Έχω βαρεθεί να ακούω ειδήμονες της μουσικής (και της τέχνης γενικότερα) να διατυμπανίζουν ότι δεν χωράνε κανόνες σε αυτή, τη στιγμή που οι ίδιοι χρησιμοποιούν λέξεις όπως παρωχημένο ή ρετρό με τέτοια περιφρόνηση που αυτόματα θεσμοθετούν  έναν από τους ποιο απεχθείς κανόνες: ότι η μουσική ΠΡΕΠΕΙ να είναι πρωτότυπη. Περιττό να αναφέρω πόσο εκ διαμέτρου αντίθετο με βρίσκει αυτή η άποψη. Το ζητούμενο για μένα πάντα ήταν η μουσική να μου προσφέρει ευχαρίστηση, και για να γίνει αυτό δεν είναι απαραίτητο οι συνθέσεις να ζέχνουν καινοτομία.  

Γι’ αυτό στη προσπάθεια περιγραφής του νέου δίσκου των ENFORCER δεν χρειάζεται κάποια λεπτομερής ανάλυση του ύφους τους (εξ’ άλλου όσοι έχουν ακούσει τις προηγούμενες δουλειές τους ξέρουν περίπου πως θα ακούγονται και τώρα), δεν θα ήταν αναγκαίο να αναφέρουμε τους ABATTOIR ως επιρροή αναβλύζουσα από τις αυξημένες ταχύτητες ή τους TOKYO BLADE στο πρόσωπο των οποίων μετουσιώνεται ο NWOBHM αέρας του δίσκου. Ούτε χρειάζεται να πω (αλλά θα το πω όπως φαίνεται) πόσο πολύ με πωρώνει η μικρή διάρκεια του δίσκου, ιδανική για να παίζει ο δίσκος πολλές συνεχόμενες φορές, και σιγά μην κάτσω να ξεχωρίσω τραγούδια (ε, ίσως μόνο το φοβερό instrumental “Crystal Suite” με την MAIDEN-ική σφραγίδα και το μάλλον αγαπημένο μου “Take Me Out of this Nightmare”).

Καλύτερα να μιλήσουμε για την ενέργεια που με γεμίζει κάθε νέο άκουσμα του δίσκου, για το πόδι που δεν λέει να ξεκολλήσει από το γκάζι και με κάνει να μοιάζω έτοιμο για κόντρες στα λιμανάκια (γι’ αυτό δεν το ξανάβαλα στο αμάξι) ή για τις ταχύτητες που έπιασα την τελευταία φορά που πήγα για τρέξιμο (και μετά βέβαια δεν μπορούσα να πάρω ανάσα). Δεν μπορώ να γνωρίζω αν το συγκρότημα θα συνεχίσει να υφίσταται όταν περάσει η μόδα που έχει φέρει τον κλασικό Heavy Metal ήχο στο προσκήνιο, είμαι σίγουρος όμως ότι οι ENFORCER θα μνημονεύονται ως ένα από τα καλύτερα δείγματα που έβγαλε η νέα αυτή φουρνιά.