Το γεγονός ότι εν έτει 2014 ένα νέο album από τους Judas Priest αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα της χρονιάς έχει τόσο τους θετικά διακείμενους προς αυτό όσο και τους επικριτές του. Τείνοντας προσωπικά  προς την πρώτη πλευρά, με καλή διάθεση και προσμονή έβαλα να ακούσω το δίσκο. Οι Priest, μετά το όχι και τόσο επιτυχημένο καλλιτεχνικό πείραμα του “Nostradamus”, επιστρέφουν σε γνώριμα για αυτούς και αγαπημένα για εμάς μονοπάτια. Αναμιγνύοντας στοιχεία από όλη την καριέρα τους δείχνουν ότι αν και τα χρόνια έχουν παρέλθει δεν έχουν ξεχάσει την τέχνη τους. Φυσικά οποιαδήποτε σύγκριση με τις μεγάλες στιγμές του παρελθόντος δεν ευσταθεί αλλά δεν είναι κιόλας αυτό το ζητούμενο. Με το "Redeemer Of Souls" οι Βρετανοί αν και δεν "ψηλώνουν " το οικοδόμημά τους εντούτοις το διατηρούν στο περίοπτο ύψος του και διαφυλάσσουν το κληροδότημά τους. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε, όπως έχει πει κάποιος άλλος ότι αν οι Sabbath είναι υπεύθυνοι για το heavy οι Priest είναι για το metal…

Τι μου άρεσε: Eπικεντρώθηκαν σε αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα. Άλλωστε στα γεράματα είναι σημαντική η αξιοπρέπεια. H απόδοση του Metal God.

Τι δε μου άρεσε: Το Metalizer. Πολύ κοινότυπο και με filler λογική…

7

Θανάσης Αδαμαντόπουλος

Καινούριο Priest! Έχω να ακούσω υλικό τους από το Jugulator. Εδώ ένας Halford διαδικαστικός, αλλά ευχάριστος. Ευτυχώς αναγνωρίζει τα όριά του, και δεν το τραβάει ψηλά. Τα riffs είναι Priest, τα riffs είναι ατσάλινα, τα riffs σώζουν κάπως την κατάσταση. Μεγάλος Tipton – και στα σόλο. Το σύνολο προσπαθεί, αλλά σκοντάφτει συνθετικά. Ξεχωρίζει ο ελαφρύς καλπασμός του ομώνυμου, τα κουπλέ του “Halls of Valhalla”, το Warlord-ίζον αρχικά “Sword of Damocles”, το κάτι-από-παλιά “Battle Cry”.

Τι μου άρεσε: Τα riffs που αποδεικνύουν πως στον κιθαριστικό τομέα οι Priest δεν πέθαναν ποτέ.

Τι δε μου άρεσε: Η μεγάλη διάρκεια. Η πλειάδα filler tracks. Η εξατμισμένη έμπνευση.

5

Χρυσόστομος - Athotep - Τσαπραΐλης

Όπως μάλλον και στους περισσότερους φίλους των Priest, μπορώ και εγώ να πω πως το “Nostradamus” δε μου άρέσε, τουλάχιστον όχι σε σύγκριση με το “Angel of Retribution”. Το “Redeemer of Souls” παρόλα αυτά το περίμενα με πολύ θετικό προαίσθημα και ανυπομονησία. Καινούριος δίσκος των Judas Priest είναι – τι διάολο. Και από την πρώτη κιόλας φράση του Rob Halford – “Welcome to my world of steel” - το “Redeemer of Souls” διατρανώνει ξεκάθαρα τις προθέσεις του. Επιστροφή στις ρίζες τους, στον αιχμηρό και μεταλλικό ήχο του τέλους της δεκαετίας του ’70, στους ογκόλιθους δηλαδή σαν το “Killing Machine” και “Sin After Sin”! Και κυρίως επιστροφή σε ένα υψηλότατο συνθετικό επίπεδο, αφού ξεκάθαρα το “Redeemer of Souls” αποτελεί την πιο άρτια δουλειά που έχουν κυκλοφορήσει Judas Priest μετά το τεράστιο “Painkiller”. Ατόφιο heavy metal, με πολλά κιλά μαγκιάς και τόνους αυτοπεποίθησης, ριφάρες, αιχμηρές κιθάρες και εθιστικά ρεφραίν. Δηλαδή έναν δίσκο που με περηφάνια μπορεί να φέρει το όνομα Judas Priest! Και σε αυτό αξίζουν πολλά εύσημα στον Richie Faulkner. The Priest is back λοιπόν….!

Τι μου άρεσε: Τα “Redeemer of Souls”, “Gates of Valhalla”, “Cold Blooded”, η ριφάρα του “Down in Flames”, η ατμόσφαιρα του “Beginning of the End”…  Έχει κομματάρες, τι να λέμε!

Τι δε μου άρεσε: Οι πολύ λίγες τσιρίδες του Metal God…

8

Πάνος Παπαπανάγου

Το ομολογώ ότι ποτέ δεν ήταν συμπάθειά μου μεγάλη οι Judas Priest, ούτε αποδελτίωσα ποτέ την δισκογραφία τους στο σύνολο της. Τους εκτιμώ σαν όνομα, επιρροή και συνεισφορά στην μεγάλη εικόνα αυτού που ονομάζεται heavy metal, αλλά μέχρι εκεί. Οπότε μπορώ να πω πως άκουσα τον νέο τους δίσκο με σχετική αφέλεια και άγνοια κινδύνου για να αποφανθώ ότι σε γενικές γραμμές είναι ένας σχετικά αδιάφορος δίσκος τόσο σε επίπεδο σύνθεσης όσο και μελωδιών. Το πολεμικό μανιφέστο που εξυφαίνει στα 13 κομμάτια του δίσκου ο Halford είναι ένας ανούσιος επικός παλιμπαιδισμός (μα πότε θα σταματήσουν να βγαίνουν τραγούδια με καταιγίδες και Βαλχάλες πιά;;). Ένας παλιακός (με την κακή έννοια) '90s ήχος και ενορχηστρώσεις power metal τύπου γροθιά στο στομάχι της όποιας νοσταλγικότητας έχει βγει επιτυχημένα τα τελευταία χρόνια στο χώρο. Φωνητικά το παλεύει σε επίπεδο τονικότητας αλλά μοιάζει να πιέζεται πολύ ώστε να ανταπεξέλθει στις δυναμικές των κομματιών όπως θα τους άξιζαν (και αυτό το ψευτογρέζι δεν σώζει την φάση Rob).

Τι μου άρεσε: Τα ριφοσολίδια του Tipton σώζουν την κατάσταση, όπως και η συμπαθητική μπαλάντα στο τέλος, κυρίως γιατί μου βγάζει κάτι μεταξύ Alice In Chains και παλιών καλών Whitesnake.

Τι δεν μου άρεσε: Η '90s ενορχήστρωση και η συνολική ηχητική του προσέγγιση που είναι σαν να έβαλα να ακούσω πρώτους δίσκους Fates Warning, ξέρω γω, με πιο καθαρή παραγωγή.

5

Ηλίας –ΑΝΤonIn_ARTaud- Παυλόπουλος

Μετά το εκτός τόπου και χρόνου “Nostradamus” οι Priest επιστρέφουν σε αυτό που ξέρουν να κάνουν πολύ καλά. Ο πρώτος δίσκος χωρίς τον Κ.Κ. Downing δεν επιφυλάσσει μουσικές εκπλήξεις: Κλασικό metal, mid tempo κατά βάση συνθέσεις, ο Halford πάντα σε υψηλά επίπεδα απόδοσης (αν και έχει ελαττώσει πολύ το screaming) και ο R.Faulkner αφήνει (ίσως;) το στίγμα του με τον ‘ξερό’ tech ήχο στις κιθάρες. Αισθητή όμως η απουσία των trademark δισολιών που απογείωναν τα κομμάτια. Και πάλι αβέβαιο αν είναι συνειδητή ή όχι επιλογή. Σε γενικές γραμμές δίσκος που αξίζει να φέρει το όνομα Judas Priest.

Τι μου άρεσε: Τα “Halls of Valhalla”, “Redeemer of Souls” και το στοιχειωτικό “The Beginning of the End” που έχει κάτι από εποχή “Sad Wings…”. O Metal God…

Τι δε μου άρεσε: Η έλλειψη δισολιών. Τα 3-4 filler από τη μέση και μετά.

7

Μανώλης Αστροπεκάκης

Σύμφωνα με τα όσα έχουν πει οι Priest οι παγκόσμιες περιοδείες έλαβαν τέλος για αυτούς. Το άλμπουμ αυτό δεν αποτελεί συνεπώς αφορμή για να ξαναβγούν στο δρόμο. Θα πρέπει λοιπόν να το δούμε ως μια αυτόνομη καλλιτεχνική πρόταση που προσπαθεί να επιβεβαιώσει τη θέση της ιστορικής μπάντας στα σημερινά μεταλλικά δισκογραφικά δρώμενα. Το καταφέρνει όμως; Κατά την άποψη του γράφοντος σίγουρα όχι. Σίγουρα επίσης περιέχονται εδώ 3-4 πολύ καλά τραγούδια που δημιουργούν κάποιον ενθουσιασμό (“Halls Of Valhalla”, “Sword Of Damocles”, “Down In Flames”, “Battle Cry”) και 2-3 άλλα απλά καλά κομμάτια για μερικές ακροάσεις (“Redeemer Of Souls”, “March Of The Damned”, “Beginning Of The End”). Τα υπόλοιπα όμως από τα 13(!) τραγούδια που άλμπουμ δεν θα έκαναν ούτε για b-sides του “Nostradamus”. Κακά τα ψέματα, ο εξηντάρης Halford δεν έχει πια ανάσες ούτε για τις χαμηλές νότες στο στούντιο (για ψηλές κορώνες ούτε λόγος), ενώ ο συμπαθέστατος (και αρτιότατος στην τελευταία περιοδεία) Richie Faulkner δεν μπορεί με τίποτα να αντικαταστήσει τον K.K. Downing, που μάλλον έφυγε εγκαίρως. Το “Redeemer of Souls” δεν πρόκειται να απασχολήσει για πάνω από 10 ακροάσεις ακόμα και τους πορωμένους οπαδούς. Μάλλον ήρθε η ώρα για τους παντοδύναμους Priest να χαρούν τα οφέλη της σύνταξης.

Τι μου άρεσε: Το επικό συναίσθημα που αφήνουν κάποια κομμάτια, το εξώφυλλο.

Τι δεν μου άρεσε: Η ποιότητα των κομματιών, η παραγωγή.

6

Γιώργος Ξενικουδάκης