Αποχαιρετώντας το μελωδικό metalcore ως μια ακόμα απελθούσα προεδρία των metal trends (περίπου 6-7 χρόνια κρατάνε δαύτα) δεν μπορούμε παρά να αποτιμήσουμε την περίοδο αυτή ως σχεδόν καταστρεπτική για τον σκληρό ήχο. Και μόνο το γεγονός ότι η διάδοχη κατάσταση είναι η άνευ όρων επιστροφή σε ότι ακούγεται old school, είναι αρκετό για να καταλάβουμε πόσο έπεσε ο πήχης της ποιότητας στο μουσικό είδος που κατείχε τα πρωτεία, ως σύγχρονη έκφανση του σκληρού ήχου. Όπως συμβαίνει σχεδόν νομοτελειακά, όταν κάθεται η σκόνη έρχονται στο φως αυτές οι περιπτώσεις που αξίζουν την προσοχή μας. Οι Βρετανοί Bury Tommorow, μεταλκοράδες τρίτης γενιάς, κυκλοφορούν ένα τουλάχιστον ευχάριστο άλμπουμ, ισότιμο με αυτά της χρυσής εποχής των As I Lay Dying και Killswitch Engage, ταυτόχρονα όμως και καταδικασμένο να μην καταπλήξει. Και αν το “Runes” διαθέτει αρκούντως τα τυπικά χαρακτηριστικά (breakdowns, εναλλαγές φωνητικών, κρυστάλλινη παραγωγή) του εμπορικού σύγχρονου metal ήχου, κυρίως καταφέρνει και διαφεύγει των άπειρων κλισέ σε refrains και riffs. Κοινώς, η μπάντα τα λέει καλά. Γνωρίζει ότι είναι μια ακόμα ρεπλίκα και πασχίζει να μην γίνει μια από αυτές που πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Τσεκάρετε το εναρκτήριο “Man on Fire”, ένα απτό παράδειγμα της προσπάθειάς τους.