Η ιστορία με τα reunion albums είναι λίγο ύπουλη. Πόσα μεγάλα συγκροτήματα δε ρεζιλεύτηκαν, απογοητεύοντας τους οπαδούς τους, κυκλοφορώντας δίσκους κατώτερους του ονόματός τους ή του status τους; Οι επιφυλάξεις πάντα θα παραμονεύουν στη γωνία, γιατί κακά τα ψέματα, μέχρι να ακούσει κάποιος το καινούργιο υλικό του εκάστοτε group και να βγάλει τα συμπεράσματά του, βομβαρδίζεται συνήθως από βαρύγδουπες δηλώσεις που συνηθίζουν οι εταιρείες στα πλαίσια του πλάνου προώθησης, γεγονός που μπορεί να υπομονεύσει την προσπάθεια του συγκροτήματος, θέτοντας τον πήχη αδικαιολόγητα ψηλά ορισμένες φορές. Στην περίπτωση των Carcass την φωτιά την έβαλε ο ίδιος ο Jeff Walker ο οποίος δήλωνε πριν μερικούς μήνες πως το “Surgical Steel” θα κινούταν κάπου μεταξύ “Necroticism…” και “Heartwork”. Ήρθε και λίγο μετά και το “Captive Bolt Pistol”, που δημοσίευσε η μπάντα και η φωτιά θέριεψε επικίνδυνα. Προσωπικά παραλίγο να μου… σωθούν τα νύχια μέχρι να ακούσω το δίσκο…

17 χρόνια μετά από την κυκλοφορία του χλιαρού, αλλά σε καμία περίπτωση κακού, “Swansong” και τη διάλυση της μπάντας, οι Βρετανοί επιστρέφουν με ένα δίσκο «ποίημα». Μετά το, ala “The Hellion” intro, “1985”, οποιαδήποτε αμφιβολία για την ποιότητα του δίσκου πάει περίπατο, με το σχεδόν grind, δίλεπτο δυναμίτη “Thrasher’s Abattoir”. Οι αναφορές στα πρώτα δύο LPs του group είναι έντονες, τόσο στη δομή του κομματιού (δε θα βρεις μελωδία εδώ, μόνο γκάζια…), στα riffs, όσο και στα παράλληλα φωνητικά, μιας και ο Steer αναλαμβάνει και πάλι να ενισχύσει (ουκ ολίγες φορές μέσα στο δίσκο) την καφρίλα, σιγοντάροντας τα γρυλίσματα του Walker.  Στήλη άλατος εγώ…

Συνέχεια με μια κολασμένη τριάδα κομματιών που δικαιολογούν απόλυτα τις προ μηνών δηλώσεις του Walker, αφού όντως τα κομμάτια ακροβατούν μεταξύ “Necroticism…” και “Heartwork”, με σαφείς τάσεις σύγκλισης προς το δεύτερο, δίχως ίχνος επιτηδευμένης πρόθεσης αντιγραφής και καπήλευσης της “κληρονομιάς” του. Τα κομμάτια είναι τόσο φρέσκα και τόσο Carcass που συνδυάζουν ιδανικά και σε τέλεια αναλογία όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το συγκρότημα. Riffs που πετσοκόβουν, γκάζια και blastbeats που κόβουν ανάσες, απίστευτες μελωδίες και leads, μεστά και εμπνευσμένα solo, groovy σημεία, αλλά και τεχνική δομή των κομματιών, τρανή απόδειξη πόσο δουλεμένα είναι τα κομμάτια.

Τα υπόλοιπα κομμάτια δεν απέχουν πολύ από τα πρώτα, με μόνη μεν αλλά τρανταχτή δε διαφορά, την μεγαλύτερη έμφαση που δίνεται στη μελωδία. Η τεχνοτροπία πλησιάζει ακόμα περισσότερο στο “Heartwork”, με αρκετές τζούρες από το “Swansong”. Highlights αποτελούν το “The Granulating Satanic Mills” με τα hooks του που σου καρφώνονται στο μυαλό, καθώς και το οκτώμισι λεπτών τραγούδι που κλείνει το δίσκο, το “Mount of Execution”. Πανέμορφη ακουστική εισαγωγή, επικό feeling και NWOBHM στοιχεία, σε μια επίδειξη των συνθετικών ικανοτήτων του Steer.

Ο Steer μαγεύει! Γράφει riffs, μελωδίες και solos που εντυπωσιάζουν, είτε δείχνουν το ακραίο τους πρόσωπο , είτε το πιο… “ήπιο”. Άλλωστε έχουμε να κάνουμε με έναν από τους πιο ολοκληρωμένους metal κιθαρίστες, άσχετα αν πολλοί τον είχαν «ξεγράψει» μετά την ενασχόλησή του με πιο ροκ φόρμες μέσω των Firebird. Άσε που κλείνει και τα στόματα πολλών που τόλμησαν να προδικάσουν την μη επιτυχία του επιχειρήματος εξαιτίας της μη ενασχόλησης του Michael Amott σε αυτό. Ο Walker είναι απολαυστικός όπως πάντα, είτε με τα χαρακτηριστικά γρυλιστά του φωνητικά, είτε με τους απολαυστικά σαρκαστικούς του στίχους. Υπ’ όψιν πως πρέπει να ξεσκονίσετε και τα λεξικά σας με τους ιατρικούς όρους… Λίρα εκατό αποδεικνύεται ο Dan Wilding στα drums, ο οποίος αντικαθιστά επάξια τον ξεχωριστό Ken Owen και κάνει καταπληκτική δουλειά, θυμίζοντας αρκετά σε κάποια σημεία το παίξιμο του προκάτοχού του. Και μιας αναφέρθηκε ο Ken Owen, προσωπικά χάρηκα πολύ με το γεγονός πως παρά τα προβλήματα υγείας που έχει αντιμετωπίσει, μπορεί να μην είναι πλέον πίσω από το drumkit, αλλά συμμετέχει στο δίσκο ενεργά, κάνοντας δεύτερα φωνητικά, καταφέρνοντας έτσι να συμπεριλαμβάνεται ξανά το όνομά του μέσα σε ένα καινούργιο δίσκο των Carcass.

Οι Carcass επιστρέφουν μετά από 17 χρόνια με ένα δίσκο διαμάντι και έναν από τους καλύτερους της χρονιάς που διανύουμε. Το εξώφυλλο του “Surgical Steel” μέσω της σημειολογίας του κάνει την ιδανικότερη σούμα ως προς το περιεχόμενό του, μιας και τα εργαλεία είναι που διατεταγμένα όπως και στο “Tools Of The Trade” EP, αυτή τη φορά είναι περισσότερα, πιο αστραφτερά και πιο κοφτερά. Αν γουστάρετε κιόλας το μελωδικό death metal, έναν ήχο που βρίσκεται σε αναφυλακτικό σοκ εδώ και πολλά χρόνια, αφήστε στην άκρη τις δευτερεύουσες θεραπείες με κορτιζονούχα και αντιισταμινικά, τύπου Dark Tranquillity κτλ και ρίχτε το κατευθείαν σε ενέσεις επινεφρίνης…