Πολύ περίεργη περίπτωση οι Wolfmother. Το 2006 όταν κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους ,ο ηγέτης τους (φωνή, κιθάρα) Andrew Stockdale ήταν καλεσμένος στο πρώτο άλμπουμ του Slash, είχαν χαρακτηριστεί ως the next big thing και οι νέοι Led Zeppelin και κάτι άλλα τέτοια. Τελικά το όλο πράγμα δεν πολυπερπάτησε και το hype ξεφούσκωσε γρήγορα, όπως των The Answer πιο πριν και των Rival Sons λίγο μετά. [Γενικά οι δισκογραφικές έχουν εδώ και χρόνια ένα κόλλημα να ανακαλύψουν τους νέους Zeppelin (και μάλιστα κατά προτίμηση να έχουν και ακριβώς ίδιο ήχο…καμία πρωτοτυπία επιθυμητή!) αγνοώντας ότι α) κάποια πράγματα γίνονται μια φορά β) οι συνθήκες στη μουσική βιομηχανία από τα 70s έχουν αλλάξει λίγο]. Οι Wolfmother λοιπόν, αφού έκαναν μια ακόμα προσπάθεια με το δεύτερο άλμπουμ Cosmic Egg, αποφάσισαν να τα παρατήσουν και να διαλυθούν ησύχως, μιας και το πήραν απόφαση πως δεν θα γίνουν μεγάλοι rock heroes. Αλλά το 2013 ο Stockdale βγάζει προσωπικό δίσκο με τα πρώην μέλη της μπάντας και ξαφνικά εγένετο reunion και ο καρπός του…το "New Crown"!
Το οποίο άλμπουμ οφείλω να πω πως μάλλον είναι το καλύτερό τους καθώς ροκάρει πιο σκληρά από τα προηγούμενα, έχει καλύτερα τραγούδια και ο Stockdale έχει χαλαρώσει και αφού κατάλαβε πως δεν είναι Robert Plant αποφάσισε να τραγουδάει πιο κοντά στον Ozzy που του βγαίνει καλύτερα και ταιριάζει και περισσότερο στον ήχο της μπάντας. Γιατί πλέον το τρίο ακούγεται πολύ πιο κοντά στους Sabbath και τους Blue Cheer παρά στους Zeppelin, η δε παραγωγή είναι τίγκα στη seventy-λα, στο fuzz και τα echo και όλα αυτά τα ωραία. Οι συνθέσεις αξιοπρεπέστατες και μπορεί να μην υπάρχει το μεγάλο κομμάτι, αλλά δεν υπάρχουν και πολλά fillers αφού ο δίσκος είναι γεμάτος από πολύ καλά Sabbath-ικα riff και ερμηνείες, ενώ υπάρχουν και κάποια μουσικά διαλλείματα με τραγούδια μεταξύ garage rock, AC/DC και Rolling Stones.
Γενικά για όσους γουστάρουν το ιδίωμα είναι μια χαρά δίσκος ο οποίος αποδεικνύει επιπλέον πως δεν μπορούν όλοι να γίνουν superstars, αλλά σίγουρα η καλή μουσική δε χάνεται.
