Anathema, οι “Ερωτικοί” θα μπορούσα να γράψω και θα ξεμπέρδευα. Είναι προφανές ότι οι άλλοτε  Ουαλοί πρίγκιπες της θλίψης, διανύουν μια ήρεμη διαδρομή της ζωής τους, με αποτέλεσμα τα πεπραγμένα τους να μην καταφέρνουν να συνθλίβουν την ψυχολογία μας, όπως παλιότερα. Όχι, ότι το “Distant Satellites” είναι ένα χαζοχαρούμενο indie άλμπουμ. Απλά όταν στο 80% των συνθέσεων, οι δομές βασίζονται στο γνωστό (πες το και πατενταρισμένο) κρεσέντο των Anathema, είναι προφανές ότι θα κλάψεις μια, θα κλάψεις δυο, στο τέλος θα το προβλέψεις το αναφιλητό και θα δείξεις χαρακτήρα. Δυστυχώς, κάποιες από τις φορές οι αγάπες χάνονται και ευτυχώς για εμάς τους παλιόφιλους του γκρουπ, τα αδέρφια Cavanagh γράφουν κομμάτια σαν το “Anathema”. Αυτό και άλλα δυο-τρεις περιπτώσεις είναι που θα μας στοιχειώσουν για καιρό (κυρίως αφού περάσει το καλοκαιράκι) και θαρρώ πως είναι αναγκαίο, πλέον, να αναθεωρήσουμε τι ακριβώς είναι σε θέση να προσφέρουν οι Anathema στην σκηνή. Ο δίσκος κλείνει με δυο συνθέσεις (η ομώνυμη του δίσκου και το “Take Shelter”) πασχίζουν να ενώσουν δύο κόσμους που καλύτερα θα ήταν να μείνουν χωριστά. Ο ρομαντισμός των Anathema και η trip hop αισθητική. Ο δίσκος δεν θα μπορούσε να αφήσει χειρότερη τελευταία γεύση…