Όσο το επόμενο(;;;) Faith No More άλμπουμ δεν έρχεται, οι Tomahawk άδραξαν την ευκαιρία να φεηθνομορίσουν όσο τους παίρνει, με το “Oddfellows” να κινείται επικίνδυνα πλησίως του “Album Of The Year”. Καθόλου αρνητική εξέλιξη, μιας και το πειραματικό μουσικό χαλί της παράνοιας του Patton, είναι ενδιαφέρον και σε πολλές περιπτώσεις (“White Hats/Black Hats”, “Rise Up Dirty Waters”, “Waratorium”, “South Paw”) ξεπερνά σε ποιότητα τις πρώτες δύο κυκλοφορίες του supergroup (για το μέτριο “Anonymous” δεν το συζητάμε καν). Εάν έλειπαν οι γνωστές υπερβολές του ερμηνευτή στα samples (πλέον είναι χιλιοφορεμένες, άσε που τις έχουμε φάει στους Fantomas με την σέσουλα), το άλμπουμ θα ήταν με διαφορά ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει ο τρελάρας από το “King For A Day...” και μετά. Και αυτό οφείλεται όχι στον υποφαινόμενο, αλλά στα riffs (επιτέλους riffs!!!) του Denison, που σκληραίνει τον ήχο του μεν, χωρίς να διαταράσσει τις (ανι)ισορροπίες που μας έχουν συνηθίσει οι Tomahawk δε. Τέλος, για όσους έχουν την υποψία ότι στο “Oddfellows” πρόκειται να ακούσουν μια heavy παρωδία του περσινού “Rome” (Danger Mouse-Luppi), δεν θα επιθυμούσα να είμαι αυτός που θα τους απογοητεύσει. Απλά μην ξεκινήσετε τις ακροάσεις σας από τα “I Can Almost See Them” και “A Thousand Eyes”