Όταν οι  Candlemass ανακοίνωναν πως το "Psalms of the dead" θα είναι ο τελευταίος τους δίσκος ένιωσα περίεργα. Από τη μία στεναχωρήθηκα που ένα από τα πιο ιστορικά και σίγουρα από τα αγαπημένα μου metal συγκροτήματα θα τερμάτιζαν, την δισκογραφική τους τουλάχιστον πορεία, αλλά από την άλλη ένιωθα κάπως καθησυχασμένος στην ιδέα πως ο πάντα αειθαλής mastermind των Σουηδών θα συνέχιζε να μας “ταΐζει” με μουσική είτε μέσω των Krux είτε μέσω των προσωπικών του δίσκων. Χωρίς να χάσει χρόνο, συνέπραξε με τον Lars Skold (Tiamat), τον Marcus Jidell (Evergrey), τον Carl Westholm (Krux) και την πρωτοεμφανιζόμενη Jennie-Ann Smith, σχηματίζοντας τους Avatarium και κυκλοφορώντας το ομότιτλο ντεμπούτο τους.

Από τις πρώτες στιγμές του “Avatarium” είναι εμφανές πως ο δίσκος κινείται σε επίπεδα… “Champions League”. Άλλωστε, ο άνθρωπος αυτός δεν γίνεται βρε παιδί μου να γράψει κάτι μέτριο. Τα μεγάλα και ογκώδη «made-in-Birmingham» riffs ισορροπούν άριστα με τα ακουστικά μέρη, ξεφεύγοντας από τη μανιέρα των Candlemass.  Οι σαφείς αναφορές σε μεγαθήρια των ‘70s, όπως οι Rainbow, οι BOC ή οι Uriah Heep, εμπλουτίζονται με ‘60s pop στοιχεία και συνδυάζονται ιδανικά με το επικό συναίσθημα. Η κερασάκι βέβαια στην τούρτα είναι οι εκπληκτικές ερμηνείες της Jennie-Ann Smith που κόβουν την ανάσα. Ξεφεύγει από το τετριμμένο στερεότυπο των γυναικείων οπερατικών φωνητικών της πιάτσα, προσθέτει συναίσθημα, θλίψη και δράμα στον τρόπο που τραγουδάει και συμβάλλει τα μάλα έτσι ώστε το υλικό να ακούγεται πιο κοντά σε ‘70ς παρά σε doom πλαίσια.

Με το “Avatarium” ο Leif Edling αποδεικνύει το πόσο ταγμένος είναι στη μουσική. Θα μπορούσε κάλλιστα να διαβεί την ασφαλή οδό και να κυκλοφορήσει έναν καθαρά doom δίσκο, ικανοποιώντας όλους τους οπαδούς του. Αντ’ αυτού και προς τιμή του, δε φοβάται να γράψει περιπετειώδη μουσική, να πειραματιστεί και να δημιουργήσει έναν εκπληκτικό δίσκο. Μακάρι όλα τα ντεμπούτα να ήταν έτσι…