Πιστεύω πως δεν υπάρχει κάποιος στην Metal-ική «κοινωνία» που να μην έχει ακούσει τους DARK TRANQUILLITY. Η δικιά μου γνωριμία μαζί τους ήταν με το “Projector” καταλαβαίνοντας πως κάτι ξεχωριστό έχει ο ήχος τους και τα κομμάτια τους. Πρόσφατα μπαίνοντας στο αμάξι ενός φίλου άκουσα το “Damage Done”, έναν από τους καλύτερους δίσκους τους. Το γεγονός ότι ακούσαμε όλο το δίσκο, την επόμενη μέρα με έβαλε στην ακούσια διαδικασία να το συγκρίνω με το “Construct”. Μεγάλο λάθος μου, καθώς όχι μόνο τα χωρίζουν 11 χρόνια, αλλά γιατί οι Σουηδοί φάνηκε ότι ήθελαν να πειραματιστούν περισσότερο αυτή την φορά.

Μετρώντας τον αύξοντα αριθμό του “Construct”, βρίσκω ότι είναι στην δέκατη θέση της σειράς και ενώ θα περιμέναμε να συνεχιστεί το ύφος των “Fiction” ή “We are the Void”, οι Dark Tranquillity διάλεξαν ένα άλλο μονοπάτι, πιο πειραματικό, με λιγότερα γκάζια και περισσότερο συναίσθημα. Σαν ήχος - παραγωγή έχουν φτιάξει ένα πιο μαλακό ήχο στις κιθάρες, σε σχέση με τους τρεις τελευταίους δίσκους τους, ο οποίος δένει με τις ταχύτητες και τα groovy σημεία που είναι διάσπαρτα στο δίσκο, ενώ πιο έντονη είναι η παρουσία του πιάνου, των sci-fi synth και του μπάσου. Τα φωνητικά δεν μπορούσαν να μην παρασυρθούν από όλη την κατάσταση. Παρά του ότι δεν «έπεσαν» σε σκληρότητα, υπάρχουν πιο πολλά καθαρά σημεία, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το “What only you know”. Το κακό της υπόθεσης είναι ότι τους έπεσε «λίγο» παραπάνω συναίσθημα στην μαρμίτα, αφού κάποια κομμάτια προσπαθούν να βγάλουν τόσο, που γίνονται εντελώς αδιάφορα όπως το “State of Truth”. Ευτυχώς όμως και αντίθετα με το προηγούμενο, κομμάτια όπως το “Apathetic”, “Endtime Hearts” ή το “Weight of the end” τα οποία ακούς και δεύτερη φορά πριν πας στο επόμενο. 

Συμπερασματικά, αν και μας είχαν συνηθίσει οι Dark Tranquillity σε σκληρά και γρήγορα ακούσματα, τώρα μας δείχνουν ένα άλλο πρόσωπο της μουσικής τους, ούτε τέλειο, ούτε όμως και ατελές, δουλεμένο μεν, αλλά όχι τόσο όσο το ταλέντο τους θα υπογόρευε. Μια ερώτηση θα ήταν: «Θα μπορούσε να είναι πιο γρήγορο, χωρίς να χάσει τον χαρακτήρα ή το ύφος του;». Μπορεί και ναι. Τέλος εάν έλειπε το “State of truth”, το Construct και μπορούσε να πάρει μεγαλύτερη βαθμολογία, γιατί όλα τα υπόλοιπα κομμάτια έχουν κάτι να δώσουν. Το στοίχημα όμως του διαφορετικού το κέρδισαν…