Αδυνατώ να κατανοήσω ποιος ομφάλιος λώρος με κρατάει προσκολλημένο με καλλιτέχνες που έχουν προ πόλου διαβεί την περίοδο της ακμής τους. Για να είμαι ειλικρινής, ο κύριος Michael Schenker βρίσκεται μάλλον σε παρακμή, κάτι που μαρτυρούνε τόσο οι κάτω του μέτριου τελευταίες δουλείες του και οι απογοητευτικές ζωντανές εμφανίσεις του, όσο και τα σκαμπανεβάσματα στην προσωπική του ζωή.

Στο “Bridge the Gap” λοιπόν, ο «Μιχάλακης» επιλέγει να συνεχίσει τη συνεργασία του με τους Francis Bucholz και Herman Rarebell (από τα θρυλικά χρόνια των Scorpions), τον Wayne Findley (MSG) και τον Doogie White, το σχήμα δηλαδή με το οποίο εμφανίστηκε πρόπερσι στη χώρα μας. Το ταλέντο και οι ικανότητες, των μουσικών που απαρτίζουν τους Temple of Rock είναι αδιαμφισβήτητο, όπως όμως και οι καλλιτεχνική τους στασιμότητα, κάτι το όποιο αναπόφευκτα καθρεπτίζεται και στις δεκατρείς  συνθέσεις του “Bridge the Gap”. Το οποίο, βέβαια, δεν είναι καθόλου κακό, αντίθετα είναι σαφώς ανώτερο του προκατόχου του, απευθύνεται όμως μόνο σε μυημένους και παλιοροκάδες, κάτι που φαίνεται να είναι και η επιθυμία του ίδιου του Schenker.

Από την εισαγωγή του δίσκου ακόμα, ο Μιχαλάκης κεντάει με την εξάχορδη του και -δίχως υπερβολή- το “Bridge the Gap” περιέχει την καλύτερη κιθαριστική δουλειά που έχω ακούσει φέτος! Και επίσης περιέχει κάποιες αξιολογότατες συνθέσεις νεοκλασικού, Malmsteen-ικού, μελωδικού και ελαφρώς σκοτεινού σκληρού ροκ, σαν το “Where the Winds Blow”, το “Horizons”, το “Shine” και το “All the Bridges”. Στον αντίποδα όμως, η λάμψη του Schenker ξεδιπλώνεται εις βάρος των υπόλοιπων μελών του συγκροτήματος, με τον Rarebell να επιδίδεται στο πιο αδιάφορο drumming της καριέρας του και τον πολύ συμπαθή Doogie White να ζορίζεται σε ενοχλητικό βαθμό για να αντεπεξέλθει σε κάποια από τα κομμάτια, με το αποτέλεσμα να οδηγεί σε ορισμένες μετριότατες (“Rock n Roll Symphony”, Black Moon Rising”, ) έως και εντελώς αποτυχημένες (“Because you Lied”) στιγμές.

Λένε πως η μεγαλομανία είναι ικανή να καταστρέψει ότι καλύτερο και δημιουργικό έχει ένας άνθρωπος και στην περίπτωση του Michael Schenker αυτό είναι, νομίζω, απόλυτα αληθές. Οι φίλοι των Scorpions, Malmsteen, MSG, UFO, Rainbow, αλλά και οι λάτρεις της εξάχρονης αξίζει να ακούσετε το “Bridge the Gap”, αφού θα βρείτε κάποιες στιγμές που θα σας κρατήσουν το ενδιαφέρον ζωντανό για κάποιο διάστημα. Δυστυχώς όμως, ένας από τους μεγαλύτερους, επιδραστικότερους και πλέον ταλαντούχους κιθαρίστες όλων των εποχών, για ακόμα μια φορά αδικεί κατάφορα τον εαυτό του.