Τον περιμέναμε πολύ καιρό αυτό το δίσκο. Και πάνω που επιτέλους κυκλοφόρησε με τον ενθουσιασμό να βαράει ταβάνι, έρχεται ο Τσάμης να προσπαθεί να μας βάλει φρένο. Και μιλάω για τον άνθρωπο Τσάμη, όχι για τον μουσικό. Δεν κρύβω την απογοήτευσή μου γι’ αυτή την τροπή των πραγμάτων, όμως έχω μάθει εδώ και καιρό να βάζω έναν ξεκάθαρο διαχωρισμό μεταξύ δημιουργού και δημιουργήματος. Ο δημιουργός είναι μια μεταβλητή που αλλάζει με το πέρασμα του χρόνου, ενώ δημιουργήματα όπως αυτό εδώ θα μιλάνε πάντα κατευθείαν στην καρδιά.

Πλήρως αποστασιοποιημένος από εξωμουσικούς παράγοντες, άφησα την μαγεία της κιθάρας του Τσάμη να με τυλίξει σαν τη ζεστασιά των πρώτων ηλιαχτίδων συνοδευόμενες από αυτή τη γλυκιά μελαγχολία που φέρνει η άνοιξη, όπου μαζί με το νέο ξεκίνημα έρχεται και η συνειδητοποίηση των εποχών που πέρασαν. Εδώ έχουμε ένα δίσκο διαποτισμένο στο λυρισμό. Και επικό ρωτάς; Μα θέλει και ρώτημα; Αλλά μην ψάχνεις για σκηνές πολέμου και μάχης, ατσάλι να χτυπάει ατσάλι, οι εικόνες που θα σου έρθουν στο μυαλό μοιάζουν περισσότερο με ένα σκουριασμένο σπαθί πασαλειμμένο με ξεραμένο αίμα, πολεμίστρες παρατημένες εδώ και αιώνες που όταν τις κοιτάς τις νιώθεις να πάλλονται σε μάχες ξεχασμένες από καιρό. Μην αναζητήσεις εδώ τον πολεμιστή, εδώ θα βρεις τον βάρδο.

Συνθέσεις όπως οι “City Walls Of Troy” και “Father” κρατάνε μια ξεχωριστή θέση στη καρδιά μας εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ενώ και τα περισσότερα τραγούδια είναι ιδέες που προϋπήρχαν. Άκουσα αρκετά πικρόχολα σχόλια για αυτό και πραγματικά δεν καταλαβαίνω το λόγο, από τη στιγμή μάλιστα που προέρχονται από ανθρώπους που ούτε καν τα είχαν ακούσει. Γελάω και προσπερνάω.

Κατανοώντας ότι οι LORDIAN GUARD είναι προέκταση των WARLORD, ο ήχος του “The Holy Empire” δεν θα σας ξενίσει. Αν πάλι δεν έχετε έρθει σε επαφή με τους L.G. (ή απλά δεν σας αρέσουν)  τότε είναι κατανοητό να κρατήσετε κάποιες επιφυλάξεις. Φυσικά δεν θα μπω στη διαδικασία να κάνω συγκρίσεις, όχι μόνο με το άπιαστο ντεμπούτο, αλλά ούτε με οποιαδήποτε άλλη κυκλοφορία που φέρει το όνομα του Τσάμη. Θα αρκεστώ να πω ότι είναι προτιμότερο να περιμένω δέκα χρόνια για τέτοιους δίσκους, παρά να έχω δίσκους κάθε 2-3 χρόνια που θυσιάζουν ποιότητα χάριν της παραμονής του εκάστοτε συγκροτήματος στην επικαιρότητα.