Έχω πει πως δεν θα κανω διαχωρισμούς και δεν θα αναφέρομαι σε χαρακτηρισμούς τύπου “ελληνική σκηνή” και τέτοιες παπαριές, που υποτιμούν ουσιαστικά την δημιουργία των απανταχού εγχώριων καλλιτεχνών, μιας και βάζοντας το “ελληνική” και το κάθε “ελληνική” μπροστά, αυτομάτως υποδηλώνει μια σύγκριση σε σχέση με το ξένο, που το καθιστά σαφώς υποδεέστερο (κάποτε είχε έρεισμα να λέγεται με κάτι κυκλοφορίες που έβλεπες κατά κόρον στην ελληνική γωνιά του μεταλ χάμερ -ωχ επιτρέπεται να λέμε τέτοιες κακές κουβέντες εδώ ή όχι κύριε αρχισυντάκτα;;-. Πλέον όμως, όχι). Δεν καταλαβαίνω την έννοια εγχώρια σκηνή. Φυσικά και επιτρέπονται οι οριοθετήσεις και οι διακριτοί ρόλοι των μουσικών δημιουργιών ώστε να μπορεί ο αναγνώστης να έχει έναν μπούσουλα για το τι πραγματεύται η κάθε νέα κυκλοφορία π.χ. “νορβηγικό μπλακμέταλ” “σουηδικό death” και τέτοια, αλλά το “ελληνική σκηνή” δεν έχει απολύτως καμία λογική. Μιας και όλες οι μπάντες ελληνικές και μη ευελπιστούν σε ένα ευρύτερο κοινό που ξεπερνάει σύνορα και στεγανά.

Πού θέλω να καταλήξω; Στο γεγονός ότι οι NIGHTFALL έβγαλαν έναν παγκόσμιας αξίας δίσκο! Εντάξει, το ακούς ρε παιδί μου και ξέρεις ότι η υφολογία, τα ριφς, και τα κουρδίσματα είναι ελληνικής καταγωγής όπως συμβαίνει και με τους Rotting ή τους Septic (αυτό δεν είν’ κακό, αντιθέτως δείχνει ότι έχει χαρακτήρα). Πώς καταλαβαίνεις ας πούμε ότι κάποιοι τύποι που λέγονται Darkthrone παίζουν σε νορβηγικής σχολής μοτίβα, έτσι συμβαίνει και με τούτη δω την καταιγιστική δισκάρα. Διατηρεί αναλλοίωτα δηλαδή όλα εκείνα τα επικά εθνικ στοιχεία που έχουν καθιερώσει τη μπάντα για πάνω από δύο δεκαετίες τώρα, αλλά το εξελίσσει. Το εκμοντερνίζει. Δεν επαναπαύεται στις δάφνες του ένδοξου παρελθόντος (“Lesbian Show” και πριν) γιατί κακά τα ψέματα, ο Καραδήμας μέχρι και πριν από το critically acclaimed “Astron Black and the Thirty Tyrants” που ήταν κατ' εμέ ο προπομπός για να δημιουργηθεί αυτό το γαμηστερό νέο άλμπουμ, διήγαγε βίον αφανήν (με κάτι “I am jesus” και “Diva Futura” που -όχι ότι δεν ήταν καλά- αλλά δεν είχαν ευρεία αποδοχή).

Το “Cassiopeia” λοιπόν επαναφέρει την χαμένη αίγλη αυτής της τόσο ιστορικής μπάντας του παγκόσμιου σκληρού ήχου. Έρχεται, να δυναμιτίσει εκ νέου (και καλά κάνει) την προαιώνια κόντρα των οπαδών για το ποια εκ των τριών είναι η καλύτερη ελληνική μπάντα. Ω, ναι οι NIGHTFALL μπήκαν για τα καλά στο παιχνίδι και σε αυτές τις νέες κομματάρες παίζει σημαντικό ρόλο το ότι ήταν ίσως από τις πιο συλλογικές δουλειές τους, μιας και ο ιθύνων νους συνήθιζε να είναι πιο συγκεντρωτικός όσον αφορά στις συνθέσεις. Εδώ τα πράγματα έχουν μετεξελιχθεί σε μια μπάντα με τα “ούλα” της και με διάσπαρτες εμπνεύσεις που φαίνονται ότι δεν αποτελούν εξ ολοκλήρου ιδέες ενός μόνο ανθρώπου. Το death καλπάζον στοιχείο με τα ανάλογα φωνητικά (που χαίρομαι που τα έχει “θάψει” λιγάκι σε σχέση με τα παλιά τα χρόνια γιατί τα κάνει να ακούγονται πιο περικυκλωτικά και ατμοσφαιρικά) είναι διάσπαρτο στο άλμπουμ. Όμως δεν λείπουν και οι black-ο στιγμές αλλά και τα χαρακτηριστικά NIGHTFALL-ικά ριφς που η ασύλληπτη παραγωγή τα έχει απογειώσει σε δυσθεώρατα ύψη. Γούσταρα πολύ που τα πλήκτρα και οι ατμόσφαιρες τους έχουν ενεργό ρόλο, δίχως όμως να επισκιάζουν ούτε όμως και να χρησιμοποιούνται σαν “πλάτες”. Το γαμάτο όμως είναι ότι όλες οι μελωδίες βγαίνουν αγόγγυστα κυρίως από τα κιθαριστικά μέρη και δεν είναι καθόλου ευκολοχώνευτες, αντιθέτως θέλουν χρόνο και αυτό χαρίζει πόντους για την καθιέρωση του άλμπουμ στο διηνεκές -συνήθως. Τώρα όσον αφορά στα σόλο, αυτά σου δίνουν την αίσθηση ότι ο ρόλος τους είναι άκρως λειτουργικός και με ουσιαστικό αντίκτυπο στο όλο αποτέλεσμα δίχως ίχνος ποζεριάς. Άσε που έχουν χαρακτήρα άκρως oldschool heavy metal-ικό. Μου θύμισαν δηλαδή κάτι από την αρτιότητα των σόλο του Malmsteen – ξαναλέω δεν είναι ποζέρικα-. Ενώ έχουν και μια σωστή δόση powerίλας, ανακατεμένη με ολίγη από N.W.O.S.D.M. και ναι...γαμούν, και ναι δύνανται να μετατρέψουν κάθε σύνθεση σε ιστορικό κομμάτι για τις μελλοντικές γενεές.

Με λίγα λόγια το άλμπουμ είναι progressive-άτο σαν αίσθηση (όχι σαν στυλ) και αυτό το κάνει και λίγο δύσκολο (δεν είν’ κακό αυτό, αντιθέτως!). Στιχουργικά δεν πολυασχολήθηκα για να είμαι ειλικρινής, αλλά από τίτλους όπως “Cassiopeia”, “Hyperion”, “Oberon and Titania” και τέτοια, καταλαβαίνεις ότι είναι για να παίρνεις τα άρματα, να βγάζεις Κάστρα και Πολιορκητές (όχι Subbuteo ρε βλάκα, το γάμησες) και να λιώνεις με rpg-άδικο τρόπο για να πάρεις ΧP μέχρι το επόμενο αλμπουμ-level. Το μόνο μειονέκτημα που βρίσκω είναι το γεγονός ότι τελειώνει το σιντί και στο τέλος δεν μου 'χει αφήσει τίποτα χαρακτηριστικό για να θυμάμαι (το έχω ακούσει ήδη 6 φορές). Ναι έχω κοπανηθεί κατά τη διάρκεια, έχω “σπάσει” με τα ογκώδη ριφς, αλλά αν μου έλεγες ποιο κομμάτι σου άρεσε θα έλεγα με απλότητα “Όλα γαμώ είναι”. Γιατί όντως είναι όλα γαμώ. Μεγάλο σουξέ δεν έχει εδώ που τα λέμε (άντε το “Oberon” ή το “Hyperion” ξέρω γω) μιας και όλα κινούνται στον ίδιο πάνω κάτω καταιγιστικό ρυθμό. Αλλά εμένα εν τέλει δεν παύει να μου λείπει κάτι (μη δίνεις σημασία είμαι περίεργος εγώ).

Το 8αρι το παίρνει αφρεζάριστα πάντως. Ίσως πρέπει να μεστώσει με το χρόνο για να αγγίξει το 10αρι (ξέρεις σε αυτές τις λίστες στανταράκια των συντακτών τα καλοκαίρια που δεν έχουν νέες κυκλοφορίες για να δημοσιεύσουν και κάνουν τα κλασικά classic reviews). Πάντως, το βάζω σίγουρα στα τρία καλύτερα τους (κατ' εμέ) μαζί δηλαδή με “Μacabre Sunsets” και “Lesbian Show”, aka. πρέπει να υπάρχει στη δισκοθήκη σου, ψηλέ!