O συμπατριώτης μας Κώστας Καραμητρούδης, ή αλλιώς Gus G, έχει πλέον καταφέρει σχεδόν τα πάντα, έχει δει τα πιο τρελά του όνειρα να πραγματοποιούνται και βάση της σκληρής δουλειάς του και της μουσικής του αξίας δικαίως, πλέον, γνωρίζει τη διεθνή αναγνώριση και καταξίωση. Γεγονός το οποίο γίνεται κατανοητό και από το σημαντικό αριθμό σπουδαίων καλλιτεχνών που δέχτηκαν να συνεισφέρουν στην πρώτη του προσωπική δουλειά, το “I Am the Fire”, μεταξύ των οποίων συναντάμε τον David Ellefson, τους Devour The Day, την Alexia Rodriguez των Eyes Set to Kill, τον Michael Star των Steel Panther, τον Jeff Scott Soto και φυσικά τον Mats Leven, τον οποίο και απολαύσαμε μαζί με τον Gus G. στις τελευταίες εμφανίσεις του στη χώρα μας, μαζί με τον μεγάλο Uli Jon Roth.

To “I Am the Fire” λοιπόν, δεν έχει ουδεμία ηχητική συνάφεια με τους Firewind, ή με οτιδήποτε άλλο έχει επιχειρήσει στο παρελθόν ο Gus G., αφού θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν σύγχρονο και αρκετά εμπορικό  heavy metal, με το κάθε κομμάτι του να είναι σχετικά προσαρμοσμένο στο στιλ του εκάστοτε καλεσμένου. Από το εναρκτήριο ακόμα “My Will Be Done”, που άνετα συγκαταλέγεται στις κορυφαίες στιγμές του δίσκου, με εξαίρεση τους πολύ εγωιστικούς στίχους του, ο Gus G. αποδεικνύει ευθύς αμέσως το αυτονόητο: Πως είναι ένας εκ των κορυφαίων σύγχρονων μέταλ κιθαριστών, με το εξαιρετικό του σολο. Όπως ακριβώς, ίσως και περισσότερο μάλιστα, και στο “Blame it On Me” που ακολουθεί, δυο συνθέσεις με τον Mats Leven (Krux, Candlemass) που σε προδιαθέτουν άκρως θετικά για τη συνέχεια. Κάπου εκεί τα πράγματα αρχίσουν όμως να χωλαίνουν, καθώς το ομώνυμο  “I Am the Fire” με τους Devour The Day είναι ένα alternative metal/metalcore κομμάτι που δεν καταφέρνει να πείσει με την ποιότητά του. Και θα έλεγα πως ολόκληρο το “I Am the Fire” συνεχίζει να πατάει σε δύο βάρκες. Από τη μία περιέχει ορισμένα εξαιρετικά τραγούδια, όπως τα ορχηστρικά “Vengeance” και “Terrified” στα οποία ο Gus κεντάει και πάλι, ή το πιο hard rock υφής και ευχάριστο “Summer Days” με τον Jeff Scot Soto. Από την άλλη όμως, συναντάμε και ουκ ολίγες μάλλον ατυχείς «μοντέρνες» εμπνεύσεις, σαν το “Long Way Down” που φέρνει στο νου μέτριους Lacuna Coil ή τα απογοητευτικά “Just Can’t Let Go” και “Dreamkeeper” που παραπέμπουν στους Avenged Sevenfold της τελευταίας μετριότατης δουλειάς τους. Με εξαιρετική δουλειά στην κιθάρα και αποστομωτικά σολίδια όμως παρά ταύτα!

Συνολικά, θα έλεγα πως ο δίσκος με βρίσκει διχασμένο. Ενώ η προσπάθεια του Gus να μην στηριχθεί μουσικά στην κληρονομιά των Firewind και να συνθέσει καινούρια και μοντέρνα μουσική κρίνεται ως κατ αρχήν θετικό βήμα, σίγουρα το “I Am the Fire” υπολείπεται σε χαρακτήρα. Και ενώ στις πιο παραδοσιακές στιγμές του είναι εξαιρετικό, όπως εννοείται και στην κιθαριστική του δουλειά, στα σημεία που αποπειράται να ακουστεί μοντέρνο μάλλον αποτυγχάνει. Επενδύστε με προσοχή, εκτός φυσικά αν είστε κιθαρίστες!