Διαβάζω το δελτίο τύπου, ένα από τα άπειρα της ζωής μου, το οποίο κλασικά συνοδεύεται από τις γαμάτες κριτικές που έχει λάβει η μπάντα από ξένα e-zines και περιοδικά:

5/6 Scream Magazine - "It's a masterpiece" Album of The Month
4,5/5 Terrorizer
5/6 Bergens Avis
8/10 Metal Hammer UK

και λέω από μεσα μου «I want to believe». Αρχίζω να streamάρω. Black 'n' roll αισθητική διάσπαρτη, blackοdeath φωνητικά, ογκωδέστατος ήχος και κάτι ψευτο-djentίλες για την προγκρεσιβιά της υπόθεσης (πλάκα κάνω # self_troll_master). Μου έφεραν στο μυαλό λίγο Covenant και αρκετά Old Man's Child. Καλό κοπάνημα και του λόγου τους αλλά μη φανταστείς ότι παίζει καμιά τρελή πρωτοτυπία. Αλλά είναι τίμιο ρε παιδί μου. Πάντως στο κομμάτι “Τhe Reap” ξεφεύγουν απίστευτα φτιάχνοντας μια occult rock ατμόσφαιρα ala Year of the goat (θα καταλάβεις το χαρακτηριστικό ριφάκι) και την μπλέκουν με έξυπνες lead-ιες που φέρνουν στο νου Μanilla Road και Van Halen! Στο σύνολο θα έλεγα πως o ήχος τους είναι Βleavy Metal (I coin the term motherfuckas!) σαν heavy metal (που ρέπει προς ΝWOBHM μεριά) με έντονες black πινελιές  και έχουν υφαρπάξει αρκετά ατμοσφαιρικά  ψυχεδελικά '70s στοιχεία (προς το τέλος του “Sights of Gold” μπορεί να κάνεις και μίνι αντιπαραβολή με κανά Εloy ή με εκείνα τα περίεργα που έπαιζε στο δεύτερο αλμπουμάκι του ο Peter Hammill – καλά μη «πωρώνεσαι» κιόλας. Στο δυστοπικό φαντασιακό μου γίγνεσθαι βρίσκω κοινά ανάμεσα στη Ρόζα Εσκενάζυ και τον Merzbow). Τώρα, λίγο φευγαλέα που είχα ακούσει το προηγούμενο τους θα έλεγα πως η παραγωγή του “Welcome Farewell” είναι κατάτι πιο τσαμπουκαλεμένη από την γυαλισμένη του “V”. Επίσης ένα βαθμό έχουν από μένα όπως και να 'χει λόγω του αντίφα ιστορικού με τα ”I Krig” και “Milorg”, 3ο και 4ο άλμπουμ των VREID αντίστοιχα, στα οποία αφιέρωσαν φαιά ουσία για την ιστορική απελευθέρωση της Νορβηγίας κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Και γενικώς έχουν μια ιστορικοφιλοσοφική προσέγγιση στιχουργικά που εμένα προσωπικά με αγγίζει. Bέβαια στον παρόντα δίσκο οι στίχοι κινούνται σε πιο προσωπικά επίπεδα και το όλο concept έχει να κάνει με τoν κύκλο της ζωής ενός ανθρώπου. Εξώφυλλο μάπα όπως βλέπεις και ας είναι και καλά κάποιου γνωστού καλλιτέχνη φίλου της μπάντας. Καλά παιδιά τούτοι δω, αλλά αυτό που με ξενερώνει είναι που δεν είναι... κακά παιδιά. Δηλαδή σόρρυ αλλά το black metal θέλει κακιούλα και αυτή να με σχωρνάτε δεν την περνάνε επουδενί σε καμία σύνθεση τους. Τους λείπει δηλαδή ένα ωραίο σκοτεινό υπόβαθρο (μα είναι πρόμο φώτος αυτές ωρέ παλικάρια που έχετε βγάλει;) κάτι deathspellomegικό ρε παιδί μου να σε τραβήξει παραπέρα, να ψάξεις να βρεις πράγματα, να τρομάξεις μα τον Τουτατή και τον Λανθάνοντα Χριστιανισμό που ενεδρεύει μέσα μας από τα γενοφάσκια μας (α ρε μάνα). Στο ιδίωμα αυτό άλλωστε έχουν παιχτεί τα πάντα και αυτό που τραβάει το κόσμο νομίζω είναι η σωστή αρρωστίλα και το μυστήριο που μπορεί να αποπνέει μια νέα μπάντα. Γι' αυτό νομίζω ότι θα κυμαίνονται σε επίπεδα τύπου "τίμια μπάντα". Πάντως είναι μια χαρά σαν «χαλάκι» ενώ ψάχνεις για σπάνια βινύλια των Satyricon στο ebay. Ο δίσκος είναι για 7,5 αλλά θα του δώκω 8 γιατί α) είναι Παρασκευή και β) περιμένω πως και πως να περάσει η ώρα να πάω στο φίλο μου το μπαρμπέρη να ψήσουμε λουκάνικα στο τζάκι ακούγοντας bossa nova και σχολιάζοντας το τελευταίο live των Abnormal Inhumane στο 7sins.  \m/