O ομώνυμος δίσκος των
The Oath ήταν ίσως το πλέον αναμενόμενο ντεμπούτο για τη χρονιά που διανύουμε. Τα δύο τραγούδια από το ντεμπούτο των Γερμανών που είδαν το φώς της δημοσιότητας λίγο νωρίτερα φέτος έτυχαν μιας ιδιαιτέρως θερμής υποδοχής και αποδοχής από τους underground κύκλους. Σημαντικότατο ρόλο έπαιξαν, φυσικά, σε αυτό οι δύο ηγέτιδες του γκρουπ, οι πανέμορφες και αισθησιακότατες Johanna Sadonis και Linea Olsson.
Οι The Oath λοιπόν, είναι ένα witch-fronted σχήμα με σκοτεινή στιχουργική θεματολογία, δυο συστατικά που παραπέμπουν ευθέως στο «κίνημα» του occult ροκ που ενώ μας χάρισε ορισμένες εξαιρετικές δουλειές, μάλλον έχει πλέον ξεφουσκώσει. Έτσι, στις εννιά συνθέσεις του “The Oath” θα ακούσετε σίγουρα πολύ έντονα στοιχεία από συγκροτήματα σαν τους Blood Ceremony και τους Devil’s Blood. Με τη διαφορά όμως πως οι The Oath παίζουν heavy metal. Αγνό, γνήσιο και παραδοσιακότατο, της σχολής των Judas Priest και τον Saxon. Και μάλιστα επιθετικό, γεμάτο ενέργεια και πάρα μα πολύ ενδιαφέρον, αλλά ταυτόχρονα με αρκετά μελανά σημεία. Διότι, ενώ οι δυο μάγισσες δεν έχουν καθόλου άσχημη φωνή, σίγουρα δεν διαθέτον ούτε τη δύναμη της Jex Thoth, ούτε την εκφραστικότητα της Jennie-Ann Smith των Avatarium. Και ενώ συνολικά ο δίσκος σίγουρα περιέχει ορισμένες εξαιρετικές, γεμάτες ενέργεια, συνθέσεις και ιδέες, όπως ας πούμε το καταιγιστικό “Black Rainbow” με τις πολλές και επιτυχημένες εναλλαγές του, ή το πιο occult “Leaving Together”, ακόμα και το “Silver Dust” με το εθιστικό ρεφραίν του, σίγουρα έχει και ορισμένες σημαντικές ατέλειες. Με πρώτη και κύρια τη μετριότατη παραγωγή, αλλά και τη μέτρια, κατά την άποψη μου, δουλειά στα σόλο, ενώ κάποια κομμάτια σου αφήνουν μια αίσθηση πως δεν έχουν δουλευτεί όσο θα έπρεπε. Και εγώ προσωπικά, με βάση το θόρυβο γύρω από το όνομά τους, περίμενα σίγουρα περισσότερα πράγματα από τους The Oath, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως ο δίσκος είναι κάτω του μετρίου, το κάθε άλλο.
Συνολικά όμως, θα έλεγα πως ενώ οι The Oath έχουν σίγουρα πολλές δυνατότητες να γράψουν εξαιρετική μουσική, άλλωστε κάποια δείγματα τα είδαμε και στο ντεμπούτο τους, μάλλον βιάστηκαν να το κυκλοφορήσουν, προσπαθώντας προφανώς να κεφαλαιοποιήσουν το θόρυβο γύρω από το ονόμά τους. Έτσι, ενώ σίγουρα το “The Oath” είναι ένα αξιοπρεπέστατο ντεμπούτο που αξίζει να ακούσετε, δεν είναι κάτι το εξαιρετικό, όπως κάλλιστα θα μπορούσε με λίγη περισσότερη δουλειά. Παρόλα αυτά, εμπιστεύομαι πως αυτές οι δύο υπέροχα evil μάγισσες θα τα καταφέρουν στο μέλλον!
ΥΓ. Η δισκοκριτική γράφτηκε πριν γίνουν γνωστά τα νέα της πρόωρης διάλυσης των The Oath λόγω προσωπικών διαφορών. Επέλεξα να μην την τροποποιήσω, διότι θεωρώ πως αναδεικνύει αυτό το αίσθημα "μουδιάσματος" που μου γέννησε ο δίσκος, το οποίο είχε εν τέλει μια λογική εξληγηση.
