Η σχέση μου με αυτή τη μπάντα αγγίζει τα όρια της παθολογικής εξάρτησης. Ακόμα θυμάμαι ολοζώντανα το ντουβρουτζά που είχα πάθει το 2000 όταν είχε κυκλοφορήσει το αξεπέραστο “Ad Astra”. Έρωτας κεραυνοβόλος, τι να λέμε τώρα.  Πριν τρία χρόνια όμως ήρθε η κατραπακιά με το τελευταίο “Return To Zero”. Μετριότατο, με κάποιες καλές στιγμές, σηματοδότησε την απαρχή μιας νέας εποχής για τη μπάντα, με τον νεοφερμένο τότε Apollo Papathanasio (ex-Firewind) να προσπαθεί να βρει τα πατήματά  του με την υπόλοιπη μπάντα και τούμπαλιν. Ευτυχώς όμως, ο «Μιχαλάκης» δεν άφησε να περάσουν πολλά χρόνια αυτή τη φορά και οι SPIRITUAL BEGGARS επιστρέφουν να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους.

Η αγάπη του Amott για τα ‘70s είναι αναμφισβήτητη, πράγμα που αποτυπώνεται ακόμα μια φορά στο ολόφρεσκο “Earth Blues”, ίσως το πιο… hard rock άλμπουμ του συγκροτήματος. Από το πρώτο κομμάτι οι ριφφάρες πάνε κι έρχονται. Όλα σχεδόν τα κομμάτια κινούνται σε κορυφαίο επίπεδο (εξαιρώ ίσως ένα δύο που είναι κατά τι υποδεέστερα από τα υπόλοιπα), είναι πιασάρικα και καλοδουλεμένα, ενώ αποπνέουν έντονα την αίσθηση τζαμαρίσματος. Οι μελωδίες του Amott σε παρασέρνουν, ενώ τα leads και τα σόλο του είναι όπως συνήθως, ονειρικά. Η παραγωγή του δίσκου είναι υποδειγματική, με το ζεστό και αναλογικό ήχο να ταιριάζει γάντι στις συνθέσεις. Σχόλια για τις εκτελεστικές ικανότητες των κ.κ. Witt, D’Angelo και Wiberg κρίνονται περιττά, με τους δύο πρώτους, όντας η ραχοκοκαλιά του συγκροτήματος, να οργιάζουν είτε “ροκάρουν” είτε “φανκίζουν” και τον τελευταίο να σε υπνωτίζει με το Hammond και το μοναδικό του παίξιμο. Τα εύσημα αξίζουν να αποδοθούν στον Apollo, ο οποίος δίνει ρέστα, προσαρμόζοντας την ερμηνεία του και τη χροιά του ανάλογα με τη σύνθεση, φέρνοντας αρκετές φορές κατά νου τον τζόβενο τον Coverdale.

Αν θα έπρεπε να γκρινιάξω, θα το έκανα για κάποιες διάσπαρτες στιγμές που παραπέμπουν σε παλιότερες στιγμές των Beggars (π.χ. το “Road To Madness” θυμίζει το  “Dance Of The Dragon King”) ή σε μεγαθήρια του κλασσικού ροκ ήχου (το “Hello Sorrow” είναι τρελή Thin Lizz-ιά ή οι φωνητικές γραμμές του “Legends Collapse” βρωμάνε Οzzy και Sabbath-ίλα), αλλά είπαμε! Ο Μιχαλάκης αγαπάει τα ‘70s και ξέρει να τα φέρνει στα μέτρα του. Χαρακτηριστικό άλλωστε παράδειγμα η α-π-ί-σ-τ-ε-υ-τ-η διασκευή στο “Dreamer” του Bobby Bland, που με το Blackmore-ικό της ήρεμο μέρος αρχικά και το “Ad Astra” ξέσπασμα και σόλο στη συνέχεια, ξεγελάει και τον πιο διαβασμένο «beghead», κάνοντάς τον να νομίζει πως είναι κομμάτι των Begs…

Οι SPIRITUAL BEGGARS δεν είναι ούτε χθεσινοί, ούτε τυχαίοι. Βρίσκονται στο κουρμπέτι εδώ και 20 χρόνια, γράφοντας «μεγάλους» δίσκους πριν ακόμα ο ήχος που κινούνται να γίνει trend. Το “Earth Blues” είναι ένας τέτοιος μεγάλος δίσκος, συμπαγής και αυθεντικός, ικανός να επαναφέρει τα χαμόγελα στο πρόσωπο όσων αγαπούν τους Σουηδούς και δεν τους “κάθισε” καλά ο προκάτοχός του. In Michael we trust…