Ναι. Θα κάνω δισκοκριτική σε συμφωνικό metal δισκάκι. Γιατί; Γιατί μπορώ! Λοιπόν τι έχουμε εδώ. Ένα ep με πέντε κομμάτια που στέκει αξιοπρεπώς και σαν ολοκληρωμένη πρόταση. Μιας και οι Αθηναίοι Ιzar το μόνταραν με αρχή μέση και τέλος και δεν τα πήγαν και άσχημα για πρώτη προσπάθεια.

Τι θα ακούσεις εδώ; Πλήκτρα. Μπόλικα πλήκτρα. Κλασικά ποιοτικά σολαρίσματα και μια ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε Nightwish, Stratovarius, Βlack Sabbath της ύστερης εποχής και άλλα τέτοια. Σε γενικές γραμμές παιχτικά είναι μια χαρά, παρόλα αυτά δεν μπορώ να μην ομολογήσω ότι στα σπαστικά κομπλεξικά και ψαγμεντέν αυτιά μου ακούγονται τέρμα παρωχημένοι ενορχηστρωτικά και εμπνευστικά. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία μιας και ο συγκεκριμένος ήχος στον οποίο έχουν στρατευτεί και βάλει όλη τους την αγάπη -και αυτό βγαίνει προς τα έξω- κατ' αυτό τον τρόπο δουλεύει πάντα. Και για να είμαι και ειλικρινής, αυτό το στυλ μέταλ στην Ελλάδα δουλεύει, ζει και βασιλεύει ακόμα.

Στα θετικά θα έβαζα την αξιοπρεπή παραγωγή που αν και σε ελάχιστα σημεία το χάνει με τις δυναμικές και τον ήχο των οργάνων, εντούτοις παραμένει ένα από τα ατού του ep. Οι κιθάρες ακούγονται πεντακάθαρα. Τα τύμπανα δίνουν την απαραίτητη δραματικότητα χωρίς να ακούς τενεκεδένιο ταμπούρο και τσίγκινο χάηχατ. Τα αιθέρια φωνητικά ενσαρκώνουν με τίμιο γκοθορομαντικό βαθμό την εσωτερική μελαγχολία που βρίθει σε στίχους και συνθέσεις και σε συνάρτηση με τα brutal αντρικά μεταφέρουν επιτυχημένα την δραματικότητα που είναι το ψωμοτύρι αυτού του είδους.

Για εμένα προσωπικά το δίπολο μελωδικά γυναικεία - μπρούταλ αντρικά είναι ντεμοντέ, αλλά αφού υπάρχει κοινό που το αγαπάει, λόγος δεν μου πέφτει. Εντούτοις, πιστεύω ότι τα γυναικεία φωνητικά -που θυμίζουν έντονα μια πιο μελό εκδοχή των Βρετανών Stereolab - χρειάζονται λίγο περισσότερη “τριβή” και πιο φρέσκες ιδέες. Θα πρότεινα - με κάθε καλή πρόθεση (παράξενο για μένα) - η τραγουδίστρια να εντρυφήσει σε ηχοτόπια πιο εναλλακτικά όπως είναι αυτά των Universe 217 - όσον αφορά στις μελωδίες και όχι στην φόρμα για να μην παρεξηγηθώ - ή έστω να τσεκάρει λίγο περισσότερο τις πανέξυπνες μελωδικές γραμμές της Anneke των The Gathering, έστω εποχής “Nightime Birds”. Θα την βοηθούσε ουσιαστικά να ξεκολλήσει από τα στάνταρ μοτίβα του ατμοσφαιρικού αιθέριου metal ιδιώματος τύπου Liv Kristine που πλέον αποτελούν κομμάτι ενός μοδάτου παρελθόντος, που το ίδιο το ιδίωμα του μέταλ τείνει να το αποσιωπήσει δια παντός. Και για να ακριβολογώ, το εύχομαι. Τέλος, χρειάζεται πολλή πολλή δουλειά στα ψηλά της ώστε τα φαλτσέτα να βγαίνουν με ένταση, να μην ακούγονται άνευρα και ξεψυχισμένα. Και μην ξεχνάμε πως το power συμφωνικό μέτσαλ όσο γραφικό και ίσως παιδικό αν φαίνεται, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν συγχωρεί τα φαλτσάκια ούτε τα λάθη στα μέτρα. Προσοχή λοιπόν.

Στο θέμα των πλήκτρων βρίσκουμε και εδώ την κλασική ελληνικότροπη μανιέρα με την χρησιμοποίησή τους εν είδει “πλάτης”, πράγμα που για μένα μπαίνουν ντεφάκτο στη black list. Όμως ευτυχώς υπάρχουν αρκετά σημεία στα οποία βγαίνουν μπροστά με μια κλασική powerομεταλάδικη βιρτουοζιτέ και εκεί θεωρώ ότι πρέπει να επενδύσουν στο μέλλον, αποτινάσσοντας σταδιακά τα βαρετά γεμίσματα με συγχορδίες.

Το rhythm section τους είναι αξιοπρεπέστατο αν και πιστεύω πως το μπάσο χρειάζεται να πάρει περισσότερες πρωτοβουλίες στη full length δουλειά τους και ο μπασίστας να βρει έναν συγκεκριμένο προσωπικό ήχο στο παίξιμο του γιατί το κατέχει το εργαλείο, όχι τίποτα άλλο. Για παράδειγμα, στο ομώνυμο κομμάτι ο ήχος του μπάσου ξαφνικά αλλάζει και ακούγονται κάτι τύπου  φανκάδικες σλαπιές από εκεί που ήταν κάργα μεταλοκρατούμενος εξ αρχής. Αυτό δείχνει ότι ακόμα το ψάχνει. Δεν είναι κακό, ίσα ίσα, αλλά επιβάλλεται στο μέλλον να το βρει και να κατασταλάξει.

Ο κιθαρίστας πιστεύω πως είναι το μεγάλο asset της μπάντας και νομίζω χάρις σε αυτόν δένουν και τα υπόλοιπα μέλη. Είναι αυτός που έχει το χάρισμα να υπερκαλύπτει τα λαθάκια των υπολοίπων.  Επίσης δεν μπορώ να μην εξάρω την πολύ καλή δουλειά που έχει κάνει στα σόλο, στοιχείο πολύ σημαντικό για αυτό το τεχνικό είδος. Εκεί που παρατήρησα μικρά προβληματάκια είναι στις ρυθμικές κιθάρες που κάποιες στιγμές δεν μπαίνουν ακριβώς στο χρόνο, αλλά αυτό φτιάχνεται εύκολα με πρόβες (ή με κάποιον “μανούλα” στο Cubase). Άλλωστε η μπάντα είναι εντελώς νεόκοπη, μικρής ηλικίας και έχει αρκετά φόντα για να διαπρέψει μελλοντικά.

In overall, που λένε και οι ξένοι, το “Farewell To Dreams” είναι μια σοβαρή δουλειά, βγάζει μεράκι, προσηνείς προθέσεις και αγάπη για αυτό που θέλουν να επιτύχουν. Και νομίζω το 5 που τους βάζω μιας και για ep κυκλοφορία το 7 είναι το ανώτερο μου, είναι ένας βαθμός άκρως ικανοποιητικός. Θα περιμένω το full length τους για να τους τα “χώσω” ολοκληρωμένα, παυλοπουλέικα και ντρόμπρα. Πάντως αξίζει να αποκτήσεις το digipak σιντάκι τους με μόνο 3 ευρώπουλα. Επικοινώνησε μαζί τους μέσω φουμπού www.facebook.com/izarband και στο bandcamp  www.izarband.bandcamp.com/album/farewell-to-dreams-ep.