Νομίζω πως το όνομα Heaven & Earth θα είναι άγνωστο στην ευρεία πλειοψηφία των φίλων του σκληρού ήχου. Και το γεγονός αυτό, αν και λογικό πέρα για πέρα, είναι πολύ άδικο! Διότι από το 2000 και πέρα ο κύριος Stuart Smith, ο κιθαρίστας και ψυχή του γκρουπ με θητεία στους Sweet, είναι ένας από τους πιο συνεπείς και άξιους συνεχιστές της βαριάς κληρονομιάς του μεγάλου Ritchie Blackmore. Και με δεδομένο τον συνεχιζόμενο αυτό-εγκλεισμό του ίδιου του Blackmore στους μεσαιωνικούς του έρωτες, το γεγονός αυτό αποκτά, νομίζω, ιδιαίτερη βαρύτητα.

Είναι αυτονόητο, βέβαια, πως από μόνη της η πίστη και η τυφλή αφοσίωση στον Blackmore δεν επαρκούνε για να χαρακτηρίσουνε έναν δίσκο ως άξιο αναφοράς, κάτι τέτοιο απαιτεί και αντίστοιχη ποιότητα. Κάτι όμως που δεν έλλειψε ποτέ από τους Heaven & Earth, πολύ περισσότερο που το “Dig” είναι, πιστεύω, η καλύτερη δουλειά τους ως σήμερα και από τις καλύτερες στο είδος της για τη φετινή χρονιά! Μια δουλειά που κινείται ηχητικά γύρω από το σκληρό ροκ 70’s, μπορεί όμως να περιγραφεί καλύτερα σαν μια τομή των Rainbow της εποχής του “Difficult to Cure” (δισκάρα!), με τους Bad Company και τους Free, γεγονός που  οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη «βρώμικη» χροιά της φωνής του εξαιρετικού Joe Retta. Την ίδια στιγμή ο Stuart Smith είναι υπεύθυνος για ορισμένα πραγματικά εξαίρετα σόλο και ριφ, όπως αυτά του “Back In Anger”, ή του κορυφαίου “Waiting for the End of the World”. Συνολικά, θεωρώ πως το “Dig” στέκεται σε υψηλότατα ποιοτικά επίπεδα και ακούγεται εξαιρετικά ευχάριστα από την αρχή ως το τέλος του, άλλοτε bluesy ή πολύ μελωδικό, άλλοτε πιο δυναμικό, σε σημεία σαρωτικό, πάντως σίγουρα ποιοτικότατο και με ορισμένα αξιοπρόσεκτα ρεφραίν. Και φυσικά με τις συμμετοχές των Howard Leese, Richie Sambora και David Paich να προσφέρουν την απαραίτητη δόση πρεστίζ.

Προσωπικά δεν έχω κρύψει καθόλου την αγάπη μου για το σκληρό ροκ της δεκαετίας του ’70 και κατά συνέπεια κυκλοφορίες τόσο πιστές στο πνεύμα της, αλλά ταυτόχρονα και τόσο ποιοτικές, όπως το “Dig” των Heaven & Earth, δε θα μπορούσαν παρά να μου κάνουνε αίσθηση. Εννοείται, πως η συγκεκριμένη κυκλοφορία προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όλους τους ομοιοπαθείς. Θα άξιζε, πιστεύω όμως και μια ευκαιρία από όλους τους υπόλοιπους.