Από την αρχή της καριέρας τους οι SACRED STEEL αποτέλεσαν μια χαρακτηριστική περίπτωση «love them or hate them» συγκροτήματος (όρο τον οποίο βρίσκω χαζό, από τη στιγμή που είναι τεράστιος ο κατάλογος τέτοιων συγκροτημάτων που με βρίσκει κάπου στο ενδιάμεσο). Φυσικά και δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα πλέον, ούτε σε όσους δηλώνουν οπαδοί τους (μέτρα με σε αυτούς), ούτε φυσικά σε όσους τους χλευάζουν ως γραφικούς μόνο και μόνο επειδή έχουν επιλέξει να ακολουθήσουν έναν ήχο που λιγότερο τώρα, αλλά πολύ περισσότερο στην αρχή της καριέρας τους θεωρούνταν ξεπερασμένος όσο και τα σεμεδάκια των γιαγιάδων μας, από τους λεγόμενους προοδευτικούς οπαδούς, που χαίρουν πλέον θέση αντίστοιχη με τον αούγκαλο trueμεταλά των 80’s (ο οποίος βέβαια δεν έχει εκλείψει ακόμα) που δεν μπορούσε να «αντέξει» να μπαίνουν κάτω από την ταμπέλα metal, συγκροτήματα που δεν πέρναγαν την έγκριση αυθεντικότητας ήχου. Έτσι και ο δηθενάκης προοδευτικός οπαδός του σήμερα χλευάζει οτιδήποτε «δεν έχει κάτι νέο να του προσφέρει», οτιδήποτε δεν εμπίπτει στα προοδευτικά του κριτήρια, οτιδήποτε εν τέλει δεν του αρέσει, πιστεύοντας ότι επειδή πριν 15 χρόνια γούσταρε 3-4 μπάντες κλασικού ήχου και πλέον τον έχει ξεπεράσει (μήπως ποτέ δεν του άρεσε πραγματικά ;;;) δεν μπορεί να αποδεχθεί η «ανοιχτόμυαλη» ύπαρξή του ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που λατρεύουν αυτό τον ήχο.

Με το “The Bloodshed Summoning” (για να επανέλθουμε στο θέμα μας) οι SACRED STEEL συνεχίζουν να σκληραίνουν τον ήχο τους και πλέον θα τους βρείτε να μπαίνουν πολύ συχνά σε thrash χωράφια. Άσχετα αν προτιμώ τον παλιότερο ήχο τους, η προσέγγισή τους κρίνεται επιτυχημένη, από τη στιγμή μάλιστα που ποτέ δεν ήταν το epic συγκρότημα που μας παρουσίαζε τον πολεμιστή να αγναντεύει από το βουνό τα απομεινάρια της μάχης, αλλά πάντα τον έριχναν στη καρδιά αυτής, πασαλειμμένο με αίματα να λυσσομανάει, πάντα επιθετικοί και προορισμένοι για καταστροφή, στοιχεία που τους συντροφεύουν ακόμα, και ταιριάζουν απόλυτα με τη θεματολογία των τελευταίων δίσκων, που έχεις ως επίκεντρο της επίθεσής τους την θρησκεία γενικότερα, και την εκκλησία ειδικότερα. Τα μόνο που δεν μου κάθεται πολύ καλά είναι όταν ο Gerrit είτε απλά βάζει γρέζι στη φωνή του είτε όταν τα growls περνάνε στο προσκήνιο, και δεν είναι ότι δεν τα καταφέρνει, αλλά πολύ απλά μια τόσο αγαπημένη φωνή νοιώθω ότι χάνει όταν δεν χρησιμοποιείτε στην (έτσι όπως εγώ τουλάχιστον την αντιλαμβάνομαι) αρτιότερη μορφή της. Επίσης η αρκετά μεγάλη διάρκεια του δίσκου δεν βοηθάει, από τη στιγμή μάλιστα που μερικά κομμάτια πραγματικά δεν θα μου έλειπαν καθόλου. Βέβαια, η κατάσταση είναι τούμπανο όταν η thrash-οριφάρα διαδέχεται την επικοριφάρα και τούμπαλιν, και προσπάθησε εσύ να καταλάβεις ποια είναι ποια.

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να το πω, αλλά απ’ ότι φαίνεται θα το κάνω: όπως και οι προηγούμενες κυκλοφορίες τους, έτσι και αυτή απευθύνεται αυστηρά σε μεταλάδες, οι υπόλοιποι μακριά.