Αιδοίο και ατσάλι. Ιδανικός συνδυασμός για εξώφυλλο, με το αίμα και το χιόνι να συμπληρώνουν το καυλιστερό πακέτο. Οι IRON DOGS κυκλοφόρησαν πέρυσι το ντεμπούτο τους "Cold Bitch" και μπορώ να πω ότι το περιεχόμενο με ενθουσίασε εξίσου με την εξωφυλλάρα.

Με μια γερή δόση από METALUCIFER (εκτός από ήχο περνάνε και τη καλτο-τρουίλα τους) και IRON MAIDEN εποχής "Killers", έχουμε έναν ιδανικό συνδυασμό N.W. βρωμιάς και κιθάρας κοφτερής σαν λεπίδι. Φανταστικές μελωδίες, διαποτισμένες με αλητεία α λα Di' Anno, καθιστούν εξαιρετικά δύσκολη την αναζήτηση για highlights σε ένα δίσκο που δεν έχει αδύναμες στιγμές. Εξυπακούεται πως ο ήχος δεν θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε κοντά σε μια σύγχρονη, σε σημείο αηδίας γυαλισμένης παραγωγής, αλλά δεν πέφτουν στην παγίδα να ακούγονται λες και ηχογράφησαν στο μπάνιο τους μόνο και μόνο για να τους πούμε "true" και αυθεντικά παρελθοντολάγνους.

Μπορεί το "Cold Bitch"να μην είναι κανένα αριστούργημα, και σίγουρα είναι ένα είδος που πολλοί θα το χλευάσουν ως παρωχημένο, αλλά αυτό σε τελική ανάλυση έχει να κάνει με το πως αντιλαμβάνεται ο καθένας τη μουσική του, και όταν αυτά τα 34 λεπτά (δεν θα μπορούσαν να είναι παραπάνω) που διαρκεί ο δίσκος μου δημιουργείται η ακατάσχετη επιθυμία να αρχίσω να τρέχω γυμνός με ένα σπαθί και να παίρνω κεφάλια φλούφληδων, τότε ξέρω ότι έχω να κάνω με κάτι πραγματικά καλό. Δεν θα μπορούσα να περιμένω και κάτι λιγότερο εδώ που τα λέμε, από ένα καναδέζικο τρίο με όνομα εμπνευσμένο (υποθέτω) από το ομώνυμο τραγούδι στο ντεμπούτο των EXCITER.