Οι Βρετανοί Haken συνεχίζουν με το τρίτο album τους την αναρρίχηση στο βουνό του progressive rock/metal, κουβαλώντας στην πορεία τους ως άλλοι Σίσσυφοι τον βράχο της έμπνευσης σε όλο και υψηλότερα επίπεδα. Για να πάρουν κουράγιο δεν έχουν παρά να κοιτάξουν τις γύρω βουνοκορφές των μυριάδων επιρροών τους από ολόκληρο το φάσμα του εν λόγω μουσικού ρεύματος.

Η πορεία τους από το underground στη διεθνή αναγνώριση και στο roster της InsideOut έχει υπάρξει σταθερά ανοδική περνώντας από τα αριστουργηματικά “Aquarius” (2010) και “Visions” (2011) και φτάνοντας στο κρίσιμο “The Mountain” το οποίο είναι ένα prog διαμάντι από τα λίγα της εποχής μας. Γιατί τι μπορεί να ζητήσει ένας οπαδός αυτής της μουσικής σήμερα; Μια μπάντα που να αφομοιώνει τα χαρακτηριστικά των μεγάλων της σκηνής χωρίς να αντιγράφει. Ένα μουσικό σύνολο με άριστη τεχνική κατάρτιση στο οποίο όμως τα όργανα παίζουν “για την ομάδα” και όχι για την ανάδειξη “ατομικών ενεργειών”. Κυρίως όμως καλλιτέχνες που μπορούν να συνθέτουν τραγούδια και όχι απλά συνονθυλεύματα από riffs και solos. Όταν μάλιστα όλα αυτά συνοδεύονται από μια όμορφη και “tothepoint” στιχουργική τότε το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό.

Το album ξεκινά με το “The Path” , μια αέρινη μελωδική σύνθεση που φέρνει στο μυαλό τον Tim Buckley αλλά και τους Queen και παράλληλα μας εισάγει στην θεματική του άλμπουμ που έχει να κάνει με την ολοκλήρωση και την καταξίωση μέσα από την σκληρή προσωπική προσπάθεια. H συνέχεια ανήκει στο uplifting “Atlas Stone” μια σχετικά γρήγορη σύνθεση με επιρροές από Pain of Salvation η οποία δημιουργεί μια αισιόδοξη αίσθηση. Ακολουθεί το “The Cockroach King” και οι Yes συναντούν τους Μuse καθώς αυτοί jamάρουν με τον Billy Cobham και τους Genesis του “Foxtrot”. Αν όλο αυτό σας ακούγεται αχταρμάς τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Η μπάντα έχει κατορθώσει να ενώσει όλους αυτούς τους ήχους σε ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα που ρέει αβίαστα. Το οργιαστικό “The Mountain” που ακολουθεί είναι ένας μικρός prog θρίαμβος, ενώ το “Because it’s There” ξεκινά με ένα γρηγοριανό φωνητικό ensemble για να εξελιχθεί σε μια χορωδιακή σύνθεση με υπέροχη μελωδία. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει εδώ στο μπάσο του Tom Maclean το οποίο περνά με χαρακτηριστική ευκολία από slap “αυτιστικές” γραμμές σε μελωδικά γεμίσματα και συνοδεύει άριστα τα εκπληκτικά τύμπανα του Raymond Hearne. Το πρώτο μεγάλο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου είναι το “Falling Back to Earth” το οποίο αποτελείται μάλιστα από δύο μέρη που  περιγράφουν την άνοδο μέσω υπερβολικής φιλοδοξίας η οποία μετατρέπεται σε ματαιοδοξία και επιφέρει την αναπόφευκτη πτώση. Όλα αυτά περιγράφονται άριστα από την μουσική και ενορχηστρωτική  εξέλιξη του κομματιού. Οι Radiohead εποχής “Kid-A” χρωματίζουν το μελωδικό “As Death Embraces”, το οποίο προετοιμάζει το έδαφος για το μάλλον καλύτερο κομμάτι του δίσκου, το “Pareidolia”, ένα progressive metal επίτευγμα το οποίο βασιζόμενο σε ένα ανατολίτικο μουσικό θέμα εξελίσσεται σε κολοσσιαία σύνθεση. Το album κλείνει με το συγκινητικό “Somebody” και δεν θα μπορούσαν να λείπουν oι επιρροές από τον σύγχρονο αρχιερέα του Prog, τον Steven Wilson.  

To “ΤheMountain” με έκανε να θυμηθώ γιατί αγαπώ το progressive τόσο πολύ. Γιατί είναι ένα μουσικό είδος που δεν περιορίζεται από εκφραστικά στεγανά, μανιέρες, τεχνικές δυσκολίες και εμπορικά κατεστημένα. Το μόνο όριο το θέτει η έμπνευση των καλλιτεχνών η οποία ευτυχώς είναι δυσθεώρητη σαν το βουνό στο εξώφυλλο.