθετα θα μπορούσαν με τόσες ιδέες που έχουν παρουσιάσει στο “infinite” να βγάλουν άλλα δύο ή τρία κομμάτια δυναμίτες, κρατώντας και τα δύο μέρη του ήχου τους, Post και Sludge, χωρίς να δημιουργούν την αίσθηση του ασύνδετου στον ακροατή. Συνολικά, η προσπάθεια τους είναι αξιοσέβαστη με καλύτερα κομμάτια του album, κατά την γνώμη μας τα “Rise Like the Sun” και “A System Waiting to Fail”. Eλπίζουμε στο μέλλον, το επόμενο album τους να είναι πολλά σκαλιά πιο ψηλά και να εντυπωσιαστούμε.

{youtube}co-lk3AkshY{/youtube}