Η ανάδειξη του ελληνικού heavy metal εν γένει σε επίπεδα παγκόσμιου πρωταθλητισμού είναι εδώ και κάποια χρόνια πασιφανέστατη. Αν θέλουμε να το συγκεκριμενοποιήσουμε και να ασχοληθούμε με το Power metal για παράδειγμα, τότε με μεγάλη ευκολία μπορώ να πω ότι τα δυο καλύτερα (και όχι απλά δυο από τα καλύτερα) συγκροτήματα του είδους εξορμούν από τη χώρα μας. Μιλάω για τους Arr(a)yan Path και φυσικά τους Wardrum, που έρχονται με τον τρίτο τους δίσκο να σβήνουν κάθε υποψία (αλήθεια, υπήρχαν τέτοιες;) περί φούσκας.

Το να κυκλοφορείς τρεις δίσκους σε ισάριθμα χρόνια είναι από μόνο του ένα σημαντικό επίτευγμα. Το να καταφέρνεις να κρατάς τα επίπεδα των συνθέσεων στα ίδια υψηλά στάνταρ με ανοδικές μάλιστα τάσεις είναι το λιγότερο αξιομνημόνευτο.  Απαρατήρητο δεν περνάει και το γεγονός ότι καταφέρνεις να γεμίσεις έναν δίσκο με 14 τραγούδια, κάνοντας τη λέξη fillers να ακούγεται σαν ανέκδοτο, εντυπωσιάζοντας ακόμα και ξεροκέφαλους σαν και του λόγου μου που είναι επιφυλακτικοί με δίσκους που ξεπερνάνε το 50λεπτο. Μέσα σε όλα αυτά διακρίνεις και μια εξέλιξη στο συγκρότημα, η οποία εστιάζεται κυρίως στην έτσι κι αλλιώς εξαιρετική φωνή του Παπαδόπουλου που συνεχίζει να βελτιώνεται, που συνεχίζει να μας εκπλήττει.

Πέραν της δυναμικής αυτής καθεαυτής των συνθέσεων, μεγάλη αίσθηση προκαλεί η ευελιξία που δείχνει το συγκρότημα στον ήχο του, αποφεύγοντας να ταυτιστεί με μια μόνο ταμπέλα μουσικού προσανατολισμού, εμπλουτίζοντας το ευρωπαϊκό power που τους χαρακτηρίζει ως επί το πλείστον, με ταξιδάκια στην αντίπερα πλευρά του Ατλαντικού, καθώς και με σκόρπιες progressive πινελιές, από αυτές που αρέσουν ακόμα και στον τελειωμένο power-α, από αυτές που «χρειάζεται» για να πιαστεί ο κολλημένος (όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, έχουμε πάρα πολλούς ) progessiv-άς, πάντα όμως με το στοιχείο του λυρισμού να βρίσκεται στο προσκήνιο.