Υποδεχτείτε το υποσαχάριο metal και τους SKINFLINT που έρχονται από την Μποτσουάνα με τον τρίτο τους δίσκο "Dipoko" να ενισχύσουν την πεποίθησή μου ότι τα καλύτερα δείγματα κλασικού heavy πλέον δεν πρέπει να τα περιμένουμε από χώρες με μακρά παράδοση στον ήχο.

Δεν μπορώ να ξέρω αν είναι λόγω περιορισμένων ακουσμάτων και επιρροών ή λόγω ενός  αυστηρά προσωπικού οράματος (ή τέλος πάντων ενός συνδυασμού αυτών των δύο), όμως οι SKINFLINT έχουν διαμορφώσει έναν προσωπικό ήχο, όπου οι κλασικές μελωδίες συνυπάρχουν με ρυθμούς και δομές κομματιών που μόνο κοινότυπες δεν μπορείς να τις χαρακτηρίσεις. Στα πλαίσια της διαφορετικότητάς τους και οι στοίχοι που καταπιάνονται με τοπικές θεότητες και μύθους, προσφέροντας και σε αυτόν το τομέα μια πνοή φρεσκάδας, όπως και η τραχιά, με ολοφάνερα ξενική προφορά φωνή (σαν του Σάκη τις πρώτες μέρες των CHRIST ένα πράμα) του Sbrana. Ο δίσκος δεν κινείται ολόκληρος στα ίδια υψηλά επίπεδα, αφού θα βρείτε και μερικές απλά καλές στιγμές. Όταν όμως οι περίεργες οσμές κομματιών όπως τα “The Warrior Dance” “Iron Mamba” και “Mask of the Dead” σας τυλίξουν, ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στην μυστήρια Μαύρη Ήπειρο με πολύ έντονες συγκινήσεις.

Όπως παρατήρησε ένας φίλος, θέτεται το ερώτημα, μήπως εάν δεν ήταν από ένα τόσο εξωτικό μέρος δεν θα τους έδινα τόσο μεγάλη σημασία; Ίσως, αλλά ακόμα και έτσι να είναι δεν έχει και μεγάλη σημασία, αφού το heavy metal δεν ήταν ποτέ μόνο η μουσική, και όταν βλέπεις ένα συγκρότημα να παίζει την μουσική που αγαπάει κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες, δεν μπορεί αυτό και μόνο να μη σου διοχετεύσει λίγο από το ίδιο πάθος που πλημμυρίζει και αυτούς. Γιατί αν πιστεύετε ότι για ένα Ελληνικό συγκρότημα ήταν δύσκολο να παίξει heavy metal το 80 (που ήταν) σκεφτείτε πόσο δύσκολο είναι για αυτούς και μάλιστα σήμερα…