Άλλη μία μπάντα, μετά τους Satyricon, που καταφέρνει να διχάζει οπαδούς και μη με τις τελευταίες κυκλοφορίες, επιστρέφει. Τρία χρόνια μετά το "Lawless Darkness", ο Erik Danielsson κι η παρέα του επισκέπτονται με ακόμη ένα αμφιλεγόμενο άλμπουμ τους (όπως αποδεικνύεται) τα στερεοφωνικά μας. Κάπου πήρε το μάτι μου, το σχόλιο πως πρόκειται για το "Blackwater Park" των Watain και εν τέλει ίσως να με βρίσκει και σύμφωνο. Ο καθένας θα πρέπει να ξέρει τι ζητά από τους Watain του 2013, ώστε να μπορέσει να εκτιμήσει και ότι έχουν να προσφέρουν. Το "All That May Bleed" που είχε προηγηθεί του δίσκου, κρινόταν ως ένα τυπικό Watain κομμάτι των τελευταίων ετών. Τα πράγματα στο "The Wild Hunt" αντίθετα, ποικίλουν. Ξεκινά δυναμικά με αφηνιασμένες κιθάρες και υψηλές ταχύτητες με το "De Profundis", οι ταχύτητες πέφτουν και η ατμόσφαιρα μαυρίζει επικίνδυνα στο "Black Flames March", σχεδόν μυστηριακού χαρακτήρα κομμάτι. Ακόλουθο το "All That May Bleed" στα μουσικά μονοπάτια που ανέφερα παραπάνω και στη συνέχεια "The Child Must Die", στο μάλλον πιο μελωδικό κομμάτι του συνόλου. Θα μπορούσε να είχε προτιμηθεί ως single άνετα. Και κάπου εκεί, στο 6ο κομμάτι νιώθεις κάτι διαφορετικό. Αρκετά. Οι Watain έγραψαν την πρώτη τους "μπαλάντα". Καθαρά φωνητικά, χαμηλές ταχύτητες, ακουστικές κιθάρες πριν τον ηλεκτρισμό. Κάπου εδώ θα τεθεί το θέμα των προσδοκιών από τους Watain της εποχής μας. Ο καθένας θα εισπράξει αυτό που επιθυμεί. Οι πολέμιοι βρήκαν γερό πάτημα για το οπλοστάσιο τους, οι σύντροφοι κάτι ακόμη για να υπερηφανεύονται. Ομολογουμένως τα φωνητικά του Erik ταιριάζουν και κρίνονται άκρως επιτυχημένα. Και η μουσική η ίδια επίσης γεννά συναισθήματα. Μαύρα σύννεφα. Ίσως μονάχα πιο μελαγχολικά, απ' ότι κάποιοι θα προτιμούσαν. Δεν θα προχωρήσω σε περαιτέρω ανάλυση των υπόλοιπων κομματιών, άλλωστε γνωρίζετε πως σπάνια κάνω κάτι τέτοιο. Το σίγουρο είναι πως θα φέρει καινούριους στην στρατιά τους, ενώ θα τους στοιχίσει κάποιες "παλιοσειρές". Αν ρωτάτε εμένα, το θεωρώ ένα αξιοπρεπές και διαφορετικό συνάμα άλμπουμ υπό το όνομα των Watain. Και η αλήθεια (μου) κρύβεται κάπου στην μέση. Σκεπτόμενος, τέλος, μια δήλωση του Danielsson πως "το black metal δεν είναι μονάχα να παίζεις σε μια μπάντα", ίσως θα 'πρεπε να αναρωτηθεί κι ο ίδιος αν πλέον το κάνει ακόμη (και ) αυτό. Και δεν κρύβεται κανένα απολύτως ίχνος ειρωνείας από πίσω. Ίσως δεν είναι και τόσο αυτό το θέμα αλλά υπάρχει κόσμος που το ζυγίζει αυτό.

http://miserenobis.jux.com