“Griseus” ή αλλιώς όταν ο ιμπρεσιονισμός του Claude Debussy συνάντησε την ελιτίστικη εκδοχή του black metal. Τι έχουμε εδώ; Ένα φοβερό δίσκο με τις επιρροές να είναι διάχυτες ολούθε χωρίς όμως να καταντούν γραφικές ηλιθιότητες σαν το νέο Darkthrone. Ένας δίσκος που δεν αφήνει «αέρα» σε κανένα cdr, μιας και σε αναγκάζει να κόψεις καμιά 20αριά δευτερόλεπτα για να το χωρέσεις ολόκληρο. Ναι, τόσο μεγάλο και συνάμα τόσο δυνατό συναισθηματικά χωρίς να κουράζει στο ελάχιστο. Οne man band, από την Αυστραλία παρακαλώ, με συμβόλαιο σε ιταλική εταιρεία που ειδικεύεται στο ΒΜ. Ειρήσθω εν παρόδω, το όνομα του label ξεπατικωτούρα από το ομώνυμο των Current 93 έτσι; (Ακολουθεί κοινωνικοπολιτιστικό σχόλιο για τους εκ δυσμάς συνορεύοντες: Ιταλοί οι μάστορες του ο,τινανισμού, των Φάμπιο και των Συλβέστρων). Το λοιπόν, ο τυπάς αυτός για να φτιάξει τούτο το αριστουργηματάκι θα πρέπει να ξόδεψε έναν σκασμό εργατοώρες ώστε να καταφέρει να το φέρει στα δυσθεώρατα επίπεδα αρτιότητας στα οποία εντάσσεται αβάδιστα και αβίαστα το “Griseus”. Αν πούμε ότι οι Α Forest Of Stars ξεκίνησαν αυτό το ακαδημαϊκό είδος black metal με τις vintage αναφορές στους gentlemen και τους δανδήδες της ελισαβετιανής εποχής, ε τότε ο ΑQUILUS το ξετίναξε – με τη καλή την έννοια.

Aπό κιθαριστικά σημεία που φέρνουν στο νου κάτι από Covenant του “Nexus Polaris” (χαρακτηριστικό το σημείο του «Nihil» όπου θυμίζει λίγο… λίγοο…. Old Man’s Child;;; Εε…τι σκατά μου θυμίζει δεν μπορώ να το βρω. Έχω κολλήσει άσχημα. Όποιος το βρει κερδίζει ένα πρόμο σε mp3 -ό,τι μ’αρεσει εμένανε -. Γράψτε το από κάτω όμως να το διασταυρώσω) έως πολύ Opeth του “Still Life”. Από ατμοσφαιρικά Tristania σημεία, με feeling εποχής “Widow’s Weeds” και από εκεί στην νομοτέλεια του ήχου των κλασικών συνθετών που εύλογα επισύρει μνήμες από Angizia (τους θυμάσαι;) μέχρι καταιγιστικό δεύτερης εποχής Dimmu Borgir-ικό κολασμένο ΒΜ τόσο σε φωνητικά όσο και σε κιθάρες. Και όλο αυτό το έχει εγκολπώσει εντός μιας βουκολικής folk αντίληψης – όπως έκδηλα εννοείται από το εξώφυλλο του δίσκου. (Ναι, ο πίνακας της γιαγιάς σου που κορόιδευες τόσα χρόνια έγινε εξώφυλλό ενός γαμιστερού άλμπουμ).  Ο άθρωπας έχει τα άπειρα ερεθίσματα και υπό το πρίσμα μιας soundtrack αισθητικής που θυμίζει ταινίες με στοιχειωμένα σπίτια και τέτοια, διαχέει τη μουσική του με απαράμιλλη καλαισθησία. Για να μη σου αναφέρω ακόμα μπάντες που μου θύμισαν οι συνθέσεις του (Αgalloch, old skool Μortiis, Penitent, Promethean, Devil Doll – ως προς την θεατρικότητα του ανά στιγμές- Woods Of Ypres, μέχρι και το dark ρομαντισμό των Εmpyrium του “Α Wintersunset” βρήκα) και πεις, εύλογα, «Τι κιτς πράμα ειν’ τουτ΄;». Σε πληροφορώ δεν είναι καθόλου. Ο Αquilus είναι ένας Γκρενούιγ μουσικών αναλογιών. Μάζεψε δηλαδή όλες τις γαμάτες στιγμές όσων αγαπούσε -και αγαπάμε οι περισσότεροι του είδους- τις απέσταξε με ενδελεχή και επιμελή τρόπο δημιουργώντας το παμμέγιστο: Το τέλειο μουσικό άρωμα. Σε ξορκίζω αγαπητέ να μπεις πάραυτα στο bandcamp και να stream-αρεις τώρα όλο το άλμπουμ (και μετά αγόρασε το, αξίζει) και να μου δώσεις άφεση αμαρτιών για όλο τον συρφετό επιρροών που ανέφερα προηγουμένως.

Ο δίσκος είναι για 10αρι όμως θα προτιμήσω την ασφάλεια του 8 για τον εξής απλό λόγο. Γιατί είναι μια μουσική που κατά τη μη ταπεινή μου άποψη δεν πρόκειται να οδηγήσει πουθενά τον καλλιτέχνη. Ναι είναι ένας δίσκος που έχει τις καλύτερες στιγμές μεγάλων συγκροτημάτων. Ναι, έχει κάνει ένα υπερδιαγαλαξιακό ποτ πουρί δίχως ίχνος καγκουριάς και απεραντολογίας στη πανδύσκολη ομολογουμένως ενορχήστρωση που έχει. Όμως, τα είπε όλα με τη μία. Είμαι σχεδόν βέβαιος πως η επόμενη του κυκλοφορία… αν έχει τα κότσια μετά από αυτό το τόσο ψυχοφθόρο άλμπουμ – με τα τόσο δυνατά συγκινησιακά στοιχεία - να μπει πάλι στη διαδικασία να δημιουργήσει… και δη κάτι νεωτεριστικό- θα είναι εκ προοιμίου αδύνατο να επιτευχθεί. Και αν θα το κάνει θα είναι τραγέλαφος. Μερικά έργα είναι πλασμένα να μην έχουν συνέχεια ή για την ακρίβεια να μην έχουν την συνέχεια που τους αναλογεί. Να στέκουν μόνα τους, δίχως επεξηγηματικά επιμύθια ή απονενοημένους νεολογισμούς… τυλιγμένα στην ανέσπερη αχλή της αυτοτέλειας τους εις το διηνεκές.