Η φάση των reunions, το έχω ξαναγράψει, είναι περίεργη. Πέραν από το θέμα της ποιοτικής επιστροφής, τίθεται συχνά και θέμα συνέχειας. Και ερωτώ! Έχετε στο μυαλό σας άλλο παλιό metal συγκρότημα πέρα από τους Accept, του οποίου το reunion να έχει δώσει τρεις δισκάρες σερί;  ΟΧΙ! Και άντε σου λέω να τύχει τη μία φορά! Άντε και δεύτερη! Τρίτη όμως; Δύσκολα! Το λοιπόν που λέτε, οι Γερμανοί πατέρες του speed και power metal έχουν βάλει στόχο να μας στείλουν αδιάβαστους με το “Blind Rage”, τον τρίτο τους δίσκο, με το «ανακαινισμένο» εδώ και έξι χρόνια line-up.

Τα πράγματα εδώ δε διαφέρουν και πολύ από τις προηγούμενες δύο δουλειές τους. Ευθύ, κλασσικό και μελωδικό μέταλλο, με πιασάρικα τραγούδια, ντυμένα με μια κρυστάλλινη και μοντέρνα παραγωγή για σεμινάριο, από τον συνήθη ύποπτο, Andy Sneap. Τα ξυραφιαστά και γεμάτα ενέργεια riffs, οι μυώδεις και πριμαριστές κιθάρες που ουρλιάζουν, τα άψογα leads/solos, οι γηπεδικές sing-along μελωδίες και τα όξινα φωνητικά του Mark Tornillo είναι μερικά από τα συστατικά που κάνουν το “Black Rage” έναν καταπληκτικό δίσκο. Τα κομμάτια είναι ένα κι ένα, καλογραμμένα και διακατέχονται από μια πιο έντονη old-school αύρα σε σχέση με τα “Blood Of The Nations” και “Stalingrad”. Η εκτελεστική απόδοση είναι απέριττη, με τον Tornillo να δίνει ρέστα και να ακούγεται πιο σίγουρος και ώριμος στις ερμηνείες του, από τότε που μπήκε στη μπάντα. Highlights του άλμπουμ το αποπαίδι του "Metal Heart", "Dark Side of My Heart", τα speed-αριστά “Trial of Tears” και "Final Journey", αλλά και το “200 Years”.

Οι βετεράνοι από το Solingen περνούν μια δεύτερη νιότη σαν μπάντα, γεμάτη δημιουργικότητα, γεγονός που επιβεβαιώνεται από το ολόφρεσκο "Blind Fury". Δυνατό, αυθεντικό, τίμιο, με όλα τα Accept χαρακτηριστικά που αγαπάμε, σου κάνει κεφαλοκλείδωμα και σου ουρλιάζει κατάμουτρα HEAVY METAL ΡΕΕΕ…