Ένα κριτήριο που ο υπογράφων θεωρεί φλέγων σε θέματα τσεκαρίσματος άγνωστων συγκροτημάτων τυγχάνει να αποτελεί η εταιρία που κυκλοφορεί τις εκάστοτε κυκλοφορίες. Θέλετε σε λογική βάση ή σε σύγκλιση κοινών γούστων, τείνω να εμπιστεύομαι περισσότερο τα labels που μοιάζουν προσεκτικά στα ονόματα που υπογράφουν, διατηρώντας στο roster τους κάθε καλλιτέχνη προσεκτικά επιλεγμένο. Η Doomentia αποτελεί μια περίπτωση που επιβεβαιώνει αυτόν τον κανόνα, καθότι -αν και δεν έχω ακούσει κάθε δουλειά που έχει θέσει σε κυκλοφορία- οι δίσκοι που φέρουν το λογότυπό της αποτελούν αυτό που θα αποκαλούσαμε ως «worth purchasing» σε συντριπτική πλειοψηφία περιπτώσεων.

Οι Φιλανδοί Lurk με τη σειρά τους ανήκουν σε αυτή τη κατηγορία, όπως ενδεχομένως να υποθέσατε. Το σημαντικότερο προτέρημα που παρουσιάζουν καταλήγει να είναι ο χαρακτήρας καθαυτός του ύφους τους, καθότι κατορθώνει να παρουσιάσει προσωπικό στίγμα, παρά το μονοδιάστατο φάσμα των συνθέσεων. Οι Lurk ακούγονται όπως ακριβώς μια μπάντα σαν τους Crowbar, αν θα επιχειρούσε να δοκιμάσει τη τύχη της στο πεδίο του doom/death, με τις μεταλλικές υποδομές να παραμερίζουν σε μέγιστο βαθμό το όποιο sludge στοιχείο. Χωρίς να μοιάζουν ιδιαίτερα παραδοσιακοί, καταφέρνουν να ισοσταθμίσουν άριστα τις επιρροές τους, διατηρώντας το metal στο προσκήνιο και αφαιρώντας παράλληλα το όποιο παλαιακό feeling θα μπορούσε να προσδώσει η ιδιωματική τους κράση.

Το “Kaldera” δεν αποτελεί τη καλύτερη κυκλοφορία της Doomentia και ενδεχομένως να μη μπαίνει καν σε σύνολο κορυφαίων. Φέρει όμως ποιότητα σήματος κατατεθέντος των επιπέδων που μας έχει συνηθίσει τον τελευταίο πολύ καιρό, ιδίως για τους παράξενους που αποζητούν τη πρωτοτυπία στο μέσο όρο των ακουσμάτων τους. Σε περίπτωση που ανήκετε σε αυτούς το έχετε ήδη θεωρήσει ως προτεινόμενο, αν και οι απανταχού doomsters, για να λέμε του στραβού το δίκιο, δεν αποτελούν το πλέον δύσκολο κοινό σε θέματα ιδιοσυγκρασίας ύφους...